Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Edita Burgos, de Filippijnse moeder van de vermiste Jonas

Edita Burgos, de Filippijnse moeder van de vermiste Jonas

BRUSSEL – Voor het vierde jaar op rij komen vakbonden en NGO’s gezamenlijk de straat op om te protesteren tegen de ontvoeringen en moorden in de Filippijnen, die nu al meer dan 1000 slachtoffers gemaakt hebben. Het platform ‘Stop the Killings’ doet dit steeds op 10 december, Internationale Mensenrechtendag. Naar aanleiding van die actie had Indymedia een gesprek met Edita Burgos, moeder van de sinds midden 2007 vermiste Jonas Burgos. Samen met haar jongste zoon was zij de afgelopen weken in Europa om er te getuigen over de vele wreedheden die begaan worden door het Filippijnse leger en paramilitaire organisaties.

Stop the Killings.JPG

Edita Burgos met een foto van haar zoon Jonas

Edita Burgos, een gepensioneerde lesgever, gaf gedurende 31 jaar les aan journalisten op publieke en private scholen en op universiteiten. Tijdens de dictatuur van Marcos in de jaren ’80 stond zij samen met haar man aan het hoofd van een protestkrant. Na het aftreden van Marcos bleef ze opiniestukken en columns schrijven voor verschillende kranten. Al die tijd woonden ze in de drukke hoofdstad Manilla, maar sinds een paar jaren trokken ze zich terug op het platteland om er als landbouwers te leven.

Wat brengt jullie hier in Europa?
"Mijn oudste zoon Jonas Burgos (37) werd ontvoerd op 28 april 2007. Getuigen konden de nummerplaat van de bestelwagen, waarmee de ontvoerders reden, noteren. Deze informatie leidde naar een legerkamp. Maar nooit werd er een onderzoek gevoerd. En tot op heden hebben wij hem niet gevonden. Al die tijd hebben wij zelfs geen enkel teken van leven van hem gekregen. De voorbije jaren hebben we alles, wat in onze mogelijkheden lag om hem te vinden, geprobeerd. Eén van de manieren om de waarheid te achterhalen over zijn verdwijning en hem ook daadwerkelijk terug te vinden is om naar de internationale gemeenschap te gaan met ons verhaal, zodat er druk kan gezet worden op de Filippijnse regering om de zaak te onderzoeken. En dit niet alleen van mijn zoon Jonas, maar ook van de honderden Filipino’s die de voorbije jaren ontvoerd werden."

"Onze Europese reis begon in London, gevolgd door een korte stop in Brussel. Nadien volgden Duitsland, Nederland en Italië om opnieuw naar België te komen. De voorbije weken hebben we allerlei verschillende activiteiten gedaan: de hoofdbrok bestond uit het toespreken van mensen op vakbondsbijeenkomsten, universiteiten en andere plaatsen. Er werden ook films vertoond en we hadden boeiende gesprekken met parlementensleden uit verschillende landen en met medewerkers van het Europese parlement en de Europese commissie. Ook hielden we uitwisselingen met de Filippijnse migrantengemeenschappen in de verschillende landen die we bezochten. En tot slot deden we interviews met een aantal kranten en radiostations."

Wat is er mis met de mensenrechten op de Filippijnen?
"De situatie van de mensenrechten in ons land is weinig bekend in het buitenland, omdat onze regering naar de buitenwereld toe het beeld ophangt dat ze de mensenrechten respecteert. De waarheid is echter heel anders: verdwijningen en moorden vinden op klaarlichte dag plaats, zonder dat er een onderzoek gevoerd wordt naar de schuldigen achter deze misdaden. In feite gebeurt dit al sinds de dictatuur van Marcos, omdat de militaire structuren van toen, die zulke misdaden mogelijk maken, al die tijd onaangetast bleven. En dit ondanks de veranderingen aan de top van de politieke en militaire wereld. Sinds Gloria Macapagal Arroyo in 2001 aan de macht kwam is de situatie van de mensenrechten er zelfs op achteruit gegaan. Vandaar de grotere aandacht van actiegroepen en de media, zowel nationaal als internationaal, voor deze problematiek die al decennialang aansleept."

Hoe reageert de Filippijnse bevolking op die ontvoeringen en moorden?
"De reacties bij de bevolking zijn gemengd: in de Filippijnen zijn er ook vele mensen die niet op de hoogte zijn van de gewelddaden van het leger of zich niet bewust zijn van de macht van het militaire apparaat. Zij zijn bang en willen liever geen acties ondernemen. Daarnaast zijn er in heel de Filippijnse samenleving verscheidene organisaties, die streven naar een meer rechtvaardige maatschappij. Het probleem is echter dat het militaire apparaat daar enkel op een uiterst gewelddadige manier op reageert. Wij, die actief zijn in de progressieve volksbeweging, geloven dat je vrede bereikt door de harten van de mensen te veroveren en je de mensen kan overtuigen om zelf actie te ondernemen. Als de mensen rechtvaardigheid kennen, dan zal er vrede zijn. Al is de hele bevolking het er over eens dat ze beter af is als de mensenrechten gerespecteerd worden en als er vrede en rechtvaardigheid is."

