ChristopheD23 augustus 2009 – 22:30

Voor de cijferfetisjisten: in het Boeddhisme en Hindoeïsme is 108 een heilig cijfer. Het staat voor de 108 mantra’s (een soort van gebedszinnen) die na elkaar opgezegd worden.

Eerder op de dag had ik vlak na hun concert een gesprek met Robert Fish (zang) en Vic Dicarra (gitaar). Robert, ook gekend onder zijn Krishna-naam als Rasaraja, is vooral bezig met de opvoeding van zijn twee kinderen en werkt als districtmanager voor een Amerikaans bedrijf. Vic is vooral bezig met zijn gezin, vrienden en familie, de belangrijke dingen in het leven.

Vertel even kort iets over de filosofie van jullie groep.
Rob Fish: ‘Als groep waren we actief van ’92 tot ’96 en begin 2005 kwamen we terug samen. We zijn niet betrokken bij de Hare Krishna-beweging of andere kerken, maar voor ons leven halen we wel onze inspiratie uit bepaalde teksten van de Krishna-beweging.’

Hoe vertaalt zich dat in jullie engagement?
Rob Fish: ‘We dragen niet echt een politieke boodschap uit van pro-socialisme of pro-communisme. 108 staat voor een aantal basisideeën die los staan van enige sociale, politieke en culturele context. Voor ons gaat het erom dat iedereen geluk en liefde kan nastreven, hoe de maatschappij daar ook over denkt. Iedereen heeft een eigen verantwoordelijkheid om zich uit te spreken tegen zaken die verkeerd gaan in de wereld. Zo zien wij ook ons engagement.’

Hoe is het gesteld met de media in de VS?
Robert Fish: ‘Het grootste probleem in de VS is dat alle media eigendom zijn van een paar grote multinationals en zwaar gesponsord worden door olie –en tabaksbedrijven. Een vrije pers is op die manier uitgesloten en wordt eigenlijk alleen maar één grote reclamespot. Door die beïnvloeding begrijpen Amerikanen ook vaak niet wat er in de rest van de wereld gebeurt. Een groot deel van het land heeft zich steeds tegen Bush verzet, maar voor de doorsnee Amerikaan is het maar sinds kort duidelijk dat de oorlog in Irak een complete mislukking was. Zij geloofden Fox News wanneer die het had over massavernietigingswapens.’

En is er dan eigenlijk wel een alternatief?
Robert Fish: ‘Ik lees nauwelijks nog Amerikaanse kranten, wel enkele onafhankelijke kranten uit het Verenigd Koninkrijk. Hoewel ook in Europa men meer en meer de commerciële tour opgaat.’

Jullie staan eveneens voor een andere wereld. Hoe moet die er dan concreet uitzien?
Vic Dicara: ‘Aan de ene kant het communisme en aan de andere kant het kapitalisme met daartussen enkele andere staatvormen. Het kapitalisme heeft volgens mij meer de neiging om corrupt te zijn en om te onderdrukken dan communisme. Maar in elke staatsvorm is er onderdrukking en machtmisbruik. Wij streven naar een wereld waarin iedereen de mogelijkheid heeft om zelf te beslissen hoe hij zijn leven wil leiden.’

Kan je ons wat meer vertellen over de teksten?
Robert Fish: ‘Ik schrijf ze meestal samen met gitarist Vic Dicara. ‘American Dream’ gaat over het feit dat mensen, ongeacht in welk land ze leven, meer bezig zijn met wat ze willen dat met wat ze werkelijk nodig hebben. En we houden er nauwelijks rekening mee dat onze Westerse levensstijl het leven van anderen beïnvloed.’
Vic Dicara: ‘Het nummer ‘Guilty’ gaat over de mate van eerlijkheid tegenover jezelf, maar vooral tegenover anderen. Iedereen maakt wel eens fouten, maar je dient gewoon voor jezelf het beste uit je leven te halen. De hypocrisie van de Amerikaanse regering is stuitend wanneer ze spreken over het brengen van vrede en verscheidene duizenden mensen de dood injagen’.

Waarom spelen jullie eigenlijk hardcore?
Robert Fish: ‘Ik zou evengoed een ander muziekgenre kunnen brengen, maar de manier waarop ik de dingen het liefst en het best naar voor breng is de manier waarop ik het bij 108 doe. Het is belangrijk om muziek te schrijven en op een podium te staan, maar het is minstens even belangrijk om achteraf met de mensen van gedachten te wisselen. Ikzelf luister zelfs nauwelijks naar hardcore!’