KoenCalliauw31 augustus 2008 – 19:15

OCMW top wil de “cel” liquideren. Bravo!

Anke Hintjens: “Dat Monica De Coninck erkent dat het niet mogelijk is om van 697 euro per maand (leefloon voor alleenstaanden, 465 euro voor samenwonende) rond te komen verheugt ons. Wij zeggen dat al jaren. De algemeen erkende armoedegrens ligt vandaag in België op 860 euro voor een alleenstaande. In België heeft één op de zeven inwoners een inkomen dat nog lager ligt. Het gaat hier niet enkel over leefloners, maar ook over gepensioneerden, mensen in de invaliditeit, werklozen, zieken,…”

Anke Hintjes verwerpt ook discriminerende omschrijvingen als “sociaal onaangepasten”. Ze wijst er op dat er weer eens over de hoofden heen van de armen bedisseld en beslist wordt. “De kwestie is in de eerste plaats wat de betrokkenen zelf willen en denken”. En deze betrokkenen, de armen, hebben meer dan genoeg hersenen en ervaring om over zichzelf te beslissen. Meer dan heel wat “professionals” die het eens in hun plaats gaan uitleggen.

Op de Daklozencel van het Antwerpse OCMW zitten zo een stel van die “professionals”. Ze voeren actie, ze protesteren zowaar. Nemen ze het op voor de daklozen – waar ook de thuislozen bij gerekend worden - die langs alle kanten bedrogen worden en geminacht? Natuurlijk niet, dat zou pas sensationeel zijn. Ze stellen eisen voor hun hoogst persoonlijk comfort, ze beschermen hun gezellig eilandje; die “cel”. Verpakt in een pseudo bezorgdheid voor de daklozen, verdedigen ze hun privileges. Voor hen is die “cel” een warm nest waar in ze een bijzondere “visie” en praktijk ontwikkelden. En die “visie” is van extreem rechtse afkomst. Ze is gebaseerd op discriminatie en stigmatisering van de armste. Ze draagt bij tot sociale uitsluiting. Die “cel” is wettelijk op los zand gebouwd. De OCMW top wil nu die “cel” opheffen!. Alarm!

Men moet het als “sociale werkers” maar presteren om een centraal punt waar de Antwerpse daklozen verzameld worden een “cel” te heten. Nog voor hij/zij er heen gaat, weet de “sociaal onaangepaste” al wat hem/haar te wachten staat. De “cel”. Ze leggen daar geen eieren onder een “dompelaar”, “geactiveerd” zullen ze. De “arbeidsmarkt” wenkt. Ook al gaat het om mensen die om psychische en/of fysieke redenen de “ratrace” in deze krankzinnige maatschappij niet aankunnen. Zij die niet meewillen of kunnen wacht de ultieme “oplossing”; ze worden gek verklaard, gepsychiatriseerd. Wat spuiten en pillen er bovenop en ze zijn uit het zicht, de burger boven alle verdenking kan weer gerust ademhalen. Om Anke Hintjens te parafraseren: “Zou het niet kunnen dat de maatschappij gek is, niet de “a-sociale dompelaar” ?

Drama! Poging tot moord!

Het personeel, de maatschappelijk “accidenten” van die “cel”,ze zijn in alle staten. Enkele weken geleden gingen ze uit verzet over tot een “symbolische uitverkoop van melk” die voor de klanten bedoeld is. Tamelijk grof en ook op het randje van het onwettelijke. Die melk is een schenking van de Europese Gemeenschap en er staat in koeien van letters op de dozen dat ze niet verkocht mag worden!. Van een vulgariteit meer of minder zijn ze bij die “cel” niet vies. In plaats van actie te voeren voor meer overnachting plaatsen,zorg voor daklozen en hun wettelijke rechten, plannen ze als protest zelf een “Sleep-in” op het Mechelsplein,voor de centrale zetel van het OCMW.

Wat bedreigt deze goed betaalde nine to five werkers die om 16 u moe maar voldaan de deur sluiten? Het OCMW Departement Maatschappelijke Integratie wil die “cel” half september ontbinden. De 14 daar werkenden, veelal maatschappelijk assistenten worden dan verdeeld over 25 OCMW centra in de stad, om daar daklozen op te vangen. Niemand wordt ontslagen. Deze beslissing sluit voor 100% aan op de eisen die het Daklozen Aktiekomitee (DAK) stelde en waarvoor acties gevoerd werden, zoals het tramverkeer blokkeren voor de centrale OCMW zetel, waar de bewoners van die “cel” een “Sleep-in” willen organiseren. Op 2 september moet het Bijzonder Comité Sociaal Beleid van de OCMW Raad een definitieve beslissing nemen. Onnodig te zeggen dat ook hier de mening van de daklozen niet gevraagd is. Het DAK draagt die mening uit.

