Golnasir is 21 en afkomstig uit Afghanistan. Hij verloor een broer en zus samen met een oom en diens hele familie in een terreuraanslag. Met zijn zeventig jaar oude vader trok hij eerst naar Kaboel, waarna hij alleen verder trok richting Europa. Ondertussen is Gulnasir al bijna vier jaar illegaal in het land, nadat hij bijna vier jaar geleden het centrum diende te verlaten omdat hij meerderjarig werd.

“Ze zeggen me dat ik naar huis kan, dat het er veilig is. En anders moet ik maar naar een streek in Afghanistan trekken waar het wel veilig is. Maar mijn land wordt al jaren geteisterd door terreur en oorlog. De Taliban, de buitenlandse soldaten, de terreurgroepen, ... Allemaal doden ze gewone onschuldige burgers en dat gaat nu al jaren verder.”

Terwijl een aantal andere deelnemers aan de bezetting een uitgesproken mening heeft over wat er in hun land gebeurt, houdt Golnasir zich eerder wat op de vlakte.
“Wie kan je vertrouwen? Ik ben hier al vijf jaar en heb mijn verhaal al ettelijke keren verteld ... Maar het lijkt wel alsof ik er beter aan had gedaan niet eerlijk te zijn.”

Het is niet de eerste keer dat Golnasir deelneemt aan een hongerstaking. Het moet de vierde of vijfde keer zijn dat hij zichzelf uithongert om aandacht te krijgen. Als ik hem vraag of dat eigenlijk geen chantage is, moet hij lachen.
“Een hongerstaking is geen lachertje hoor, daar begin je niet lichtzinnig aan."

"Weet je dat ik elke week een brief in de bus krijg om me te melden dat ik ben uitgeprocedeerd en dus het land moet verlaten? Elke week zijn ze daar weer met diezelfde brief. Dat zou automatisch gebeuren volgens mijn advocaat, ik moest er mij niet druk in maken, maar natuurlijk doe ik dat wel. Denken ze dat ik niet weet dat ik geen papieren heb, dat ik hier illegaal ben, dat ik hier niet kan werken?"

"Natuurlijk is onze hongerstaking gericht tegen de regering en het commissariaat-generaal. Het zijn zij die elke keer opnieuw zeggen dat het veilig is in Afghanistan, ook al sterven er elke dag mensen, ook al sturen ze zelf extra soldaten. Het is eigenlijk eenvoudig hoor, we willen hier gewoon kunnen blijven en een leven opbouwen.”

Als ik Golnasir vertel dat minister Turtelboom op televisie een amalgaam maakt tussen de mensensmokkelaars, mensenhandel en de mensen die hen helpen bij deze hongerstaking blijft hij ongelovig voor zich uit staren.

“Ik ben te voet van Kaboel naar Pakistan getrokken, af en toe reden we een stuk met de wagen, maar we trokken te voet over de bergen. Van Pakistan ging het dan weer met de wagen en te voet naar Iran en zo weer verder naar Turkije. Van Turkije vaarden we met een Kajak met vier personen naar Griekenland. Ik had nog nooit de zee gezien en moest beginnen aan zo'n gevaarlijke tocht over de zee. Van Griekenland ging het dan weer verder naar Italië. We zaten vier dagen opgesloten in een kleine vrachtwagen en hadden enkel een paar flesjes water."

"Toen we in Rome waren was mijn geld op. De reis had me al meer dan € 5000 gekost. Omdat ik geen geld meer had hebben ze me dan geslagen en opgesloten in een kelder. Ik werd er toevallig ontdekt en overgebracht naar het ziekenhuis van het Vaticaan. In Vaticaanstad kon ik wat op mijn positieven komen en stopte een medewerker van de Amerikaanse ambassade me wat geld toe om met de trein tot Brussel te reizen.”

Dan vraagt hij me of ik Selma (de advocate die hen bijstaat) en Oscar (een politiek vluchteling uit Chili die er zijn levenswerk van maakt om andere vluchtelingen bij te staan) ken. Als ik ja knik, zegt hij geen woord meer.

Het blijft minutenlang stil.

“Wat wil dat zeggen democratie? Kan jij me dat omschrijven? Ik begrijp na al die jaren niet meer wat ze daar mee willen zeggen. Ik had graag gestudeerd, maar hoe kan dat op die manier?”