Het Financieel Actie Netwerk (NETWERK-VLAANDEREN, ATTAC VLAANDEREN, 11.11.11, ABVV, ACV), Klara en MO* Magazine zorgden voor een inleiding door Mathias Bienstman (Netwerk Vlaanderen) en een nagesprek met Francine Mestrum (Doctor in Sociale Wetenschappen, gastdocent UGent).

Erwin Wagenhofer, kwam eerder in 2005 met de documentaire ‘We feed the world’ waarin hij de methodes van de industriële voedingsproductie aan de kaak stelde. Nu brengt Erwin Wagenhofer dus de documentaire ‘Let’s make money’. Hierin tracht hij het kluwen van de internationale financiële wereld te ontwarren. Hij probeert na te gaan wat er gebeurt eens het geld op onze spaarrekeningen staat. Hij gaat op zoek naar de bestemmingen van onze investeringen en onderzoekt welke weg ons geld aflegt in het huidige neoliberale financiële stelsel.

De film toont de mechanismen van neoliberale beleid: de deregulering, de privatiseringen, de belastingsontduiking en de belastingsparadijzen,.. en de gevolgen ervan voor de gewone werknemers. Zo gaat Erwin Wagenhofer mee op pad met managers in een Indische staalfabriek die koel enkel nadenken over het drukken van de productiekosten en volgt hij managers die zichzelf economische huurmoordenaars noemen.

Net als in zijn vorige film klaagt Erwin Wagenhofer de stijgende ongelijkheid aan die voortvloeit uit de mechanismen van de internationale financiële wereld. Gewone mensen zijn de speelbal van beslissingen genomen ergens langs de andere kant van de wereld gebaseerd op rationele cijfers.

De film legt de schrijnende uitbuiting bloot met treffende beelden van de arbeidsomstandigheden in de goudmijnen in Burkina Faso (opbrengst voor Afrika: 3%). Tegelijk toont de film hoe er door de actoren in de sector over nagedacht wordt en hoe zij hun denken rechtvaardigen (zoals de 1ste-minister van Jersey die de exclusiviteit van zijn rechtsgebied uit de doeken doet). Deze dubbele benadering, ook terug te vinden in ‘We feed the world’ vond ik heel waardevol voor de film, net als de soms schitterende beelden. Hoewel de film traag verloopt en inspanning van de kijker vraagt, vond ik het zeker de moeite waard.

De film kaart ook de decadentie van het casinokapitalisme aan en voorspelde het begin van de crisis met verstommende beelden van immobiliën-projecten in het zuiden van Spanje.

Tot slot kon Francine Mestrum antwoorden op vragen van de mensen uit de volle cinemazaal. Ze bracht een schokerend relaas van de neoliberale toestand (“20 miljard gevonden in 10 dagen voor Dexia en Fortis, terwijl we jaren gaan mogen besparen en inleveren om 10 miljard te vinden voor onze pensioenen”) maar eindigde toch positivistisch met de verklaring dat ze gelooft dat het mogelijk is iets te veranderen als er enkel maar genoeg mensen zich weten te organiseren.

De film is vanaf deze week te zien in cinema Sphinx in Gent en cinema Vendôme in Brussel.