Het opstaan gaat net als gisteren vlotjes. Op de metro zitten op dit uur al twee tuttebellen het seksleven van een gemeenschappelijke vriendin te bespreken. De ene is intussen haar make-up aan het aanbrengen. Het is behoorlijk griezelig om haar zo maniakaal met borstels, potjes en wimperkrullers bezig te zien terwijl ze superluid praat en elke zin begint met ‘and I’m like’ – ik vraag me af hoeveel koffie ze al achter de kiezen heeft.

Op de bankjes aan Union Square Park liggen zeker tien mensen te slapen. Een voor een maken we hen wakker en vragen of ze willen meewerken aan de enquête. De meesten zijn geïnteresseerd, zeker als ze horen dat er tien dollar te verdienen valt. Een vrouw is verontwaardigd als ze ziet dat ik iemand wakker maak. Ik leg haar uit waarom ik daar ben en dat ook zij tien dollar kan krijgen. Haar boosheid ebt weg. Ze vraagt zich wel af – misschien wel terecht - of ze er ooit resultaten van zal zien.
Eén man wil niets van het interview horen en een uit de kluiten gewassen dame die ik eerder interviewde verzekert hem dat hij een idioot is om tien dollar te vergooien. Er volgt een serieuze woordenwisseling waarbij ze elkaar uitschelden dat het niet schoon meer is.

Wat verder op straat lopen twee jonge mensen, op weg naar een kantoor waar ze hopen ‘Food Stamps’ - bonnen waar armere mensen voeding mee kunnen kopen - te krijgen. Ze willen het interview wel doen, maar enkel voor het geld. Het meisje blijkt zes jaar jonger dan ik. Ze raakte haar woonst kwijt toen ze haar job verloor. Ik vraag me af: ‘waar zijn haar ouders, haar familie?’ Ook mijn teammate Ella is aangedaan door haar interviews van vandaag. Een gast gaf als geboortejaar 1991 op. Amper 18 jaar… Een andere, wat oudere man vertelde dat hij ooit een succesvol persfotograaf was en een universitair diploma op zak heeft. Doordat op korte tijd zijn ouders en drie goede vrienden van hem stierven, zat hij er emotioneel even door. Dit zorgde ervoor dat hij uiteindelijk op straat stond en aanklopte bij een ‘drop-in center’, waar mensen in zo’n situatie terecht kunnen. Toen hij daar even zijn spullen achterliet, werden zijn laptop, gsm, kostuums en alles van enige waarde, inclusief zijn paspoort, gestolen. Hij voelt zich zo in de steek gelaten en slecht behandeld en is compleet teleurgesteld in het systeem. Nu zit hij op straat te bedelen met een kartonnen bordje dat luidt: ‘homeless, please help’

Eerder gepubliceerd op www.mo.be