Mohamed Ben Haddou29 januari 2009 – 16:45

De schok die er werd gevoeld zorgde ervoor dat daags erna een 5000-tal mensen op straat kwamen om hun steun te betuigen, hun medeleven en sympatie te tonen aan de ouders van de slachtoffertjes én aan de nabestaanden van de verzorgster die de kinderen alsnog in veiligheid trachte te brengen, alvorens zelf geveld te worden door een brute aanval met messteken. Politici, zelden overtuigend, reageren 'geschokt' en veroordeelden het drama.

Een gedachte dat bij me opkwam was dat bij deze schokkende aanval in Dendermonde het plots wél kan om voor burgers de ruimte te scheppen om hun ongenoegen, woede, onbegrip en medeleven te tonen. Niemand die het durft te wagen om te opperen of die 'manifestanten' wel een betogingsaanvraag hadden ingediend, zonder heel Vlaanderen over die persoon te krijgen. Geen burgemeester die de mensen verwijt een aanvraag te laat in te dienen, zoals in Antwerpen. De dualiteit hierbij ontgaat ons niet. Die'plotse samenscholing' was heel begrijpelijk, mensen kwamen op straat en treurden 'samen' als een collectief en 'op straat'. Iets wat kort voordien enkel leek voorbehouden te zijn voor allochtonen en verklaard werd als allochtone groepsgevoel en bestempeld als 'samenscholingen'. Plots ervaarde de meerderheid dezelfde gevoelens van frustratie en machteloosheid, als haar minderheden tijdens de Gaza-slachting.

In deze tijd worden meningen niet gecensureed en duiken er zelfs polls op voor de herinvoering van de doodstraf. Men wilde komaf maken met zulke 'beesten'. Het kon allemaal gezegd worden, mensen moesten hun woede kunnen uiten. Datgene is exact wat Bert Anciaux zelf ook deed. Hij durfde een vergelijk te maken tussen de kindermoorden hier en die van in Gaza, weliswaar met deze noot erbij dat de proporties wel degelijk verschillen en van belang zijn. Maar ze zijn in essentie hetzelfde. Een veer voor deze man die bekritiseerd werd door de terreurstaat 'Israel', wat in mijn opzicht een verdienste is. De hypocriete reactie van de CD&V en Open VLD om hem voor zijn uitspraken te bekritiseren toont nogmaals dat 'hun medeleven' niet de grenzen van het nationale overstijgt. 'Eigen kindjes' wel betreuren, die van Gaza niet. Anders raakt Israel ontstemd. De grens van de vrije meningsuiting stopt daar waar het ongenoegen van Israel begint. Karel De Gucht, met zijn 'vranke' uitspraken tegen Congolese leiders, haaste zich te distantieren van Bert Anciaux tav 'Israel'. Dezelfde minister die zich (niet echt)haaste om Palestijnse kinderen 'massaal' te evacueren (het werden er 8) maar direct erna een oproep doet op de website van het Buitenlands Ministerie om te investeren in 'Israel'. De geveinste solidariteit is meteen onderuitgehaald en toont zich als niets meer dan een cynische politieke PR-campagne.

Mijn medeleven gaan uit naar de mensen van Gaza, Noord-kivu, Dendermonde en andere plekken waar onschuldigen het leven laten en onderdrukt worden. In deze geglobaliseerde wereld voelt het leed elders veel dichter bij. Hopelijk brengt ons dat meer samen om collectief onze verontwaardiging te uiten en acties te ondernemen, voor Palestina, Congo, Dendermonde of waar ook ter wereld.

Mohamed Benhaddou is Bestuurslid bij AEL