(Foto: Jo Mostert)

Indymedia: Je vertelde tijdens het optreden dat je op je vijftiende in contact kwam met de hardcore-groep Murphy's Law. Is het daar voor jou allemaal begonnen?
Candace: Toen kwam ik wel voor de eerste keer in contact met de scene, maar daarvoor was ik al bezig met punk en ska. En dat heeft me wel naar de hardcore geleid.
Chris: Voor mij was het ook zoiets. Toen ik twaalf was, was mijn oudere zus vooral bezig met punk. Sex Pistols enzo. Iets wat ik echt haatte, trouwens. Ze had een skinhead vriendje, en ik was toen gitaar aan het leren. Zijn vrienden leerden me dan Black Sabbath spelen. Maar ook andere metal, en nummers van Agnostic Front. Maar ik hield er helemaal niet van, tot ze afkwamen met cassetjes van Biohazard. En toen dacht ik echt: 'Dàt is mijn ding!' Daarna leerde ik Madball kennen, en toen was ik vertrokken.

Indymedia: Het concert was onwaarschijnlijk sterk, ik was zelfs ontroerd. Maar ik vraag me dan af: luisteren jullie zélf naar metalcore?
Candace: Heel dat gedoe met die termen hoeft voor mij niet. Ik weet niet of we metalcore zijn. Metal en hardcore hebben banden, en wij zijn beïnvloed door metal, dat klopt. Maar we zijn ook gewoon hardcore: door onze attitude en onze teksten. Ik luister zelf naar heel veel verschillende dingen, zeker nu ik ouder wordt. Alles wat me raakt, vind ik goed.

Indymedia: Er zit zo veel kracht in jullie show. Hoe blijf je dat geven, hoe blijf je zo scherp?
Chris: Fitness (lacht). Nee, ernstig. We doen veel aan gewichtheffen als we op tour zijn, omdat we veel moeten springen en rondhossen op het podium.
Candace: Ik heb daarnet zelfs mijn heup uit het gewricht getrokken, tijdens de show. De fysiotherapeut van het festival heeft mijn heup terug moeten rechtzetten, backstage. Hij zij me dat het komt door de manier waarop ik mijn benen spreid als ik spring, en dat ik daarmee zou moeten stoppen. Niet, dus (lacht).

Indymedia: Doen jullie naast Walls of Jericho ook nog andere dingen?
Chris: De meeste bandleden zijn vooral met de groep bezig. We hebben nog wel hobby's enzo, maar als we niet aan het touren zijn of spelen, zijn we wel muzikaal dingen aan het creëren of aan het schrijven.
Candace: We kunnen er van leven, maar erg bescheiden, natuurlijk. We hebben wel onze eigen tourbus en vrachtwagen, maar als we op hotel gaan is het altijd het goedkoopste dat we kunnen krijgen. Of we verblijven bij vrienden of kennissen, als we touren.
Chris: Sick of it all moet leven van de inkomsten die ze krijgen uit hun T-shirtverkoop. Maar dat is eigenlijk zo met elke band. De muziekindustrie stuikt ineen, en het wordt steeds moeilijker, zelfs voor Madonna. Je haalt je inkomsten niet meer uit verkopen van CD's, maar uit optredens en merchandising. Zo moet je overleven.
Candace: Maar tijdens het optreden moedigen we iedereen wel aan onze muziek te downloaden en illegaal te branden. Want de inkomsten uit de CD's gaan toch niet naar ons, maar naar de grote mediaconcerns die er mee gaan lopen. Je steunt ons door naar onze show te komen of T-shirts te kopen.
Chris: En downloaden is ook erg belangrijk. Veel jongeren geraken niet tot onze shows; dat ze alles dan maar downloaden. Ik heb zelf ook veel groepen leren kennen door te downloaden. Het belangrijkste is dat onze boodschap tot bij de mensen geraakt.

Indymedia: Candace, je bent nog steeds één van de enige vrouwen in de hardcore-scene. Het blijft een zeldzaamheid, niet?
Candace: Het blijft zeldzaam, maar er zijn er al meer dan toen we begonnen, vijftien jaar geleden. Ik zag The Donuts nog. Muzikaal is dat niet zo sterk, maar het blijft een prestatie wat ze deden. Gewoon vijf meiden die er voor gaan. Ze hebben toendertijd ook niet de erkenning gekregen die ze verdienden. Het blijft moeilijk. Het is een erg door mannen gedomineerde scene, en je moet als vrouw tegen heel wat opboksen. Je wordt ook altijd veel vergeleken met de anderen: als je niet aankan wat een ander kan, wordt je afgekraakt, veel sneller dan dat ze dat bij mannen doen. Ik ben het ook beu om erover te spreken. We zijn vijftien jaar bezig, en een paar dingen zullen nooit veranderen. Blijven gaan, dat is de enige oplossing.

