Marc-Antoon24 oktober 2008 – 14:49

Francine Mestrum liet ons kennis maken met niets minder dan een soort geheimtaal (zie foto). Het systeem laat je toe om met een minimum aan tekens een hele redenering betrouwbaar te noteren. De meerwaarde voor de journalist is evident. "Als je volzinnen schrijft, kan je niet volgen. Maar een journalist moet net kunnen luisteren en de essentie en structuur van wat verteld wordt vatten," zei Mestrum.

Te mooi om waar te zijn? Nee hoor. Opgewonden stelden we vast hoe we met een paar truucjes al na een uurtje in staat waren om een gedicteerd stukje tekst te herleiden tot enkele woorden en symbolen, en het daarna toch bijna letterlijk te reconstrueren.

Eigen systeem
Hoe werkt deze techniek? Iedereen moet z'n eigen systeem ontwikkelen, stelde Mestrum. Je kan sjablonen, symbolen, afkortingen, korte woorden uit andere talen (if, car,...) gebruiken - noem maar op.

Van belang is vooral dat een teken of symbool in al je nota's steeds hetzelfde betekent (om verwarring te vermijden). Handig is ook om één enkel symbool te hebben voor synoniemen (bvb. 'm_' voor zowel mondialisering als globalisering). En essentieel zijn de sleutelwoorden, de 'schakels' die je nota's (en de boodschap) structureren. Die schrijf je best in de marge.

Je hoeft trouwens geen duizenden symbolen van buiten te leren. Als je voor het woord 'vandaag' het symbool H kiest (van het Duitse 'Heute'), dan zijn ook dadelijk een hele reeks andere woorden binnen handbereik: H+ (morgen), -H (gisteren), H+3 (over drie dagen), enzovoort.

Maar het is een kwestie van oefening, oefening, oefening, benadrukte Mestrum. Ze raadt ons aan om elke dag tien minuutjes uit te trekken om onze techniek op punt te zetten.

We gingen naar huis met het vaste voornemen om tijdens een debat nooit meer volzinnen te schrijven.