Het Gemeenschappelijk Vakbondsfront van het OCMW Antwerpen (ACOD, ACV, Liberale vakbond) schaart zich achter het personeel. De kortzichtige personeel privileges primeren op de rechten van de daklozen. Men schuwt de populistische grote woorden niet. Een vakbondspamflet titelt: “Poging tot moord op OCMW Antwerpen! (Met voorbedachten rade)”. En: “Op 7 augustus deed zich een drama voor op het OCMW van Antwerpen. De personeelsleden van de Daklozencel kregen meerdere messteken in de rug, maar overleefden deze brutale aanval…”.

“Boer van Tienen”…

De sukkelaars werden op die “cel” dus geconfronteerd met een “drama”. Een “aanval” op hun hoogstpersoonlijke kleine belangen. Wie zoals het DAK al 12 jaar thuis is in de wereld van de sociaal gemarginaliseerde en gecriminaliseerde mensen, wéét wat werkelijke drama’s zijn. De dodelijke overdosissen, de zelfmoorden, de verschrikkelijke “leef” omstandigheden, de angst en de pijn die de dagelijkse strijd om te overleven begeleidt. Heeft ooit één creatuur van die “cel” al mensen trachten te reanimeren ? Is één van die figuren al gekonfronteerd geweest met de meest erbarmelijke krotten van deze mensen, met hun ziekten en totaal gebrek aan perspectief ? Weet één van deze weldoorvoede figuren wat het betekend tijdens een vriesnacht op een bankje trachten te slapen? Niet één nacht, maar elke nacht. Honger moet je geleden hebben om het te kennen, niet uit de “boekskes”, de doorsnee literatuur van deze OCMW figuren. De werknemers van die “cel” zien dagelijks extreem armen, daklozen passeren. Ze kunnen hun afkeer voor “hun klanten” amper verbergen. De hypocriete taal die ze nu durven uitbraken bewijst hun gebrek aan empathie. Het DAK neemt het hier op voor de daklozen, tégen het standpunt van de vakbonden van het Antwerpse OCMW.

De daklozencel creëert haat eigen doelgroep. Terwijl allerlei welzijnsorganisaties al jarenlang pogingen doen om dakloosheid en thuisloosheid correct te definiëren en daar moeizaam in gelukken, weten ze het op die “cel” heel duidelijk. Om hun “cel” enig gewicht te geven hebben ze daklozen nodig, een doelgroep. Liefst véél. Mensen die in feite thuisloos zijn worden gemakkelijkheids halve tot dakloze gedegradeerd. Inplaats van alles op alles te zetten om hen die stap lager op de maatschappelijke ladder te besparen, stimuleren ze dat. Het zou kunnen dat de waarschijnlijke beslissing vanwege de OCMW top om die cel te liquideren helemaal niet is ingegeven door humane oprispingen, maar door financiële. Deze cel is door hogere overheden zwaar gesubsidieerd en het vermoeden bestaat dat deze subsidiëring ten einde loopt. Het Antwerpse OCMW zelf kan die zaak financieel niet draaiende houden. Hoe dan ook, het DAK rouwt er niet om dat die “cel” opgedoekt zou worden.

Recht op syndicale actie

Het DAK meent al lang dat het OCMW de mogelijkheden moet hebben om veel meer maatschappelijk assistenten de baan op te kunnen sturen, weg van de computers, naar de mensen toe. Om meer straathoekwerkers in de zetten en ODD (Opvang Dakloze Duggebruikers – OCMW) te versterken. Om de “reuk” van de armoede op te snuiven en niet de reuk van de dossiers. Het DAK begeleidde vele studenten maatschappelijk assistenten die gemotiveerd uitkeken naar hun toekomstige job en binnen de kortste keren in het bureaucratische wereldje van de “hulpverlening” verdwaalden. Kleine vrijwilligersorganisaties als het DAK vullen hier “de gaten”, dag en nacht. Vanaf 16 u is géén enkele OCMW dienst meer bereikbaar. Stopt de armoede met haar noodzaak op dringende hulpverlening in de namiddag ?. Zet die 14 maatschappelijk assistenten van de nog even bestaande daklozencel létterlijk op straat om dààr het werk waarvoor ze opgeleid zijn, te doen. Het échte leven wenkt. Laat ze shiftwerk doen, nachtwerk, verlos ze uit die “cel” ! Het DAK wil ze begeleiden en bijscholen. Het verschrikkelijke “drama”” dat de werknemers van de “cel” boven het hoofd hangt is dat ze terug gaan naar hun oorspronkelijke werkplaats in de respectievelijke kantoren. Natuurlijk zal het DAK,evenmin als de vakbonden,aanvaarden dat er mensen afgedankt zouden worden. Dat bedoelen we niet met de provocerende titel boven dit stuk. Of dat er later “wraak” maatregelen genomen worden tegen hen die nu hun kop boven het maaiveld uitsteken. Het DAK is het volledig oneens met het standpunt van de werknemers en hun vakbonden in deze zaak, maar het is hun volle recht deze openlijk te laten kennen en eventueel actie te voeren. Dat recht geldt voor het DAK, dat recht geldt voor de vakbonden.