Kan u iets meer vertellen over de invloed die de Verenigde Staten hebben op de Filippijnse maatschappij?
"Voor de Verenigde Staten zijn de Filippijnen al vele decennialang een interessant land om hun militaire controle in Azië te bestendigen. Sinds de ‘oorlog tegen de terreur’ die de Verenigde Staten wereldwijd voeren, is dat alleen maar concreter geworden. Onze regering wil steeds de beste leerling van de klas zijn! Om dat te tonen pakken ze vaak degenen aan die kwetsbaar zijn, zoals protesterende burgers, en niet degenen die zich verweren, zij die over wapens beschikken. Want zowel ter linkerzijde als aan moslimkant, zijn de gewapende groepen niet verslagen. En dit terwijl ongewapende burgers door de politieke en militaire machthebbers beschouwd worden als terroristen. Vanwege de voortdurende onderdrukking door de militairen worden de protesten van de progressieve volksbewegingen ook steeds heviger. Enige tijd geleden werd er zelfs een wet gestemd die het de militairen toelaat om vreedzame protesten van de volksbewegingen bloedig neer te slaan."

Blijven de intimidaties, ontvoeringen en moorden beperkt tot de groep van de progressieve volksbeweging?
"Zeker niet. Elke burger die te kritisch tegenover de machthebbers staat wordt geviseerd: of het nu gaat over pastoors, priesters, onafhankelijke journalisten, advocaten of landbouwers. Sinds 2001 en het aan de macht komen van president Gloria Macapagal Arroyo zijn er in mijn land al meer dan 1000 moorden en meer dan 200 ontvoeringen geweest. En tot op heden is geen enkele van die ontvoeringen opgelost geraakt. Er zijn wel een aantal onderzoeken geweest, waarbij mensen aangehouden werden en sommige werden beschuldigd, maar slechts een handvol mensen is ooit in de gevangenis terechtgekomen. Wij blijven in elk geval strijden voor gerechtigheid."

Veronique, jij bent lid van het platform ‘Stop the Killings’ in België. Vertel even wat meer over de campagne ‘Stop the Killings’.
"Het bezoek aan België van de Burgossen half november was het startsein van de campagne die nu al voor de vierde keer loopt. Om te mobiliseren voor de actiedag hebben we een ‘fotopetitie’ gelanceerd, waarbij we willen dat zoveel mogelijk mensen op de foto staan met de affiche ‘Waar is mijn broer?’ of ‘Ik ben de zus van?’. En verder hebben we affiches verspreid met de boodschap ‘Jonas Burgos: Vermist’."

Waarom gebruiken jullie net dit dossier van Jonas Burgos om de actie mee te promoten?
"Ook in de Filippijnen wordt dat als een symbooldossier gebruikt. De familie Burgos is er redelijk bekend omdat de vader van Jonas ten tijde van dictator Marcos opkwam voor een vrije pers en een eigen drukkerij had. Daardoor krijgen ze veel aandacht in de media. En voor ons is het dankbaar om de reeds bestaande campagne hier in Europa en België verder te zetten."

Wie doet er eigenlijk allemaal mee aan de campagne?
"Een heleboel NGO’s en vakbondscentrales roepen op. Het platform ‘Stop the Killings’ werd opgericht in 2006. Er zitten een zestigtal organisaties in het platform, de ene al actiever dan de andere. De voornaamste zijn ACV, Progress Lawyers Network, Wereldsolidariteit, Bevrijde Wereld en intal. Binnen de verschillende deelwerkingen van het ACV wordt ook actief met de campagne gewerkt."

En wat mogen we komende donderdag allemaal verwachten?
"Komende donderdag, 10 december 2009, hopen we vele honderden mensen te krijgen op ons actiemoment. De bedoeling is om met fakkels en maskers met het gezicht van Jonas een tocht te doen vanaf het Centraal-Station in Brussel. De tocht vertrekt om 18u30 aan het Albertinaplein en gaat langs de Grote en Kleine Zavel om terug toe te komen aan het Albertinaplein. Nadien zijn er speechen en muziek voorzien. Op de actiedag hopen we ook ontvangen te worden door premier Leterme."

Meer info: www.stopthekillings.be
Voor meer info over het bezoek van Edita Burgos en een video interview: www.intal.be

donderdag 10 december stop the killingsactie

heel mooi artikel Christophe met een accuraat beeld over zowel de filippijnen als de moeder die voor haar kind vecht.

10 december - stop the killingsactie - is een donderdag, en geen woensdag