Ik heb het inderdaad niet over de diverse rijkdom aan thema's, maar aan het koppen en opkloppen van (soms vergezochte) media-scans. Vooral bij het woordgebruik heb ik ernstige vragen.

# Over Vlaamse militante media gesproken

"Als bekentenis van Vlaams militantisme kan dit zwijgen alvast tellen."

... Omdat de overhandiging van de petitie "Red de Solidariteit" nog niet online stond op de website van De Standaard, zou dit dagblad blijk geven van Vlaams militantisme.

# Jan Leyers ontloopt politieke vraagstuk

"Wij hebben geen zin om het zoveelste extreemrechtse, anti-waalse, anti-allochtone of anti-islam scheldforum te worden. Commentaren hier dienen om artikels aan te vullen of te wijzen op feitelijke fouten. Niet om te tonen dat progressieve stemmen mijlenver afstaan van de het militaristische gebral van de neocons."

... 'wij' = ?
Wie modereert dit eigenlijk?
Kunnen moderaties niet bijv. in het vet verduidelijkt worden, zodat het duidelijk is dat het niet gaat om een persoonlijke mening, maar om een collectief besluit over de rol en de inhoud van Indymedia.

# Help, de VRT is te links!

"We leven in een gepolariseerde wereld. En het is niet omdat we overspoeld worden door reclame voor waspoeder, verzekeringen, telenet, of soaps als thuis, famillie, .... die ons allen een idylische wereld voorhangen dat de wereld er ook echt zo uitziet."

'Polarisatie is een systeem en de media houdt ons dom.' Is dat het wereldbeeld van Indymedia? Ik kan nog aannemen dat dit een persoonlijke mening is, maar ik vind het te ongenuanceerd om zomaar te verkondigen als 'de waarheid'.

Kritisch voor onszelf blijven.

Zijn dit goed geargumenteerde conclusies of eerder frustraties van enkelingen, die een ganse dag het web afspeuren naar iets waar ze hun gal over kunnen spuwen? Is dit de taak van Indymedia?

Zoja, moet ik dan mij hiervan distantiëren en mij eerder aansluiten bij initiatieven als PALA, die in mijn ogen wél een eerlijke en bezorgde kijk op de wereld hebben.

Ik heb het niet over persoonlijke meningen, want ik vind dat die moeten kunnen afwijken van een (eventueel te vinden) consensus van Indymedia. Maar waar iemand beweert 'in naam van' Indymedia te spreken, vraag ik mij af of dit inderdaad een gemeenschappelijk standpunt is.

Misschien kan dit duidelijker gemaakt worden door commentaar van de moderatie in het vet te zetten? Dit is slechts een voorstel.

In elk geval vind ik dat we duidelijk moeten afspreken in welke gevallen er 'in naam van' Indymedia gesproken wordt en dat dit niet hetzelfde is als een persoonlijk standpunt.

Ik stel deze vraag vanuit mijn persoon, omdat ik mij ook niet zomaar wil verbinden aan alles wat er op Indymedia gezegd wordt. Daarom stel ik deze vraag op deze plaats. Iemand die in naam van Indymedia spreekt, vertegenwoordigd niet enkel zichzelf. Daarom moet die nuance ook op deze plaats gelegd worden. Wanneer daar geen begrip voor is, dan kan Indymedia niet functioneren als onafhankelijk medium.

Even tijd nemen om te antwoorden. Ik geloof niet dat het in de journalistiek op minuten aankomt om een mening te vormen. Op Indymedia zijn er gelukkig (burger)journalisten die met de nodige tijd en toewijding schrijven aan hun artikels en/of sprekend fotograferen.

Over de 'militante' Standaard: als alle kranten exact hetzelfde zouden schrijven (wat helaas steeds vaker gebeurt), dan zou ik mij daarover ernstig zorgen maken. Maar anderzijds zie je vaak politici die hun toon aanpassen naargelang het medium dat ze voor zich hebben. Dat stemt me dan weer gerust. Politici zijn zich blijkbaar bewust dat hun grote gelijk niet door de ganse bevolking op applaus wordt onthaald.

Een petitie van 100 000 voor solidariteit wil al wat zeggen. Als militant zoveel wil zeggen als 'in staat om te mobiliseren rond een bepaald standpunt', dan is dat een bijzondere eigenschap van de democratie. In die zin zie je heel wat mobilisatie rond het standpunt dat we zelf verantwoordelijk zijn voor de toekomst van onze aarde, voor onze relaties met de derde wereld en voor onze toekomstige generaties.

Maar als militant betekent 'alles weren wat niet in het eigen gelijk past', dan is dat volgens mij kortzichtig en kortstondig. Opiniemakers hebben dan al een externe oorzaak nodig om hun gelijk mee te halen. En wat is in een geglobaliseerde wereld nog een externe oorzaak? Na de 'preventieve oorlog' in Irak toch zeker niet 'iets waarmee men de publieke opinie kan overtuigen'. Al geef ik grif toe dat men nog steeds kwalijke pogingen onderneemt.