Wil het Gemeenschappelijk Vakbondsfront even nadenken over de rol van een syndikaat in de bestrijding van de armoede, ook al zijn die armen geen leden ? Over de inhoud van het woord “solidariteit”, zo dikwijls gebezigd ? Ik ontmoette meermaals langdurige daklozen die op grote bedrijven syndicaal afgevaardigde waren geweest en om oorzaken buiten hun wil in de grootste ellende terecht kwamen. Bijvoorbeeld na een zwaar werkongeval, langdurige ziekte, pijnlijke echtscheiding met alle psychische gevolgen. In de “vuilnisbak van de geschiedenis” beland. In plaats van zich te bekommeren om de voorrechten van een stel goed betaalde bureaucraten die warm en droog zitten, raad ik mijn vakbond (ABVV-ACOD, Sector Lokale en Regionale Besturen) aan na te denken over de rol van een vakbond in de bestrijding van extreme armoede en dakloosheid. Ieder jaar steunt de ACOD de “Werelddag van Verzet tegen Extreme Armoede”, op papier. Leer van wat daar gezegd wordt en je zal begrijpen waarom die “daklozencel” en de bekrompen belangen van haar werknemers botsen met de belangen van de extreem armen. Wat bescheidenheid van het Gemeenschappelijk Vakbondsfront is hier op haar plaats. Mijn lidmaatschapsnummer is 06/14/419690-68. Alle bijdragezegeltjes zijn betaald en in mijn vakbondsboekje geplakt. Ik betaal voor zo’n zegeltje 8,43 euro per maand. Dat is veel geld voor iemand met een inkomen op de rand van de armoede. En onbetaalbaar voor een dakloze. Die 8,43 euro is een schijntje van de som die de met messteken bedreigde OCMW werkers regelmatig betalen voor een “tournee générale” in café “Den Boer van Tienen” op het Mechelseplein. Moesten ze daar hun “Sleep-in” houden, van de dorst zullen ze niet omkomen. Ik ken de mentaliteit van een groot deel van het OCMW personeel. Ik werkte zelf op het OCMW Antwerpen… Met de groeten van een “rooie”. !.

Vakbondsfront steunt extreem rechts standpunt

Dat “cel” leventje is dus eventjes is verstoord door een “dramaatje” en ze hebben niet eens door hoe ze met hun door het Gemeenschappelijk Vakbondsfront gesteunde “Sleep-in” de aller armste grof beledigen. De vakbonden illustreren hier weer eens hoe cynisch ze soms staan tegenover extreme armoede, hoe ze de vertegenwoordigers zijn van een onverschillige maatschappij die nog denkt in termen als “lompenproletariaat”,dat best uit de buurt gehouden wordt. Ik werd op mijn 14° lid van het ABVV en ben er nog steeds lid van. Als vakbondslid, zeer actief in de wereld van de extreme armoede, kots ik op de standpunten die het Gemeenschappelijk Vakbondsfront – OCMW Antwerpen in deze zaak inneemt. Zijn de vakbonden op hun hoofd gevallen?

Verder zeggen onze vakbondsleden in hun pamflet: “Nu er eindelijk een goed functionerend centraal meldpunt is ontstaan voor daklozen, denkt men dit beter op te doeken en alles terug te decentraliseren. Er hoeft geen tekening bij gemaakt te worden welk een chaos dit zal opleveren, waar uiteindelijk de klant weer de dupe van zal zijn.”En:”Wij geven ons echter niet zomaar gewonnen!!! Wij zijn overtuigd van het nut van een centrale dienst voor opvang van daklozen. In het algemeen bevestigen ook onze klanten dit”.

