Stel je een bedrijf voor dat 10 mensen tewerkstelt, het beheer van dat bedrijf is in de handen van de directeur die daarvoor een riant
loon ontvangt.

De negen anderen in dit bedrijf voeren uit wat de directeur in al zijn wijsheid beslist.
Samen zorgen zij voor de opbrengsten waarmee hun loon en het riante loon van de directeur betaald worden.
Tot zover het bedrijfsleven - zo is het altijd geweest en zo zal het waarschijnlijk altijd zijn.

Op een dag echter beslist de directeur zonder daarvoor iets aan de anderen te vragen dat de uitvoering van zijn taak moet verdeeld worden tussen hem en zijn vriend medewerker die soms een andere visie heeft en die dit samen zo bedacht hebben.
Vanaf nu worden er twee riante directeurslonen uitgekeerd en de acht overige lonen van de medewerkers.
De winsten voortgekomen uit de opbrengsten verminderen daardoor maar alles gaat nog goed.
De tweede directeur heeft echter binnen het bedrijf ook last van iemand die in het snotje heeft wat er gebeurt is en wil meeprofiteren van het systeem bedacht door zijn twee voorgangers. Voor de lieve vrede beslissen ze onder hun drieën dat er voortaan drie directeurs zullen zijn die elk dezelfde dikke directeurspree zullen ontvangen.
De winst is nu weg en de werkdruk voor de overige zeven medewerkers begint zich te laten voelen.
Met drie directeurs aan het hoofd van het bedrijf begint de besluitvorming mank te lopen, de slagvaardigheid vermindert en er ontstaat enige onenigheid.
Drie haantjes de voorsten (bij de resterende 7 medewerkers) maken van de ontstane verwarring gebruik en eisen omwille van een beter bestuur inspraak in dat bestuur.
De oorspronkelijke directeur ziet zijn machtspositie verschrompelen terwijl de vijf nieuwe directeurs zich steeds meer macht toe-eigenen in een poging om het bedrijf terug op de rechte sporen te krijgen.

Intussen maakt het bedrijf verlies wegens de 6 maal duurdere bestuurskosten dan die die het oorspronkelijk had. De resterende medewerkers zijn vooral harde werkers geworden onderhevig aan een onhoudbare werkdruk (waarvoor de 6 directeurs hen niet genoeg kunnen prijzen).
De gewone medewerkers moeten ook meer en meer de broeksriem aanhalen want ze zien zich geconfronteerd met besparingen die de directeurs hebben doorgevoerd.

Om vooral de aandacht van zichzelf af te leiden zetten de directeurs de drie overgebleven (mede)werkers tegen elkaar op door te beweren dat de slechte bedrijfsresultaten te wijten zijn aan die of die werker die meer ziek is dan de andere of trager werkt dan de twee andere.
Op dezelfde manier leggen ze ook de schuld bij de oorspronkelijke directeur in een poging om hem weg te krijgen en ook op zijn pree beslag te kunnen leggen en onder hen te verdelen.

De drie overgebleven werkers zijn nogal goedgelovige types (wat verklaart waarom zij werkers zijn en de anderen directeurs) en trappen met open ogen in het verhaaltje dat hen wordt wijsgemaakt.
Ze laten zich verdelen en spreken niet meer met elkaar terwijl de eerste directeur almaar meer kritiek krijgt te verwerken.
De andere directeurs wachten intussen verlekkerd af..........

Dit scenario dat in het echte bedrijfsleven ondenkbaar zou zijn is het scenario dat nu van toepassing is op België met zijn intussen 6 regeringen.
Separatisme of het confederalisme (zoals de politiek dat ziet ) is de laatste stap om tot analogie te komen met het bovenstaande verhaaltje.

Indeed Jo,

In Uw betoog is iedereen werknemer en gelijkwaardig aan elkaar, een nobel streven zeer zeker.

In "give me more" verzeilen we echter van een situatie van één directeur en negen werknemers naar een toestand waarbij iedereen vooral directeur wil zijn en de werkers steeds harder moeten werken om die nog allemaal te onderhouden.
Vandaag de dag glijden we dank zij types als BDW steeds verder af naar een toestand zoals die in "give me more" wordt voorgesteld.