Sarah De Boeck15 juli 2008 – 15:11

Het lawaai van de vliegtuigen zorgde ervoor dat de grond weliswaar goedkoper verkocht moest worden, maar de lage grondprijzen zouden voor extra aantrekkingskracht zorgen. Een heleboel mensen die al een beetje spaarcentjes opzij hadden gezet, maar nog niet zo heel veel, zagen hun kans en namen de bouwvergunningen met beide armen aan. Nu de grond goedkoper was, konden ze toch nog een huisje bouwen. Aan het lawaai zouden ze wennen. De burgemeesters en schepenen wreven zich in de handen en waren blij dat de creatie van hun probleem zo succesvol was.

De mensen trokken trots hun nieuwe huizen in. Tijdens het middageten konden ze niet goed met elkaar praten omdat er vier vliegtuigen langs vlogen. Het verjaardagsliedje van hun dochter moest zeven keer opnieuw worden gezongen omdat niemand er wat van hoorde door de negen vliegtuigen die overkwamen. Om middernacht werden ze uit hun slaap gewekt omdat er een vliegtuig langs kwam. Zo ook om twintig over vier en om vierentwintig over vier. Tegen de ochtend waren de mensen veranderd in chagrijnige wrakken. Ze wenden niet aan het lawaai en ze mochten hun bouwvergunning noch hun huis teruggeven. De burgemeesters en schepenen wreven zich in de handen en waren blij met al het geld in hun gemeentekas.

De chagrijnige wrakken herkenden elkaar op straat en bij de bakker. Ze hadden grote wallen onder hun ogen en waren een beetje aan de witte kant. Ze besloten om zich te verenigen en het de wereld rondom hen behoorlijk zuur te maken. Hun woede richtten ze niet op de burgemeesters en de schepenen, die zich nog steeds in de handen wreven, maar op de vliegtuigen en op de mensen die op gronden zonder lawaai woonden. Ze waren zo moe dat ze niet beseften dat ze in de val waren gelopen. De chagrijnige wrakken waren zo boos en riepen zo hard dat ze de vliegtuigen overstemden en dat de ministers van het land zwichtten voor hun eisen omdat ze elkaar in het parlement niet meer konden verstaan.

Plotseling vlogen er vliegtuigen boven Molenbeek, een grond waar al veel lawaai was, maar nog geen vliegtuiglawaai. De Molenbekenaren verbaasden zich erover dat de vliegtuigen het geluid van de voorbijrijdende en toeterende auto’s overstemden. Molenbekenaren woonden op een zeer kleine oppervlakte samen met duizenden mensen die op verschillende manieren over de wereld denken. Dat uitte zich in simpele dingen zoals bijvoorbeeld toeteren met of zonder huwelijk. Molenbekenaren deden al decennia hun best om met elkaar samen te leven en naar elkaar te luisteren. Hoe konden de Molenbekenaren nu nog naar elkaar luisteren en elkaar begrijpen wanneer alles en iedereen overstemd werd door een hele resem vliegtuigen? Molenbekenaren vonden en vinden nog steeds dat iedereen zijn best moest doen om zijn eigen problemen op te lossen en dat je problemen niet zoveel kilometer naar links of naar rechts moet verplaatsen.

Geluidsoverlast is een stiekem vergif dat stap voor stap je lichaam verziekt en dat uiteindelijk ook je geest en je openheid tot een boos broos kersenpitje reduceert.