Ja,bevestigen “onze klanten dat in het algemeen”? Daarover kan een heel ander klokje geluid worden. Namelijk dat van de daklozen zelf en een organisatie die dag en nacht met hen werkt. Het Daklozen Aktie Komitee (DAK), met haar ervaringsdeskundige vrijwilligers in een zuivere zelforganisatie. ( http://www.daklozenaktiekomitee.be ) Dat DAK heeft op haar beurt contacten met andere organisaties die de daklozen kénnen. Zoals deze in parochies. Dat DAK is bijzonder verheugd dat “de top” van het OCM die daklozen “cel” wil sluiten en hoopt dat de Raad dat op 2 september bevestigd.

Dit OCMW personeel, gesteund door de drie vakbonden, is helemaal niet geïnteresseerd in het welzijn van hun “klanten”. Hun eigen welzijn staat voor op. Daarom willen ze willens nillens een “cel” in stand houden,die een middel is in de geïnstitutionaliseerde sociale uitsluiting van “straatbewoners”. Ze worden bewust gestigmatiseerd van uit een extreem rechtse “visie”. Ze worden gediscrimineerd en het Gemeenschappelijk Vakbondsfront steunt dat. Uit syndicale onnozelheid? Uit opportunisme? Hoorde je ooit van een “holebi cel”, een “vrouwen cel”, een “allochtonen cel”? Het kot zou terecht te klein zijn. Het is van die “cel” dat de daklozen/thuislozen “de dupe” zijn. Wanneer er “chaos” zou komen, dan is het omdat bepaalde maatschappelijk assistenten ze zullen veroorzaken door sabotage. Trouwens, het is niet waar dat àlle werknemers van die “cel” het standpunt delen van het Gemeenschappelijk Vakbondsfront en een deel van haar leden. Ik weet uit ervaring hoe er op een overheidsdienst als het OCMW gemanipuleerd wordt, druk uitgeoefend op de collega’s. Dat Gemeenschappelijk Vakbondsfront zou best eens goed bestuderen wat het in huis neemt… Alice Devooght is op die cel verantwoordelijke net onder de hoofd maatschappelijk assistent. Haar e-mail adres prijkt op het vakbond pamflet. Zij is de aanvoerder van de harde kern die in de Raad kan rekenen op de steun van rechts en extreem rechts. In die Raad is OCMW voorzitter De Coninck verantwoordelijk voor de “cel”. Het “middenkader” van het OCMW,waarmee het DAK gesprekken voerde,is al lang overtuigd van de onzin van de “cel”.

Eisen DAK ingewilligd

Het DAK juicht de sluiting van dat boeltje toe. Waarom? Donderdag 19 april 2007 voerde het DAK op het Mechelse plein voor de hoofdzetel van het OCMW een opgemerkte actie. Samen met hun Waals en Brusselse vrienden, want armoede kent geen grenzen,“splitsingen” van het land of racisme. De Vlamingen trekken op hun beurt regelmatig naar het Franstalig landsgedeelte. Tijdens die actie blokkeerde de priester Jean Peeters van het federaal Gemeenschappelijk Daklozenfront het tramverkeer door op de rails te gaan liggen. (http://www.indymedia.be/nl/node/8821 en http://frontsdf.be – Met Nederlandse vertaling). De centrale eis van de actievoerders was: “Weg met de daklozencel!”. Het DAK verstuurde daarover een persbericht. (http://antwerpen.indymedia.org/news/2007/04/6364.php ). Het DAK is tevreden, wanneer de OCMW Raad de daklozencel op 2 september ten graven draagt.

De daklozencel is eigenlijk onwettig. De wet zegt dat een dakloze moet geholpen worden in het sociaal centrum waar hij/zij zich aanbiedt”. Slaapt een dakloze in het stadspark, dan kan hij zich best aanbieden bij het dichtstbijzijnde OCMW kantoor. Hij/zij zal dan niet uren moeten wachten in een anonieme “cel”, maar wordt steun aangeboden door iemand die de wijk kent. Er zal een sociaal onderzoek volgen, wat niet altijd simpel is. Dat kan beter gebeuren van uit een wijkcentrum. In de hulpverlening zegt men “vinden en binden”. Mensen in nood moet men eerst “vinden”, vele “verbergen” zich uit niet altijd onterechte angst. Dat “vinden” gebeurt beter gedecentraliseerd. Het “binden” is een moeilijke fase. Een grote “cel” is niet aangewezen om daklozen vertrouwen in te boezemen en ze van dichtbij te blijven volgen. Via wijkcentra kan dat vlotter. De dakloze is daar minder een anoniem nummer. Een dakloze heeft rechten. In de Gids voor Daklozen uitgeven door het Ministerie van Maatschappelijke Integratie staat dan ook: “ Dit is dus geen aalmoes maar een basisrecht !”.

Weg met die daklozencel ! Stop de discriminatie van extreem armen !.

http://luisinpels.wordpress.com