Georges Kamanayo Gengoux22 februari 2008 – 12:16

In de Belgische kolonies bestonden er op groot schaal geheime seksuele relaties ( verkrachting, avontuur, etc..) tussen Belgische mannen en jonge Afrikaanse vrouwen. Uit deze relaties werden er tal van mestieskinderen geboren ( exacte cijfers zijn onbekend). De jonge moeders waren meestal ongeletterd en dus volledig afhankelijk van hun blanke minnaars. Wanneer zo’n vader vernam dat zijn zwarte vriendin zwanger was verdween hij meteen met noorderzon. Afgezien van het feit dat het kind zonder vader op de wereld moest komen, was de kans erg groot dat zowel kind als moeder uit hun Afrikaanse familie werden verstoten.

Radeloos gingen deze jonge moeders hulp zoeken bij de dichtste zijnde missieposten, met de hoop via de blanke religieuzen de vaders terug te vinden. De Katholieke Kerk ontfermde zich over deze jonge moeders en hun kinderen en noemden ze “ kinderen van de zonde”. Hoewel deze religieuzen meestal de blanke vaders kenden, weigerden ze systematisch hun identiteit aan de moeders door te geven. In de meeste Afrikaanse families is het een schande voor een jonge vrouw, door het leven te gaan zonder man. Religieuzen exploiteerden deze gevoelens en probeerden op een sluwe manier deze hulpeloze moeders te verleiden om hun kinderen af te staan voor een zogenaamde betere opvoeding voor het kind. Op deze wijze werden mestiezenkinderen systematisch uit hun Afrikaanse families weggenomen en ondergebracht in “ Centres pour Mulâtres” die in handen waren van dezelfde religieuze congregaties. Met de bedoeling om van hen goede Belgen te maken werden de Mestiezen systematisch geïsoleerd van hun Afrikaanse omgeving. Paters en Zusters zorgden ervoor dat de kinderen vlug hun Afrikaanse families gingen vergeten en zelfs minachten ten voordele van de toekomstige blanke ouders. Na enkele jaren van indoctrinatie in de Europese zeden en normen werden de kinderen collectief naar België overgebracht.

In België aangekomen werden ze meestal in Katholieke weeshuizen of adoptiegezinnen geplaatst, steeds ervoor zorgend dat broers en zussen zo ver mogelijk van elkaar terechtkwamen, om zoveel mogelijk de assimilatie in de Belgische samenleving te optimaliseren. Op deze wijze was de kans op een mogelijke familiehereniging zeer klein. Ze waren definitief van hun natuurlijke milieu afgesneden, klaar voor adoptie. Ze zullen later moeten leren leven met emotionele littekens en onopgeloste vragen over hun afkomst.

Georges Kamanayo, filmregisseur, zelf slachtoffer van deze situatie heeft er over verteld in zijn autobiografische documentairefilm “ Kazungu de Metis” en in “La fille du Grand Monsieur”

In Australië heeft de regering op dinsdag 13 februari zich officieel verontschuldigd voor het leed dat aan de Aboriginals is aangedaan sinds de komst van de kolonisten en de gevolgen ervan. Zelfs als er geen vergoeding komt voor al het leed dat deze bevolkingsgroep heeft meegemaakt getuigt het van respect en toont het de intentie om een nieuwe start te nemen om een betere samenleving te bouwen waar iedereen zich kan ontplooien - dat is het minste wat men mag verwachten na zo een signaal.

België voert mensenrechten en de diversiteit van zijn bevolking hoog in haar vaandel, vooral tegenover zijn ex-koloniën. Merkwaardig is wel het feit dat de Belgische overheid en de mensenrechtenorganisaties nooit enig interesse hebben vertoond voor het fenomeen van “Mestiezen” uit de ex-koloniën. Ze zouden zich terecht moeten afvragen of ons land in dit verhaal wel alle regels van de mensenrechten heeft gerespecteerd? Indien de overheid en deze organisaties politieke moed hadden, dan hadden ze een onderzoek moeten instellen naar de omstandigheden waarin deze ontvoeringen hebben plaatsgevonden. België heeft een zware menselijke schuld tegenover de “Mestiezen” uit de ex-koloniën.

België zou ook op dit punt zijn koloniale verleden moeten onder het vergrootglas leggen en met dezelfde intentie als Australië zich verontschuldigen voor het leed die aan de “Mestiezen” en hun Afrikaanse families werd aangedaan.

Er bestaat geen twijfel over: Belgische Mestiezen waren in de jaren zestig en later het slachtoffer van een georganiseerde kidnapping die veel ingrijpender en grootschaliger was dan die van de Ark van Zoé in Tsjaad. Ze vragen nu aandacht en gerechtigheid, ze vragen een diepgaande onderzoek naar deze ernstige schendingen van mensenrechten.
Deze minder fraaie bladzijden uit onze koloniale geschiedenis werden tot vandaag door de Belgische overheid zorgvuldig weggemoffeld. Dat maakt het verschil tussen België en Australië.