Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Talking head. De taal van sprekende hoofden.

Talking head. De taal van sprekende hoofden.

De vraag van Saddie in mo-magazine mbt tot het theater/tv/praatprogramma ' Talking Head' is hier duidelijk op zijn plaats: hoe goed bedoeld en onderbouwd het initiatief is, hoe nefast de gevolgen kunnen zijn van een al te gemakkelijke uitwerking ervan. De vraag naar welke taal deze sprekende hoofden spreken kan deze uitwerking helpen bevragen.

Tijdens ‘Talking Head’ wordt het publiek een anderhalfuur geconfronteerd met het heersend discours over de multiculturele samenleving en de mening van autochtone kunstenaars over en de verantwoording van allochtone kunstenaars tegenover de actuele consensus , het nieuw realisme dat heerst in het maatschappelijk debat. Is dit echt wat Talking Head wilt zijn? Een bevestiging van de clichés, een sensationele inleiding in het nog sensationelere multicultureel debat? Want op televisie zie je enkel allochtonen “over zichzelf als allochtoon vertellen, maar niet om bijvoorbeeld over de begroting te praten”, adus Allel El Harkani in een interview met de Standaard.

Buiten die éne vraag: ‘En denk je dat jouw kunst iets kan verhelpen aan dit immense probleem waar we vandaag de dag mee geconfronteerd worden?’ vergeet dit praatprogramma blijkbaar het doel van haar conceptie: vanuit een duurzame dialoog de kunstwereld laten reflecteren over haar positie in een samenleving met een “Wat nu? – gevoel”. Onder het motto van kunst als motor van maatschappelijke veranderingen worden vreemde kunstenaars bevraagd over hun anderszijn in plaats van aangesproken op hun visie ter zake.

Doordat ‘Talking Head’ gevangen zit in het web van normale en conflictueuze woorden, zinnen en redeneringen zal het nooit een een bijdrage kunnen leveren aan het antwoord op de vraag naar de rol van kunst in onze gediversifieerde samenelving. Als men deze vraag ten gronde wil benaderen dient men niet enkel kritisch om te springen met de kernconcepten identiteit, diversiteit en verschil, men moet ook durven op zoek te gaan naar een manier om een bijdrage te leveren aan een nieuwe perceptie op en een nieuw spreken over maatschappelijke fenomenen. Iets minder botsen en net ietjes meer durven bespiegelen, bevragen en verbeelden. Of om Nadia Fadil te parafraseren: “zich voor één keer niet laten leiden door een defensief discours, of dominante machtsverhoudingen. Maar juist een bijdrage leveren tot die nieuwe taal, die nieuwe verbeeldingskracht die vandaag broodnodig is in Vlaanderen”.