Over polarisatie heb ik een hele andere mening, die niet in de lijn ligt van wat de meeste journalisten van Indymedia hierover schrijven. De samenleving kan je indelen in arm en rijk, man en vrouw, links en rechts, homo en hetero... . Polarisatie tussen beide groepen kan een standpunt verduidelijken, maar grote fronten zijn volgens mij niet de manier om conflicten op te lossen. Grote fronten geven enkelingen de kans om de fronten aan te stoken en de macht te manipuleren. Vandaar dat ik de polarisatie wel wil beschrijven, maar nooit vanuit één pool tegen een andere pool wil schrijven.

Ik wil liever als journalist en schrijver het algemeen belang voor ogen houden. Dit wil zeggen: telkens opnieuw onderzoeken en bevragen wat de samenleving en bij uitbreiding onze planeet nodig heeft om goed te kunnen samenleven.

Een voorbeeld: zowel armen als rijken hebben belang bij zuiver drinkwater, eigen voedselvoorziening, vrede en veiligheid. Een ander voorbeeld: zowel mannen als vrouwen hebben belang bij inspraak in hun eigen loopbaan, bescherming van hun privacy, etc. Nog een voorbeeld: zowel industrielanden als ontwikkelingslanden hebben belang bij daadwerkelijke maatregelen tegen de uitputting van natuurlijke grondstoffen en tegen de opwarming van het klimaat.

Polarisatie is nergens een antwoord om problemen aan te pakken. Ik kan me vergissen, toch denk ik dat de tanende macht van de Verenigde Staten het einde aankondigt van de laatste generatie van polariserende wereldmachten. Vanaf dan leven we in een meerpolige, globale samenleving, waarin allerlei denkkaders nog steeds kunnen ontwikkelen, maar nooit meer zo dominant dat zij de rest van de wereld onderdrukken.

De 'militante Vlaming' schijnt vooralsnog niet echt overtuigd van een meerpolige samenleving. Maar militante wereldburgers zouden in dit verband toch een eind moeten kunnen meegaan.

Ik ben het ermee eens, en vele burgers met ons, dat ongelijkheid en onrechtvaardigheid niet iets is waar we achter kunnen staan. Kijk eens naar de koppen in de kranten gisteren: "Draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking groeit bij Vlamingen".*

Kan je inderdaad alleen naar gelijkheid streven door ongelijkheid te bekampen? Het is nodig om de ongelijkheid en het onrecht in de aandacht te plaatsen. Wie naar rechtvaardigheid wil streven, kan dat door onrecht aan te klagen en te bestrijden ... maar ook door zelf rechtvaardig te zijn. Rechtvaardigheid gaat in grote mate over gelijke rechten, maar ook over kansen voor ontwikkeling. Dat daarbij drie belangrijke dimensies zijn: samenleving, ecologie en economie, daar zijn we het het in grote mate over eens.

Een meerpolige samenleving wil zeggen dat er niet één of twee polen zijn die de eindbeslissingen nemen. De oorlog in Irak toont dat de kosten voor de VS groter zijn dan de baten. Puur economisch komt het saldo onder nul. Als we de menselijke en milieukost effectief berekenen, dan kunnen we besluiten dat een éénpolige wereld niet leefbaar is. Wat zou er gebeuren als ontwikkelingslanden schadeclaims beginnen indienen tegen industrielanden? In mijn ogen is dat rechtvaardigheid. En het bijzondere is dat deze schadeclaims niet zullen verjaren omdat ze generaties lang doorwerken.

Ik ben niet helemaal overtuigd dat tegenstellingen dieper worden. Er zijn groepen die er belang bij hebben om tegenstellingen uit te diepen en de rijkdom is onnoemelijke oneerlijk verdeeld, met alle onrechtvaardige gevolgen vandien. Maar een persoon is meer dan wat hij of zij bezit. Een persoon heeft op zichzelf waarde en kan ook waarden creëren. De zoektocht naar die waarden lijkt soms ver verwijderd en is nooit een gemakkelijke zoektocht geweest, maar ze komt terug in een bijzonder rijke en niet te ontkennen diversiteit.

Behalve tegenstellingen zijn er sterke gemeenschappelijke banden, die we delen omdat we op dezelfde planeet leven. Onze kinderen zullen op dezelfde planeet opgroeien. We hebben slechts één blauwe planeet. Wie wil samenwerken en samenleven, zal uit die verbanden de grootste creativiteit en overlevingskansen putten. Wie, op lange termijn, niet wil samenwerken aan een gezamelijke toekomst, zet uiteindelijk zichzelf buiten spel.

De discussie is hiermee niet gesloten, maar ik hoop dat ik heb duidelijk kunnen maken dat strijdvaardigheid voor mij nog iets anders betekent dan het woordelijk bekampen van nationalisten en superrijken.

(* "Maar de Nederlanders geven guller" stond erbij.)