Indymedia: Jullie laatste album heet 'The American Dream'. Welk idee zit daarachter? Hoe zien jullie de Amerikaanse samenleving vandaag?
Chris: Ik zal daar op antwoorden, ik ben Canadees (lacht). Het basisidee is steeds hetzelfde. De machtsstructuren willen je doen denken dat je controle hebt over wat je doet, over je individuele keuzes, en dat je geraakt waar je wil als je maar hard genoeg probeert. Maar eigenlijk wordt je op alle mogelijke manieren gemanipuleerd. Om de dingen te kopen die je koopt, en soortgelijke onzin. En dat is ook hoe de media werkt. Ik denk dat elke vorm van media iets wil verkopen, propaganda is voor iets. Je zal op het nieuws enkel zien wat ze willen dat je ziet of denkt. Maar dan kan je op internet weer sites ontdekken die net het tegengestelde zeggen, die zeggen dat ze ons enkel willen manipuleren. De wereld blijft gedomineerd door grotere machten. Stel dat wij een fantastisch idee hebben, we willen t-shirts verkopen bijvoorbeeld. Dan zal dat pas beginnen boomen als een groot bedrijf zich daar mee gaat moeien, maar dan nemen die het ook over. Zij bepalen wat het maakt en wat niet. De overheid steunt die grote bedrijven, en samen vormen ze een machtige elite. Een systeem dat de rijken rijk wil houden, en de armen arm. Maar ze doen je geloven dat je zelf iets kan bereiken. De Amerikaanse Droom is een grote illusie. Je zal enkel iets bereiken als zij toelaten dat je dat bereikt.
Candace: Mar The American Dream gaat ook over heel concrete dingen, hoe wij zien hoe rondom ons die American Dream uit elkaar valt. Zeker in Detroit, waar we vandaan komen. Heel wat mensen zijn daar ooit bedrijfjes gestart, maar zijn overgenomen door grote concerns. Op elke hoek van de straat zie je verlaten huizen. Mensen hebben alles verloren omdat ze hun lening niet meer konden afbetalen. Er zijn daklozenkampen in Florida. Het gemiddeld huis in Detroit wordt vandaag verkocht voor een belachelijke 7000 dollar. En dat komt allemaal door malafide leningbedrijven, en hoe de VS omging met rommelkredieten. En gewone mensen zijn dan de klos, met overal prijsstijgingen. En Obama? Die heeft nog niets gedaan. We hopen natuurlijk op verandering, maar niemand weet wat er echt zal gebeuren. In Michigan is de situatie zo dramatisch, dat iedereen waarschijnlijk alles kwijt zal zijn tegen de tijd dat er echte maatregelen komen. De verwoesting heeft echt wel een voorsprong, en het is moeilijk om nog positief te blijven als je ziet wat er dagelijks gebeurt. We zijn blij dat wij ons ding kunnen doen, kunnen optreden en onze boodschap naar buiten brengen. Maar wij hebben geluk.

Indymedia: En wat is dan die boodschap? Wat is jullie alternatief?
Candace: Dat is niet zo makkelijk. Een deel ervan is: vergeet wat je weet, en bouw je eigen visie en wereld op vanuit wat je zelf kan controleren. Maak je eigen droom waar. Niet iedereen is gelukkig met macht en geld, en dat maakt ook niet gelukkig. Muziek, familie, vrienden, samen komen, proberen overleven en er samen uit geraken, dat is wat werkt. Het is heel moeilijk om te ontdekken wat nu de echte waarheid is, hoe de wereld echt in elkaar zit. Omdat er zoveel manipulerende media is, maar ook zo veel verschillende visies op de realiteit. Het is vaak erg verwarrend, en vaak heb ik het gevoel dat ik er weinig kan aan doen. Ik sta er bij en kijk er naar, en hoop dat we er door geraken.
Chris: Het zou fijn zijn moest een grote meneer als een president van de VS nu eens gewoon eerlijk zijn, en de waarheid op tafel gooien. In plaats van al die geheime operaties. Er zijn zo veel dingen die we niet weten. Zelfs de shit van 11 september. Na de aanslagen hebben ze gewoon al de rotzooi van de gebouwen weggenomen, en buiten de VS gebracht. Zelfs als er een brand is in mijn straat, komt daar een onderzoek naar. Maar 11 september is niet eens onderzocht, ze hebben gewon gezegd: 'Je zag de vliegtuigen toch? Dat is wat gebeurde.' Iemand weet wat er echt is gebeurd, maar dat hebben ze het publiek nooit verteld. Het zou fijn zijn moest Obama plots zeggen: 'Luister jongens, dit is wat echt gebeurde.' Maar politieke leiders zijn ook maar pionnen. Zelfs Obama. Als muziekgroep proberen we dat verhaal wél te vertellen, maar onze invloed in natuurlijk erg klein. Moest een band als Metallica of Rage against the Machine zoiets doen, zou het misschien iets uithalen. Maar dan nog: als ze écht te gevaarlijk werden voor de heersende macht, zouden ze ook gewoon geëlimineerd worden.
Candace: Toen we met de groep begonnen, was ons belangrijkste doel eigenlijk om aan mensen te zeggen dat ze niet alleen zijn. Mensen die zich ook alleen voelen zoals wij, die zich niet meer verbonden voelen met deze wereld, die zich daar vragen bij stellen. Om hen weer het gevoel te geven dat zij niet abnormaal zijn. We zien de wereld anders, met open ogen, en dat doen heel veel mensen niet meer. Wij willen geen liedjes schrijven over kauwgom of liefde. Er zitten een paar tussen. Maar de rest gaat altijd over taboe-onderwerpen, die veel mensen eigenlijk liever onder de mat willen vegen. Zelfs als vrouw daar alleen gaan staan, is al een taboe-onderwerp dat we willen doorbreken.
Chris: Maar het blijft een moeilijke evenwichtoefening, zeker in een gecommercialiseerd wereldje als de muziekscene. Als je echt veel mensen wil bereiken, moet je groots gaan en een stuk in die machine meestappen. Maar als je dat te veel doet, verlies je ook je geloofwaardigheid. Het belangrijkste is dat je je boodschap naar buiten krijgt. In die zin is dit gesprek even belangrijk als een gesprek met bijvoorbeeld CNN. Veel CNN-kijkers zullen nooit lezen wat indymedia schijft. Maar omgekeerd heb je evengoed een indymedia-publiek dat nooit naar CNN kijkt. Elke weg die je gebruikt om je boodschap naar buiten te brengen, is de juiste weg.'