De manifestatie vond vorige zaterdag (7/11/2009) plaats in Kirumba (Territoire de Lubero, provincie Noord-Kivu, RDCongo) en kende een rustig verloop, in tegenstelling tot andere gebeurtenissen in de buurt. De regio Lubero wordt al een tweetal maanden overspoeld door een golf van extreem geweld. Alhoewel deze regio al 15 jaar het scenario is van de meest gruwelijke oorlogsmisdaden, wordt recentelijk een nieuwe taktiek toegepast waarbij in verschillende dorpen s nachts burgerhuizen in brand worden gestoken. Dit is het werk van FDLR – Forces Démocratiques pour la Libération du Rwanda - hutu rebellen ofwel het FARDC - Forces d'Armées de la République Démocratique du Congo (in tijden van creatie van een eenheidsleger met name het FARDC is verwarring een gemakkelijke tactiek). Dit geweld is niet enkel het resultaat van de rebellenactiviteiten maar ook van de grote passiviteit uitgaande van de VN "vredesmissie" MONUC, waarvan de logistieke middelen grotendeels deze van de rebellenlegers overtreffen. De MONUC heeft hier een erg slechte reputatie en die is er niet voor niets. In de periode 2000-2003 waren hier Zuid-Afrikaanse blauwhelmen actief en zij waren, net als de meeste oorlogscriminelen, erg bedrijvig in verkrachtingen en misbruiken van de lokale vrouwen.
In 2004, toen de rebellen van het Rassemblement Congolais pour la Démocratie – Goma het gebied overspoelden, creëerde MONUC (ondertussen vervangen door een Indisch bataljon) een “veiligheidszone”. Deze creatie maakte het mogelijk dat de bevolking enerzijds wekenlang geen toegang meer had tot hun velden en, anderzijds, passief een massaslachting afwachtte (op dat moment was de MONUC reeds verdwenen uit het gebied). Een dag na het bloedbad, was het gebied dan weer wel bereikbaar voor een colonne humanitaire goederen. Dit “vergiftigd geschenk” werd dan ook massaal door de (evenwel hongerige) bevolking onder luid protest teruggestuurd.
Vanaf september tot op heden, de periode waarin het geweld opnieuw explodeerde, was deze missie “ter bescherming van de burgerbevolking” eveneens in de verste verte niet te bespeuren. Vele Kivutiens uit de streek betichten de VN en andere internationale "humanitaire" organisaties er niet alleen van dat ze hun taken niet uitvoeren, maar dat deze ook actief bijdragen tot de onveiligheid in hun streek (door onder andere de bevoorrading van rebellen). De week voor de manifestatie werd dan ook een memorandum opgesteld waarin geëist werd dat alle internationale “hulpmissies” het Territoire Lubero zouden verlaten. In diezelfde week werden twee wagens van MONUC uit protest in brand gestoken en dit is geen wanhoopsdaad maar een breed gedragen actie.
Want zelfs de meest modale boerendochter heeft hier dus begrepen dat de Verenigde Naties en het grootste deel van de humanitaire hulp integraal onderdeel uitmaken van deze neokoloniale oorlogsmachine… Dit terwijl de opinie van de gemiddelde Europese ‘intellectuele’ burger dagelijks overtuigd wordt van de efficiëntie van de VN blauwhelmen en de miljarden investeringen die de ‘zogenaamde’ ontwikkelingsprojecten moeten dekken. Hiermee wil ik verwijzen naar de artikels die de mainstream, zogenaamde onafhankelijke, mediakanalen (De Morgen en De Standaard) de laatste jaren rond het gebied publiceerden. De bevolking wordt hier voorgesteld als een passief – getraumatiseerd – slachtoffer van een interne burgeroorlog, en hierdoor worden internationale interventies massaal gelegitimeerd. Volgens deze artikels zijn de Verenigde Naties efficiënt en alomtegenwoordig, terwijl ze bij het minste gevaar zich terugtrekken. Volgens dezelfde propaganda wordt het overleven van de gorilla’s (in feite alle private en nationale geopolitieke belangen verborgen binnen de milieubeschermingorganisaties), die zich op nog geen 100 kilometer van Kirumba in het Virunga park bevinden, boven dat van de Congelese burgers geplaatst en beschermd onder impuls van een miljardenbusiness. Mijnheer De Merode (de nieuwe directeur van het Virunga park, hoe pacifistisch deze ook wordt voorgesteld in onze patriottistische media, is enkel een pion in een massaal privatiseringsproject van alle Afrikaanse beschermde gebieden en trekt zich geen zak aan van de miljoenen mensen die in en rond het park moeten krabben om te overleven….