Martijn Lauwens07 mei 2009 – 19:59

Het jaar 2009 begon rampzalig voor de inwoners van de Palestijnse Gazastrook. De bevolking daar viel ten prooi aan een nietsontziende, allesvernietigende geweldcampagne van het Israëlische leger. Overal heeft men het over de ‘Gaza-oorlog’, maar in feite is de term oorlog hier niet van toepassing. Een oorlog wordt gevoerd tussen legers, tussen staten. Palestina is geen staat en de Palestijnen hebben geen leger. Dit was een daad van agressie, een collectieve bestraffing van een weerloze bevolking, een bloedbad.

De Palestijnen in de Gazastrook leven al jaren in mensonwaardige omstandigheden. De dagelijkse realiteit van deze mensen bestaat uit isolatie, onderdrukking, bezetting, belegering en vernedering. De levensomstandigheden zijn er eigenlijk al 60 jaar erbarmelijk, maar het afgelopen decennium is de situatie in Gaza langzaam maar zeker afgegleden naar die van een derde wereldland (lees er de verschillende rapporten van de VN-organisatie OCHA maar eens op na).

De Israëlische nederzettingen mogen er dan wel verdwenen zijn (in tegenstelling tot die op de Westbank), de joodse staat heeft Gaza letterlijk afgesloten van de buitenwereld, en controleert minutieus alles wat er in en uit gaat, alles wat er beweegt. De bevolking van Gaza, die al jaren het slachtoffer is van agressie en bezetting, werd op de koop toe ook nog eens gestraft door de EU en de VS omdat ze het hadden aangedurfd van Hamas op een democratische manier te verkiezen. Met anderhalf miljoen zitten ze daar, opgesloten op een minuscuul lapje grond, als ratten in de val.

De enige vorm van verzet die de Palestijnen uit Gaza hebben, is het afvuren van primitieve raketten, die zelden slachtoffers maken. Akkoord, Israël als staat heeft het recht (en zelfs de plicht) om zijn burgers te beschermen tegen agressie van buitenaf. Maar de vraag is of een dergelijke buitensporige militaire aanval gerechtvaardigd is? Zowat alle waarnemers zijn het er over eens dat Israël zich schuldig heeft gemaakt aan disproportioneel geweld, en het staat buiten kijf dat de mensenrechten, de internationale wetgeving en de principes van het oorlogsrecht flagrant geschonden werden tijdens deze militaire campagne.

Gaza verkeert in een humanitaire crisis: economische activiteit is er zo goed als onbestaande, meer dan 70% is werkloos, honderdduizenden zijn afhankelijk van noodhulp, en daarbovenop beslist Israël op geregelde tijdstippen om de toelevering van elektriciteit, water of brandstof voor een bepaalde periode stil te leggen. Gaza is een puinhoop. Tienduizenden zagen hun huis platgebombardeerd worden, hele families werden uitgemoord, kinderen en vrouwen werden afgeslacht. Zieken kunnen niet weg voor verzorging, er is een schrijnend tekort aan medisch materiaal, er is geen functionerende overheid, Gaza is een vergeetput. Dit was zo tijdens de oorlog, dit was al zo voor de oorlog, dit is nog steeds zo.
En de oorzaak van die ellende is het land dat zichzelf ‘de enige democratie in het Midden Oosten’ noemt.

Hoewel Israël buitenlandse journalisten weerde uit Gaza, weet heel de wereld toch welke gruwelen zich daar hebben afgespeeld. De massale betogingen in alle uithoeken van de wereld logen er niet om: dit is ontoelaatbaar. En toch, na al dat geweld en al dat protest, deed men niets.

Zoals gewoonlijk suste de wereld haar geweten door geld te geven. Maar liefst 4 miljard dollar werd vrijgemaakt voor de heropbouw van Gaza. En daarmee was de kous af. Elke politicus die zijn geschiedenis een beetje kent, moet toch weten dat dit water naar de zee dragen is? Gaza is talloze keren kapotgeschoten, en evenveel keer heeft de internationale gemeenschap geld gegeven voor de heropbouw, waarna het weer aan flarden werd geschoten. En dat is exact wat er nu weer zal gebeuren.

Israël weet immers dat het ongestraft weg kan komen met grootschalig geweld tegen de Palestijnen. Dit is een vrijgeleide van de internationale gemeenschap: ‘Doe maar wat jullie willen, Israël, wij zullen achteraf de schade wel herstellen.’

Het is hoog tijd dat die internationale gemeenschap haar verantwoordelijkheid opneemt, niet door geld te geven, maar door duidelijke standpunten, door sancties en maatregelen. Wij, als Europeanen, Belgen, Vlamingen, moeten eindelijk de moed hebben om te durven op te staan, om te zeggen ‘dit kan zo niet langer!’

Het geven van noodhulp zal de bezetting niet ongedaan maken, nooit. Integendeel zelfs, omdat al die noodhulp verplicht via Israël passeert, maakt dat land er ook nog eens profijt aan. Israëlische ondernemingen zullen immers ingeschakeld worden voor de bouwprojecten in Gaza, Israëlische bedrijven zullen de grondstoffen aanleveren, enzovoort.

Bij activisten over heel de wereld klinkt de roep om economische boycot van Israël steeds luider, maar in politieke middens blijft het oorverdovend stil. Hoe is het mogelijk dat die ‘democratie’ ongestraft blijft wegkomen met grove systematische mensenrechtenschendingen?

Israël is een bevoorrechte handelspartner van de EU, en ook van België. De Belgische regering moet eindelijk een duidelijk standpunt durven innemen over Israël. Onze politici moeten zichzelf recht in de ogen durven kijken, en sancties overwegen tegenover hun Israëlische collega’s. In Zuid Afrika heeft het gewerkt, waarom dan niet in Israël?

Van de nieuwe Israëlische regering moeten we immers niet veel verwachten wat betreft het vredesproces met de Palestijnen. Een havik als Avigdor Lieberman, die zich niet geneert voor een racistische uitspraak meer of minder, kan in Israël minister van buitenlandse zaken worden.

Het zijn wij, Europeanen die de sleutel in handen hebben voor een rechtvaardige oplossing van het conflict. Door druk uit te oefenen op Israël kunnen we de situatie écht veranderen. Die druk kan economisch of politiek zijn, maar ook moreel. We mogen immers niet vergeten dat Israël zich heel graag als een Europees land profileert, denk maar aan de talloze sportcompetities met Israëlische teams, of het Eurovisiesongfestival.

Hoeveel onrecht moeten de Palestijnen nog verdragen? Hoe lang nog moeten zij lijden? Hoe lang gaat die bezetting nog duren? Het is ondertussen al vijf na twaalf in de ogen van veel Palestijnen, want de situatie lijkt onomkeerbaar. In ieder geval hebben de Palestijnen recht op een vreedzame oplossing, en liever vandaag dan morgen. Maar ook de Israëlische burgers hebben recht op vrede en veiligheid. En daarom is dit een oproep. Dit is een oproep aan onze politici, en die oproep is klaar en duidelijk: maak eindelijk eens werk van een échte oplossing voor het Midden-Oosten. Want uiteindelijk is vrede in die regio cruciaal voor de hele planeet.