Jan Seurinck09 november 2007 – 17:38

Er zijn mensen die daar een hobby van hebben gemaakt. In het zicht van de camera’s met een vlag staan zwaaien. Leif Hoste kan er, net zoals de velen die een beslissende demarrage of een noodlottige valpartij aan het camerabeeld onttrokken zagen door een zwarte leeuw op geel vlak, over meespreken. De meeste zwaaiers hechten er echter weinig belang aan, och ja, een leeuw, wat dan nog? We zijn toch Vlamingen? Ze zien er nauwelijks een teken in. Het vlaggengezwaai hoort erbij, een deel van de nostalgie naar een niet bestaand heroïsch verleden.

De kwantiteit overtreft ook in het vlaggenzwaaien de kwaliteit. De vlag als identiteitbezorger. Het zakje van Gucci op de Meir, de BMW op de oprit, de platte TV in de huiskamer. Korrelig beeld door een op de draad versleten coaxkabel die sowieso nooit heeft gedeugd.

Het Vlaams Nationalisme is jaren geleden overleden. De beweging had zich echter bij de burgerlijke stand opgegeven als orgaandonor. Haar politieke lijf is verdeeld. Een nier is naar de VLD gegaan, een andere naar de SP.A, de longen hebben zich aan de Christen-democratie aangehaakt. Haar gezwollen lever is aan een andere partij geschonken, die ze met een bitter sausje heeft overgoten en geserveerd aan haar kiezers.

Belangrijker dan de organen is het symbool dat ze heeft achter gelaten. Haar grafmonument, makkelijk transporteerbaar, as in de wind. Een vlag. Die ladingen van alle slag kan dekken. Tijd dus om de lading zo groot mogelijk te maken moeten de laatste believers denken. Het beton aan het voetstuk is stuk, met losse keien en zand kan de banier en daarmee de schijn echter ook hoog worden gehouden.

Jaren nadat kerken werden ingericht als feestzalen heeft het IJzerbedevaartcomité, zo staat het in de persmededeling, woensdagavond een nieuw, verruimd IJzerbedevaartconcept goedgekeurd. De mis werd eerder oecumenisch, de mis maakt nu plaats voor een concept. Een concept waar iedereen naar uit zou moeten kijken. Waar iedereen zijn gading in kan vinden. Er zullen mensen zijn, volgend jaar, meer dan vorige jaren, wat niet zo moeilijk is. Ze zullen een vlag dragen. Ze zullen het niet weten.

De vlag van een oude vermoeide leeuw in een pretpark, dagelijks gevoerd en vegeterend op de aandacht van de bezoekers. Die hem enkel aandacht schenken omdat de rij aan de attractie nu eenmaal uitkijkt op haar onverdedigde territorium. U bent uitgenodigd aan de koffietafel.