F Gordon01 oktober 2008 – 22:18

Dit credo horen we dagelijks. Als de gemeenschap voor wegen zorgt dan kunnen de bedrijven auto's verkopen die daarop rijden. Dit schept werkgelegenheid. Die wegen zijn dan ook weer noodzakelijk om de haven van Antwerpen te laten draaien. Die schept weer bijkomende werkgelegenheid. Over het profijt voor de aandeelhouders van de grote overslagbedrijven in Singapore en Dubai gaan we niet lullig doen. De film The Corporation zit vol van bovenstaande voorbeelden. Voorbeelden van een private sector die alle sectoren waarmee geld te verdienen valt wil privatiseren en de kosten afschuift op de belastingbetaler en er alles aan doet om zijn eigen aandeel in de belastingen te ontlopen. Een bedrijf is immers verplicht winst te maken en kosten moeten gedrukt worden.

"De financiers zijn als God, hun woord geloofd iedereen." dit zei Riccardo Petrella tijdens een seminaire in de UAB

Hij schetste de economische wereld-geschiedenis van na de 2de wereldoorlog.

Na de oorlog zijn er de Bretton Wood akkoorden die van de dollar de wereld-reserve-munt maken. Het duurt bijna 10 jaar, om terug op het welvaartspeil van vóór de oorlog te komen. Stof tot nadenken voor hen die denken dat een oorlog af en toe een goede zaak is voor het "Algemeen Belang." Na de oorlog is de Welvaartstaat opgericht.

Wikipedia spreekt over de Verzorgingsstaat en schrijft: Een verzorgingsstaat is een sociaal systeem waarin de staat primaire verantwoordelijkheid draagt voor het welzijn van zijn burgers, zoals in kwesties van gezondheidszorg, onderwijs, werkgelegenheid en sociale zekerheid.

De publieke sector houdt een scherpe controle over het monetair beleid, dat zorgt voor stabiliteit van geld en goederen, zodat lange termijn denken en ontwikkeling mogelijk is.

Geld is een instrument om waarde te bepalen en om te ruilen. Vertrouwen in de munt is zeer belangrijk want hierdoor gaan mensen sparen waardoor dit spaargeld weer in de economie kan geïnvesteerd worden om nieuwe producten te ontwikkelen.

In 1971 schrapt Nixon de converteerbaarheid van de $ met goud en dit is het begin van een nieuw financieel tijdperk en de afbraak van de welvaartstaat. Doordat geld niet meer converteerbaar is met goud verdwijnt de stabiliteit van de munten. Munten worden handelswaar en speculatie creëert welvaart. De prijs van goederen en grondstoffen is ook niet meer stabiel. Extra belemmeringen voor de handel, die ruimte laten voor nieuwe zogenaamde, "financiële producten." Deze producten laten koper en verkoper toe, garanties te bieden over de waarde van de goederen en het geld op het ogenblik van de levering. Korte termijn denken is het gevolg. Het is namelijk veel eenvoudiger de prijs van bijv. de dollar en het staal voor volgende maand in te schatten dan voor volgend jaar. Deze speculatieve "financiele producten" worden niet meer gedekt door goud, of door goederen, of door investeringen, maar alleen nog door geld. Ze laten een kleine minderheid toe voor zichzelf grote welvaart te scheppen terwijl de rest van de wereld armer wordt. Er is een geweldige financiële zeepbel ontstaan, door handel in financiële producten die x maal groter is dan de handel in reële producten en goederen. Toch controleert de financiële sector zichzelf en dat is ook nodig want de publieke autoriteiten zijn volledig buiten spel gezet. Eerst zijn er de "Account Operators" wereldwijd 5, 6 bedrijven die de boekhoudingen van hun eigen klanten controleren. Dat is duidelijk belangenvermenging. Je moet maar even Googelen om te zien dat het systeem niet werkt en dat deze controlerende bedrijven nu geviseerd worden als verantwoordelijk voor de huidige crisis. Dan zijn er nog de 3 "Rating Companies", die de solvabiliteit van, u raadt het al, hun eigen klanten evalueren. Ook hier is schandaal niet ver te zoeken. Door de bewust gecreëerde instabiliteit van de prijs van munten, grondstoffen en goederen zijn op korte termijn grote winsten te maken. Het is logisch dat een systeem gebaseerd op het uitbuiten van deze instabiliteit, vroeg of laat niet meer te controleren is.

Riccardo Petrella is optimist. Hij zegt: "We beleven nu het einde van het kapitalisme." De zeepbel is gebarsten en plots is staatsinmenging in het, zelfregulerende financieel systeem gewenst. De enorme winsten opgestreken door aandeelhouders en CEO's zijn verworven. Het gaat nu even slecht, maar de financiële wereld denkt eruit te komen met een éénmalige bijdrage van de belastingbetaler. Met wat fine-tuning is het systeem zo weer op kruissnelheid tot verdere eer en glorie van aandeelhouder en CEO tot in de eeuwigheid. Fortis en Dexia krijgen hulp van de belastingsbetaler en de aandeelhouders ... President Bush dringt aan op de goedkeuring van 700.000.000.000 $ hulp. Hoe sneller deze kapitaalinjectie wordt goedgekeurd, hoe sneller Business as Usual kan hervatten.

En de belastingbetaler, hij ploegt voort en bejubelt Nationale helden als, Justine Henin en andere Tom Boonens die in Monaco wonen en daar belastingen betalen. Wat er gebeurt als je de hand op de knip houdt en Dexia en Fortis niet steunt, hangt af of je tot de 10% behoort die 50% van de Belgische welvaart bezit, of tot de 15% die in armoede leeft, of tot de 75% daar ergens tussenin. Of bereiden de rijken een coup voor, zoals Micheal Moore zegt. Feit is dat minder belastingen de armoede doet toenemen en we hoeven maar naar het rijkste land ter wereld, de US, te kijken om te zien welke enorme proporties armoede kan aannemen en welke gevolgen hun systeem voor de samenleving heeft. In ons land steken de politieke partijen elkaar rechts voorbij. Het is tijd voor bezinning.

Wat met de toekomst? Eigenlijk waren we met de welvaartsstaat goed bezig. Weliswaar tot ongenoegen van de rijksten, maar in tegenstelling tot wat ons wordt voorgehouden, was de groei tijdens die periode zeer hoog. Voeg hierbij nog ethisch bankieren en de wereld ziet er een heel stuk beter uit. Het rijke Westen heeft de mond vol van democratie, maar leeft onder de dictatuur van het kapitalisme. Het is niet democratisch dat de Europese Bank geen enkele verantwoording is verschuldigd aan de politiek (=de burger). De politiek heeft zelfs geen enkele macht over de Europese Bank. In de US, het land dat zich als verdediger van de democratie uitroept, is de Central Bank in privé handen. De politiek moet de macht terug opeisen en zich met de echte problemen bezighouden. "Het welzijn van de bevolking."