Je moet het maar kunnen om de frustratie van lange wachtlijsten voor sociale woningen en de uitzichtloosheid van het niet onder dak geraken om te zetten in positieve energie en creatieve daadkracht !

Toch een zure opmerking . . . wanneer enkele tientallen ouders vrijwillig voor een school gaan kamperen om hun kroost daar te laten inschrijven, krijgen ze in alle media veel aandacht. De veel talrijker gezinnen die continu hier en daar moeten bivakkeren en van de ene voorlopige oplossing naar een andere (nep?)uitweg moeten verhuizen, zijn nog niet ontdekt door diezelfde media.

Misschien komt daar nu verandering (verbetering ?) in nadat tussen de 60 en 80 mensen symbolisch de nacht doorbrachten in een kartonnen doos voor een stadhuis, toevallig dit van Sint Niklaas.

De voorstelling van de 8 eisen met de reacties van politici en getuigenissen van slachtoffers vind je terug in de andere reportage(s). En uiteraard ook op de sites van de organisatoren en van de steunende organisaties www.deceniumdoelen.be

Over een eis, meer bepaald over Sociale Verhuurkantoren (SVK), wil ik wel mijn idee kwijt, zonder de pretentie het beter te weten dan wie er dagelijks mee bezig is en zonder te veralgemen.
Onder de naam SVK werken tal van initiatieven die oorspronkelijk meer mogelijkheden hebben dan ze beseffen omdat het systeem bij velen zodanig verwaterd is tot een oppervlakkige en onvolledige benadering.

Het idee ontstond in de jaren 70 en werd toegepast onder de naam Huurdersunie of Woonfonds in Schaarbeek, Borgerhout en Gent. Als zelfstandige vzw combineerden ze groepsvorming van de kansarme woningzoekers, vorming en solidariteit.

De kleinschalige werkingen vervulden niet alleen de rol van buffer eigenaar en talrijke behoeftigen, maar versterkten ook deze laatsten zodat ze voor hun rechten konden opkomen. Dit gebeurde intensief door maandelijkse bijeenkomsten (oefeningen in participatie en integratie) waar de toewijzing van woningen onder mekaar besproken en geregeld werd.

Ik heb sterk de indruk dat dit hele vormingsproces vergeten is en vervangen door een besluitvorming zoals in de traditionele huisvestingsmaatschappijen zonder enig inspraak of participatie van de belanghebbenden.

De reden mag ik raden … is het teveel rompslomp of illusies? Of zijn de mensen er nog niet rijp voor? of is dat idee iets van vorige eeuw, van de tijd van Daens en moet men met zijn tijd meegaan?

Sorry, niet akkoord !!! Wanneer men niet aan solidariteit blijft sleutelen, verzeilt men vroeg of laat (dus vroeger dan men denkt) in het doodlopend straatje van egocentrisme en het recht van de sterkste, zeg maar neoliberalisme.

Daklozen kiezen noodgedwongen voor kartonnen dozen, al vele jaren en zullen spijtig genoeg genoodzaakt zijn dit te blijven doen. Dus mag geen enkel middel ongebruikt gelaten worden en moeten ook werkmethodes gebaseerd op solidariteit en vorming even hardnekkig verder gezet worden.

Namen deel aan de slaapactie = daklozen uit Gent, Kortrijk, Dendermonde, Geel en uiteraard reginaal uit Sint Niklaasm, Lokeren en Stekene en andere plaatsen, plus solidaire jongeren en scouts.

In deze kartonnen doos blijft Björn samen met zijn zussen , ouders en zijn herdershond de regennacht trotseren.