Gianni14 januari 2009 – 11:12

Hoe gaat het?
“Het gaat wel. Wat kan ik anders zeggen.”

Kan u beschrijven waar u bent en hoe de toestand daar is?
“Ik ben in Beit Lahia in het noorden van de Gazastrook. Vandaag ben ik ook al in Jabalia geweest waar er een ambulancedienst is van het Rode Kruis. Ik heb er ook vluchtelingen gezien afkomstig van gebieden waar er vele gevochten wordt. Het is een zeer intense situatie. Mensen die haten, zoveel wrangheid, en zeer getraumatiseerd ook. Dat laatste vooral bij de kinderen, ze slapen in schoolklassen. Je hebt dus 30 mensen in een kamer en heel veel stress.”

“Iedereen wil vertellen over wat hij gezien heeft. Maar eigenlijk hebben weinig mensen veel gezien, want iedereen verschuilt zich in zijn huis. Het is dus moeilijk om accurate getuigenissen op te tekenen want iedereen praat door elkaar. Je komt binnen in een kamer met dertig mensen en iedereen kijkt naar jou. Mensen zijn ook heel bang na het bombardement op de al-Fakhora school in Jabalia. Dat was een bloedbad. Dat is vlakbij de school waar ik vandaag was.”

Kan u uw werk als journalist nog doen?
“Ik vind dat ik dat heel slecht doe want ik ben ook nog eens de coördinator van Free Gaza. Er komt een schip aan en ik geloof niet dat ze het schip zullen doorlaten (het schip werd inderdaad tegengehouden door Israël, nvdr). In plaats van mijn e-mails te checken in Gazastad, ben ik in het noorden gebleven. Ik ben ook paranoide dat het Israëlisch leger het noorden van het zuiden zal afsluiten. Als ze het noorden van Gazastad afsluiten zou dat een nachtmerrie zijn want dat is de plaats waar het verzet zich bevindt.”

Bent u bang? Hoe is het om in angst te moeten werken?
“Wel weet je, een zeer moedige vriend van mij die voor de civiele bescherming werkt, was helemaal bedekt met bloed. Hij had veel pijn omdat zijn vriend vermoord was. Zijn vriend was een dokter. Dat brengt de dodentol bij dokters en verplegers op zeven. Twee nachten geleden werd een raket afgevuurd op één van onze ambulances. De raket ontplofte niet. We hadden dus veel geluk. Mocht ze wel ontploft zijn, dan zouden de dokters nu dood zijn en zou er veel schade zijn. Het is dus heel gevaarlijk werk. We hebben net een vriend bezocht van het Jabalia ziekenhuis. We waren heel bang. Je passeert langs die kapotgeschoten huizen en langs het kerkhof waar er aan één kant sluipschutters zijn. Dat is heel beanstigend. Weinig mensen komen 's avonds nog buiten.”

Wat denken de Palestijnen over deze oorlog? Begrijpen ze wat Israël van plan is?
“Veel mensen zeggen: ik begrijp niet wat Israël wil. Ze kunnen maar niet geloven wat er gebeurt en zijn in shock. Maar ik denk dat ze eigenlijk wel weten wat Israël wil. Dit is de volbrenging van een project dat zestig jaar geleden begon: een Israëlische staat installeren op het Palestijnse land. Een staat die nu al bestaat op 78 procent van het Palestijnse land.Dit is de zionistische mentaliteit die de creatie van een groter israël nastreeft. Zij menen dat het maar een kwestie van tijd is voor ze dat project kunnen vervolmaken.”

“Kijk maar eens hoe Palestina veranderd is sinds 1967. De nederzettingen zijn groter geworden. Er zijn nieuwe nederzetting bijgekomen. Er is de kolonisatie van Oost-Jeruzalem en er is de creatie van een parallel wegen- en tunnelsysteem. Als de nederzettingen nog groeien wordt Palestina nog meer een soort Bantoestan dan het nu al is. Ik denk echt dat mensen met belangrijke posities in het Israëlische leger geloven dat een groter Israël enkel een kwestie van tijd is. Als ze genoeg druk blijven uitoefenen op het Palestijnse volk en als ze er in slagen om het verzet te breken, zullen we er geraken, denken ze.”

Wat denken de mensen over Hamas?
“De mensen steunen Hamas. Misschien steunen ze Hamas niet als politieke partij of als deel van de regering, maar ze steunen wel het Palestijnse strijd, het verzet en het Palestijnse project. Zij zien de aanvallen als een aanval tegen alle Palestijnen. Gewone burgers vormen ook de grote meerderheid van de slachtoffers van de aanvallen. Iedereen is deel van het verzet. Of het nu gewapend verzet is of fysiek verzet. Wat de mensen ook doen, ze verzetten zich tegen de bezetting. Nieuwe mensen zullen het verzet vervoegen. Dat is zeker. Mensen die hun vaders, hun neven, hun zussen verloren. Zoveel families zijn getroffen door de slachtpartijen.”

