christophe20 mei 2006 – 11:40

Elke verandering in ons leefmilieu brengt onzekerheid teweeg, onrust, angst,… zowel in gezinnen als in een hele samenleving. Als het negatieve daarin de boventoon krijgt, bestoken harde verklaringen, verkrampte posities, agressie, … ieder van ons van achter hoek en kant. Als het positieve de boventoon krijgt, dan horen wij vreugde, zien wij zomerse taferelen vol vriendelijke mensen op onze pleinen, ontmoeten mensen elkaar zoals ze reageren op een kinderlach, van welke kleur die ook is…

Deze nieuwe samenleving heeft nog te weinig wetmatigheden opgeleverd, voorspelbare ervaringen die wij als gevoelige mensen toch zo nodig hebben. We dienen nog zoveel te leren over hoe we verscheidenheid kunnen waarderen, hoe wij de wrevel om verschillen moeten opvangen en hoe wij de soms onvermijdelijke conflicten moeten oplossen… We zien nog zo weinig wat we aan moois kunnen winnen door het nieuwe ontmoeten. We zien soms enkel verlies, geen aanwinst, verrast door de snelheid waarmee deze samenleving ons meevoert.

Zo komt het dat de ene de andere plots als vijand of als niet-mens-waardig genoeg gaat beschouwen, hem wantrouwt en tot object maakt van zijn agressie, pispaal voor zijn frustraties… Vertrouwen geven en respect betonen vraagt immers dat we ons onbevooroordeeld open stellen, en dat zien we zo snel als zwakheid… Ware ontmoeting en dialoog worden echter precies op die openheid en die kwetsbare ervaring gebouwd.

We werden de voorbije weken geconfronteerd met enkele negatieve extremen die deze broze multiculturele samenleving in zijn zwakste schakels meedraagt: uitsluiting, agressie, racisme, moord… Die dramatische werkelijkheid dient een aanzet te zijn - niet om de multiculturele samenleving te verguizen, want dat maakt ons allen alleen maar banger, maar - om te bouwen aan de broze pilaren die dit nieuwe samenleven spoedig dienen te dragen.

We kunnen mensen oproepen om elkaar niet met de problemen van de tijd om de oren te slaan als verwijt voor de ene of de andere groep, instantie of persoon. Maar we kunnen met elkaar op zoek gaan naar en praten over die elementen die een positieve bijdrage voor ons samenleven kunnen betekenen. Dit samenleven, en alle mensen die zich ervoor inzetten, hebben af en toe een compliment nodig voor de nieuwe horizonten die zij openen. Er doen zich immers ook zeer positieve gebeurtenissen voor in dit nieuwe samenleven. Laten we de uitdaging van de dialoog aangaan en intercreatief opbouwen aan de toekomst van onze kinderen, die in meer kleuren en talen thuis zijn dan de meeste van onze volwassenen ooit hebben gekend.

Moge de stille tocht van rouw en verslagenheid ons sereen op weg zetten naar nieuwe relaties met onze nieuwe buren, naar nieuwe inspanningen van dialoog, aangemoedigd door de positieve ervaringen van het samen ontdekken van wegen die het samenleven hartelijker, toleranter en vredevol maken. Neem daarom deel aan deze tocht en kies voor een positieve omgang met medemensen zonder onderscheid.

Chris Nollet
secretaris Kerkwerk Multicultureel Samenleven Antwerpen