Eigenlijk zijn er twee delegaties uit Israël (eigenlijk zou ik moeten zeggen Bezet Palestina, I know...). Enerzijds zijn er de mensen van de fantastische socialistische jeugdbeweging NOV. Ze hebben honderdduizend leden, waarvan 20.000 Arabieren - dat is 1/5, net zoals het percentage Arabische burgers in Israël. Ze zijn tegen de bezetting en werken volgens de principes van Paolo Freires 'pedagogie van de onderdrukten'. Ik kan het vooral goed vinden met Guy, Myriam en Ra'ed: een jood, een moslima en een christen (niet dat ik het erom doe). Minder gecharmeerd ben ik door de tweekoppige delegatie van de sociaal-democratische oppositiepartij Maretz. Ze noemen zichzelf graag 'redelijk' links (in tegenstelling tot de onredelijke, vooral Arabische 'communisten'). Het lijkt wel of er voor hen geen Israëlische bezetting en onderdrukking bestaat...

Holebi's en oorlog
Anat van NOV heeft een interessante theorie over de positie van holebi's in Israel. Formeel erkent Israël een heleboel rechten van holebi's (veelal door de LGBT-beweging afgedwongen via de rechtbanken, trouwens, niet dank zij holebivriendelijke wetten gestemd in het parlement). Maar in de praktijk is homofobie overal, je coming out doen is een hel, de holebibeweging is marginaal,... Anat brengt dat in verband met 'de oorlog' - de constante uitzonderingstoestand waarin het conflict met de Palestijnen en de Arabische buurlanden de Israëlische samenleving gevangen houdt. Zoals iemand zei: Israël is geen land met een leger maar een leger met een land (22 procent van het Israëlische budget gaat naar Defensie, leert Ari mij).