Hamas zal dus nog groeien door de oorlog?
“Iedereen die ik tegenkom, zegt dat het verzet zich verenigt tegen de aanval. Alle gewapende groepen werken samen. Ze organiseren zich tegen de gezamenlijke vijand. De verschillende radiozenders zoals de “Stem van het volk” en “Al Aqsa” berichten de hele tijd over de Israëlische aanvallen maar ook over de aanvallen van het verzet. Zelfs op de televisie kan je soms verzetsdaden zien. Er is dus een sfeer van verzet en wraak. Hier zeggen ze: ik en mijn broer tegen mijn neef, ik en mijn neef tegen de vreemdeling. Dat betekent dat een aanval tegen Hamas een aanval tegen alle Palestijnen is. Het standpunt van Hamas is ook het standpunt van de meerderheid van de bevolking. Daarom hebben de mensen ook voor hen gestemd. Voor hun standpunt over Jerusalem, de grenzen, de erkenning van Israël. Zij proberen de schade te herstellen van de Oslo-akkoorden die het Palestijnse volk uitverkochten. Dat zijn idealen die blijven bestaan. Wat Hamas nu is, is irrelevant. Zij worden gezien als een soort luitenanten van de Palestijnse volk.”

In Brussel betoogden meer dan 50.000 mensen tegen het geweld in Gaza. Horen de Palestijnen daar iets van?
“Ja, de mensen ier horen dat en zij zijn er blij mee. Maar ze zijn ook zeer pragmatisch. Ik wou bijna zeggen cynisch, maar het gaat eigenlijk over pragmatisme. Ze willen veel meer. Ze hebben ook veel meer nodig. De betogingen zijn niet genoeg want ze stoppen Israël en de aanvallen niet. De aanvallen gaan maar door. Als je ziet hoe mensen hier strijden, de bloedprijs die ze betalen, dan is dat onvergelijkbaar met mensen die betogen en even vechten met de politie. Als de mensen hier de afweging maken, dan willen ze meer. Er zal ook veel meer nodig zijn.”

Hoe erg is de humanitaire crisis?
“Het ontbreekt de mensen aan voedsel, aan groenten, bloem. Vlees is erg duur. Er is een tekort aan gas. Mensen werken hier niet. Ze leven van aalmoezen en zelfs dat is momenteel een probleem want veel wisselkantoren werden gebombardeerd. Ik heb gezien dat er op straat wel bloem verkocht wordt, maar die is erg duur. Mensen krijgen wel een rantsoen van de VN, maar dat is wisselvallig. En wat ze vroeger elke maand kregen, krijgen ze nu om de twee maanden. Dat zorgt voor heel wat stress. Ik zou niet zeggen dat mensen verhongeren, maar ze zijn wel ondervoed. Ze krijgen niet genoeg melk. De vluchtelingen die ik ontmoette in de school hadden twee weken lang opgesloten gezeten in hun huizen zonder electriciteit, gas en water. De VN deelt wel iets uit, maar dat zijn niet meer dan overlevingspaketten.”

In The Guardian schreef u dat het leek alsof u in een vluchtelingenkamp leeft.
“In de scholen waar mensen een schuilplaats zoeken voor de zone waar er straatgevechten zijn is er 's nachts geen electriciteit. De scholen zijn helemaal donker en verlicht met kaarsen. Het lijkt dus op leven in een tent. Er is een houtvuur en het zeer weinige voedsel wordt gedeeld. Dit zijn mensen die vaak voor het eerst hun huizen moesten verlaten. Mensen zeggen dat ze hun buurt niet meer herkennen.”

Wat kunnen we van hier uit doen?
“Er moet een escalatie van verzet tegen de oorlogsmisdaden en tegen de Israëlische bezetting komen. We moeten weten dat we de wet aan onze zijde hebben. Multinationals overtreden de internationale wetten door te investeren in de nederzettingen en de apartheidsmuur. Ze treden het internationaal recht met de voeten en kunnen dus voor de rechtbank gesleept worden. De wet staat aan onze zijde en dus kunnen we radicaal zijn. Denk aan die vrouwelijke activisten die vliegtuigen onklaar maakten die klaar stonden om te vertrekken naar Indonesië. Zo verhinderden ze een grotere oorlogsmisdaad want die vliegtuigen gingen burgers bombaderen. Dat argument kan je gebruiken voor de bulldozers die gebruikt worden als massavernietigingswapen. In Engeland hebben we een fabriek van Caterpillar bezet. We kregen geen enkele aanklacht. Ze zijn bang voor politieke processen. Dus moeten wij die uitlokken. Bedrijven viseren die Israël helpen met de militaire bezetting is een goed begin. We moeten ook druk zetten op de Europese Commissie zodat er geen upgrade komt van de relaties met Israël. De Raad heeft die upgrade in december al goedgekeurd terwijl het parlement tegen was op basis van wat gebeurde in Gaza.”

Kan een boycot helpen?
“Ja, dat is een gereedschap in onze kist. Boycotten is zeker de te volgen weg. Culturele instellingen en evenementen boycotten, de vakantiebestemming Israël boycotten. Israël legitimeert haar bestaan in de culturele en intellectuele sfeer. Zo denkt Israël te bewijzen dat het een goede staat is. Dat hoeft geen boycot te zijn tegen individuele onderzoekers en academici, wel tegen de instellingen. Het maakt duidelijkt dat die instellingen gezien moeten worden binnen de context van een bezettingsmacht en een apartheidsstaat.”

De getuigenissen van Ewa Jasiewicz op Counterpunch vind je hier:
http://www.counterpunch.org/ewa01122009.html