Het is geweten dat Mia Doornaert een van de haviken is van de journalistiek…
bovendien enorm zelfgenoegzaam!

Van haviken gesproken toch wel de kater na de Obama euforie is zijn aanstelling van über-zionist Rahm Emanuel…

Lees hier zijn bio:

http://electronicintifada.net/v2/article9939.shtml

maw voor de Palestijnen - toch wel de niggaz of the M.E.- No you can't!

Wie is in godsnaam Mia Doornaert?

Is de auteur van een mening belangrijker dan de inhoud van die mening zelf? Dat Doornaert in enkele dossiers duidelijk de bal heeft misgeslagen, betekent niet dat ze per se ALTIJD ongelijk heeft. Je kunt beter eens lezen wat ze te zeggen heeft, en dan moet ik toegeven dat ik het niet zo onredelijk vindt. Een citaat:
...
...

"Help, de persvrijheid is gevaar. Waar gaan we
heen als burgers niet in pornografische poses
afgebeeld mogen worden? Morgen hebben we
een politiedictatuur, overmorgen de Goelag.
De pers moet iedereen om de oren kunnen
slaan, iedereen kunnen belachelijk maken en vernederen.
Maar wee degene die zich daartegen wil verweren. De Morgen
eiste in een commentaar al dat Patrick Dewael onmiddellijk
commissaris Fernand Koekelberg en Sylvie Ricour
ontslaat. Ze horen niet thuis in een rechtstaat want ze hebben
het aangedurfd naar de rechter te stappen omdat ze
pornografische fotomontage in het ‘gat van de wereld’ van
Humo niet wensten te pikken, als deze uitdrukking hier geoorloofd
is.
Kunnen we de zaak even in perspectief plaatsen vooraleer
er wordt gejammerd over het einde van de democratie zoals
we ze kennen? Het is het recht van elke burger alle middelen
van een rechtstaat te gebruiken als hij zich in zijn eer
of privacy aangevallen acht.
Wie dat recht niet erkent, geeft een bijzonder arrogant
beeld van de journalisten. Want dan zeggen die journalisten
aan de gemeenschap: niet alleen bepalen wij zelf wat
we doen, maar we decreteren ook dat jullie alles wat wij
doen, moeten slikken en leuk vinden.
Wel, Sylvie Ricour is niet verplicht dat allemaal te slikken.
Zij is een hardwerkende en getrouwde vrouw, met twee kinderen.
Haar man en haar kinderen zijn Vlamingen, en verkeren
dus in een milieu van potentiële Humo-lezers. Wat
hebben ze al niet aan insinuaties en laster over hun echtgenote
en moeder te horen en te lezen gekregen. En nu kunnen
collega’s en kennissen van haar man ook nog zitten
gniffelen over pornografische afbeeldingen van zijn vrouw
met een andere man. En kunnen vriendjes haar kinderen
die beelden onder de neus duwen. Moet ze echt tot staatsgevaarlijk
element verklaard worden omdat ze haar gezin
die nieuwe ellende wil besparen?
Sinds de controverse over haar bevordering begon, betaalt
Ricour een zware prijs voor het feit dat ze een vrouw is, en
blond, en knap. Onmiddellijk was er de uitgestoken vinger
in de pers en media: haar bevordering kon er alleen gekomen
zijn omdat ze met de baas sliep. Het is een verdachtmaking
die je telkens en telkens opnieuw hoort, of het nu in
de politiek is of het bankwezen of de zakenwereld of de administratie:
als een vrouw carrière maakt, is het omdat ze
met de baas geslapen heeft. Als een man bevorderd wordt,
is het per definitie om zijn bekwaamheid, en nooit uit
vriendendienst of logebroederschap of politieke connecties.
Bronnen uit haar werkmilieu zeggen dat Sylvie Ricour een
bekwame vrouw is die zeer hard werkt. Dat is ook weer herkenbaar.
Legio zijn de vrouwen die als directiesecretaresse
voor hun baas werken alsof het voor zichzelf was. Die lange
uren kloppen, en die, naarmate hun ervaring toeneemt,
steeds meer werk van die baas overnemen maar zich wel
blijven tevreden stellen met de wedde en titel van secretaresse,
daar waar een man al lang een ronkender functiebeschrijving
en hogere wedde zou hebben geëist. En als die
vrouwen dan een bevordering krijgen die het werk weerspiegelt
dat ze al doen, dan worden dat prompt ‘canapébenoemingen’.
Typisch was ook de beschrijving die deze arbeidersdochter,
die zich omhooggewerkt heeft, kreeg van het comité P, het
comité van parlementsleden dat toezicht uitoefent op de
politie. ‘Dominant. Zelfzeker en arrogant. Niet geneigd in
de schaduw te blijven.’ Als ze een man was, zou er allicht
gestaan hebben: ‘Leiderschapskwaliteiten. Weet wat hij
wil. Laat zich niet van zijn stuk brengen.’ ""
...
...

[quote]Maar om dit voorval aan te grijpen om hier een halszaak van te maken, dat vind ik overdreven. Ik ben van mening dat er onderwerpen zijn die meer onze aandacht verdienen.[/quote]

Betreffende dit geval kan het inderdaad onbenullig lijken, maar het gevaarlijke aan deze zaak is dat het een precedent kan zijn voor meer censuur in de toekomst. ALs we niet opletten zullen we Kamagurka, Zak en andere "politiek incorrecte" carricaturen/satires op onze buik kunnen schrijven. Het kan rapper gaan dan je denkt.

Beste Christophe.

U schrijft onterecht : "(...) Mia Doornaert die het geweldig vond dat Theo Van Gogh alle moslims “geitenneukers” noemde (...)". Dit klopt niet. Ik heb het bewuste artikel naar waar u refereert herlezen (De Standaard 9 november 2004). Wat u lijkt te hebben misbegrepen is de referentie die ze maakt naar een uitspraak van Prof. Etienne Vermeersch in HUMO.

Maar laat ons concentreren op wat ze in dat artikel wezenlijk schreef. En dan lees ik : "Mag alles gezegd worden? Liefst in de grootst mogelijke mate. Moet alles gezegd worden? Nee, en zeker niet in elk kader. In een maatschappelijk debat kunnen argumenten verheldering en vooruitgang brengen, scheldwoorden niet. Dat geldt niet alleen voor de ,,geitenneukers'' van Theo Van Gogh waarop iedereen zich nu fixeert (...)".

Het standpunt dat Mia Doornaert in dat artikel verdedigt is eigenlijk dat scheldwoorden niet op hun plaats zijn in een maatschappelijk debat maar ook dat je daar niet selectief verontwaardigd over moet doen. In alle geval keurt ze het allesbehalve goed om moslims te beledigen. Dat heeft u misbegrepen, vrees ik.

Greetz,