Jo04 mei 2008 – 16:55

Al vóór de federale verkiezingen van juni 2007 hoorde je her en der de mogelijkheid opperen om in 2009 de regionale en federale verkiezingen samen te laten vallen. Ook voor toppolitici zoals Dehaene en Verhofstadt was dit een overweging. In de commentaren die daarop volgden kreeg je een hele reeks argumenten waarom dit wel of niet een goed idee zou zijn.

Toen Leterme I eindelijk van start ging, werd er meteen gerepliceerd dat deze regering de wil had om tot 2011 te regeren. Maar ... CD&V en NVA hadden aan hun kiezers beloofd dat er een grote staatshervorming zou komen en dat de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst zou worden. Hierover hadden ze graag al een akkoord gezien vooraleer de regering van start ging, maar met een akkoord dat er een akkoord zou komen, namen ze uiteindelijk genoegen. Dit akkoord zou er dan ten laatste moeten komen vóór half juli van dit jaar. Zoniet zou CD&V uit de regering stappen.

Een federale regering zonder CD&V zou neerkomen op nieuwe federale verkiezingen. Om nieuwe federale verkiezingen te organiseren moet de kieskring BHV gesplitst zijn. Om BHV te splitsen moet er een wet zijn die bekrachtigd wordt door de regering. De franstalige partijen laten horen dat ook zij de regering kunnen laten vallen als de Vlaamse partijen eenzijdig de splitsing van BVH stemmen. Je kan je terecht afvragen hoe zo'n regering verder moet tot 2011.

Federale verkiezingen in 2009 zouden voor de burgers in dit land misschien het meest praktische zijn, er wordt dan toch al gestemd voor de gewesten, voor de politiek is het niet echt logisch. Stel dat Leterme I de zomer met een oplossing voor BHV en een staatshervorming overleeft, dan is er voor de CD&V geen reden om in 2009 nieuwe verkiezingen te vragen.

Voorstellen

Ondertussen verliest men uit het oog dat er in dit land (en elders) een andere breuklijn groeit, namelijk tussen hen die hard moeten werken om hun dagelijkse levenskost betaald te krijgen en hen die financiële middelen genoeg hebben. Dit probleem wordt groter omdat zij steeds minder gesprekspartners vinden. Werknemers en werkgevers hebben elkaar nodig, evenals Vlamingen en Walen elkaar nodig hebben.

Er moet een andere houding komen, waarbij elk voorstel wordt beoordeeld op de realisatiekracht en niet op wie er iets voorstelt. Kan er, in plaats van elke bevoegdheid af te wegen, geen systeem komen waarbij men voor elk idee bekijkt of het goed zou zijn voor de hele gemeenschap? Dit betekent dat er veel meer overleg zou zijn tussen de gewesten en dat ideeën soms voor een deel van het land worden uitgewerkt, maar dat er ook op het federale niveau geëvalueerd wordt en dat men goede ideeën kan uitbreiden naar het hele land.

Er was een tijd dat men in België vooruitstrevende wetten aannam, omdat men vond dat het goede wetten waren, maar ook met de hoop dat ons land een voorbeeld kon zijn voor de Europese Unie. Deze houding is totaal verwaterd. Tegenwoordig wachten de politici met het invoeren van wetten totdat Europa het verplicht. Met zo'n houding kom je terecht in een politiek immobilisme. Wie niet kan leven met de gedachte dat twee deelstaten één geheel vormen, kan op het federaal niveau niet veel bereiken.

Ikzelf ben voorstander van een federale kieskring, waarbij goede ideeën ondersteuning kunnen krijgen, los van de vraag uit welke taalgemeenschap ze afkomstig zijn.