stampmedia30 november 2009 – 12:34

Een schooltje in Wommelgem moest een les schrappen over Marokko. Dat meldde De Standaard. Vreemd. Was de leraar ziek? Heeft de Mexicaanse griep toegeslagen in de bewuste klas? Neen. Het was van ‘moetens.’ Een overijverig gemeenteraadslid en tevens oma van één van de kinderen dacht te moeten ingrijpen. De bewuste les was de laatste in een rij waarin de leerlingen de geschiedenis, godsdienst en culturele verschillen met België bestudeerden. Om het project te besluiten gingen ze samen couscous maken en muntthee. Een luchtig einde van een relevant en lovenswaardig educatief project, denk je dan. Alleen dacht mevrouw Schoonvliet, zetelend in de Wommelgemse gemeenteraad voor het Vlaams Belang, daar anders over. In haar brief aan de schepen van onderwijs verwees ze naar een school in Wijnegem waar “ze leerden over de provincies van ons land en hun hoofdsteden, over onze buurlanden, en over de bevolkingsgroepen in België.” Het raadslid vond dat de leerlingen zich maar daar bij moesten houden.

Zoveel provincialisme en achterhaald chauvinisme, je acht het niet voor mogelijk. Weet mevrouw Schoonvliet dan niet dat de wereld veranderd is sinds zij op de schoolbanken zat? Sinds ruwweg de jaren ’90 van de vorige eeuw groeit een generatie op van kinderen en jongeren voor wie kleur en afkomst eigenlijk irrelevant is. Neen, niet eigenlijk. Irrelevant, punt. Daarmee bedoel ik dat onze kinderen en jongeren niet met dezelfde ogen kijken naar hun collega’s van andere origines als volwassenen. Hun blik is puur natuur. Zij zien individuen met hun eigenheden net zoals zij zelf, ingebed in de veelvuldige relaties die ze hebben met andere leeftijdsgenoten. Zij zien jongeren met potentieel. Wij, daarentegen, zien geen individuen maar wandelende vaten vol probleemsituaties. En we kunnen de aanvechting niet onderdrukken om onze jongeren te waarschuwen… Met andere woorden, het zijn volwassenen die jongeren vooroordelen in hun hoofd steken. Wij, met mevrouw Schoonvliet voorop, vergiftigen hen steeds opnieuw met achterhaalde ideeën zoals ‘hoe bewaren we de homogeniteit van onze samenleving,’ of ‘hoe zorgen we ervoor dat iedereen hier zich volgens onze normen gedraagt,’ of ‘hoe blijven we onze visie op de geschiedenis doordrukken.’ Het is in essentie een negatieve houding. Sterker nog: het zijn de uithalen van een verleden dat probeert het heden in het gareel te houden. Een verleden waarin het conflictmodel dat sinds mensenheugenis de dienst uitmaakt onze relaties met anderen beheerst.

Jongeren van vandaag zijn op zoek naar authenticiteit in anderen. Ze zien dat hun leeftijdsgenoten jonge mensen zijn van vlees en bloed, met hun eigen passies en pertinente vragen en hoop voor de toekomst, net als zijzelf. Ze willen een netwerk opbouwen van anderen op wie ze kunnen bouwen en dat doen ze ook. Ze hebben meer contact met elkaar dan ooit tevoren in de geschiedenis van de mensheid. Ze ontwikkelen een sociale intelligentie die wij nooit gehad hebben. Daarom hebben ze lak aan geïnstitutionaliseerde en voorgekauwde kennis. Ze willen kennis waar ze iets mee zijn. Kennis waarmee de authenticiteit van anderen kunnen plaatsen. “Samir’s ouders zijn van Marokko? Cool! Wat heeft ie zelf nog met dat land? Heeft hij er nog familie. Zitten die ook op Netlog?” Of nog: “Myezie is van Congo. Ze kwam naar hier omdat haar broer hier studeerde en werk vond. Spannend voor haar. Zou ze zin hebben om mee uit te gaan komend weekend?” Jongeren leren hoe de wereld in elkaar zit van elkaar.

Wist ik iets over Marokkanen toen ik als jonge gast door Borgerhout fietste en dat stadsdeel nog Borgerokko heette? Neen, want op school kreeg ik er niets over te horen, alhoewel de eerste georganiseerde transfer van arbeiders al van half jaren ‘60 dateerde, zo’n vijftien jaar vóór mijn fietstochtjes. Het duurde tot 2007 voor ik echt iets bijleerde over Marokko. Toen trok ik met mijn gezin voor drie maand naar dat land van onze buren. Op eigen initiatief. Om met eigen ogen te zien en te leren. Vandaag is er een school in Wommelgem waar kinderen leren over het land van enkele klasgenoten. Het wordt verdomme tijd!

© 2009 - StampMedia - Koen Stuyck