WALTERito was wel in een zeer goede dag toen hij deze reeks foto's maakte. Mijn buren en ikzelf voelen ons elk jaar rond Sinksen een klein beetje foorkramers. Ik woon amper vijftig meter van die kermis vandaan, op het Antwerpse Zuid. Binnen twee maanden staan dezelfde kramen en atracties aan het Brusselse Zuid. Al decennia geeft dat vertrouwd ritme zin aan het leven.

De foto's van WALTERito boeien me, ik bekeek ze vele keren. Is dat omdat ik in zijn beelden de Sinksenfoor herken na ze op weg naar de supermarkt honderden keren doorkruist te hebben ? Neen, ze fascineren me omdat de foor hier voor een buurtbewoner als totaal "nieuw" getoond wordt. Dit zijn geen kiekjes van de simpele werkelijkheid, het is een werkelijkheid waarin WALTERito de hand had. Voor de rauwe werkelijkheid ga ik wel zelf naar de kermis. Mij boeit hetgeen andere hiermee doen. Na al die jaren Sinksenfoor naast mijn bed, was ik er op uitgekeken. WALTERito opende een vers blik kermis. En het smaakt.

De fotograaf spitte een onvermoede dimensie bloot. Men ziet méér dan er staat. Zoals goede literatuur, zijn deze foto's "gelaagd". Met meerdere werkelijkheden. Een goed fotograaf herkent die mogelijkheden. Ook technisch rampzalige vacantie kiekjes kunnen dat hebben. Omdat de inhoud de techniek overstijgt. In ieder geval moet fotograferen als "métier" op zich gerespecterd worden en niet als "vulsel" bij een tekst in de gazet.

Ik ben een leek in fotografie. Snap niets van sluitersnelheden en belichting. Voor mij telt het resultaat, het "plaatje". De emotionele indruk. Waarom is deze reeks voor mij zo anders dan anders ? Wellicht uit chavinisme. Als bewoner van deze buurt. Maar er is heel wat meer.

De kleur geeft een intimiteit die op deze kermis in keiharde muziek, snelheid, kreten, kleur, lichtflitsen en kitsch verzopen wordt. Het is één van de weinige keren dat ik niet verlang naar zwart - wit. Hier wordt een stukje uit de overrompelende indruk uitgesneden om binnen de grenzen die WALTERito koos een eigen leven te leiden. Cadrage, dus. Dat woord ken ik, van de cinema.

Binnen die grenzen zie ik opvallend veel symmetrie, paralellen, materiële en menselijke koppels. Vertikalen die het geheel iets statisch geven en de kans het beeld rustig binnen te dringen. Ja vast te houden. WALTERito koos telkens het juiste moment, hét moment op een Sinksenfoor die één en al verbeelding is. Hij bracht dat moment tot stilstand en stelt het tentoon. Hij, de "dader", blijft op de achtergrond.

Makkelijk te vinden, zo'n momenten op deze kermis ? Ik meen van niet. Fotograaf of niet, de bezoeker wordt hier platgewalst met indrukken, met kleine en grotere "momenten". Kiezen, de goede keuze maken is Kunst. Niet kiezen leidt tot troep. Zoals steeds.

WALTERito moet 's ochtends vroeg eens terugkomen naar mijn wijk, onze kermis. De mannetjes, vrouwtjes en kindertjes van de Sinksenfoor liggen nog in hun caravans en doen er in het halfduister de onduidelijke dingen waarover al eeuwenlang geroddeld wordt en waarvoor ze vervolgd worden door de dezelfde "burgerij" die een vuilnisbelt achterliet. De honden van de kermisgasten, in alle kleuren en maten, struimen in spontane roedels verzameld het territorium af dat nu even van hén alleen is.

Het braaksel van deze consumptie maatschappij ligt er voor het oprapen. Smoutebollen, wafels met veel room uit de spuitbus, fritten en kroketten, een halve cotelet,...Tot een symbool van dolle pret vertrapt met tombela lotjes en zeer soms een bebloemd slipje of condoom. Onze vrienden de viervoeters weten er hun weg mee. Door het woonwagenkamp terugwandelend van de Delhaize naar huis, moet ik mijn gevulde boodschappentas vastklemmen. Die foorhonden kennen alle truken van de foor en al snel de gek uit de buurt die hen koekjes voedert. Alsof de restanten van het grote vreten en zuipen de avond voordien onvoldoende zouden zijn om hun grote honger te stillen.

Wanneer ik zo dadelijk een pakje tabak koop, zie ik de Sinksenfoor ànders. Zeker weten en met dank aan WALTERito.