Vlag van de actie

Soep op de stoep

Aan de Coninckplein is veel armoede. De vakbond is hier niet om leden te werven. Ze willen het thema ‘Welvaart vaste uitkeringen’ in de kijker plaatsen. Er is reeds veel verwezenlijkt, maar ze blijven waakzaam. De uitkeringen zijn bijv. nog niet gekoppeld aan de index en zijn veel te laag in België.

De kas van de sociale zekerheid zou leeg zijn, maar er is wel ruimte om de banken te steunen. De vakbond is er niet alleen voor de werkenden, maar ook voor de werklozen en zij die door omstandigheden in de problemen raken.

€1,5 voor een kommetje soep

Het werklozencomité en de seniorenwerking van de socialistische vakbond biedt soep aan. De opbrengst van de soepverkoop gaat integraal naar een project dat de dagelijks armoede bestrijdt. Degene die de soep niet kan betalen krijgt ze gratis.

Onze pensioenen behoren tot de laagste van Europa

Onze pensioenen en onze werkloosheidsuitkeringen behoren tot de laagste van Europa. Wie van een uitkering moet leven loopt het risico om in de armoede terecht te komen. Bepaalde groepen zoals ouderen, alleenstaanden, éénouder- of grote gezinnen en werkzoekenden staan op de eerste rij. Om dan nog maar te zwijgen van mensen van allochtone origine of personen met een handicap.

Ervaringsdeskundige Pierre

Pierre verdiende met zijn A2 diploma in ‘de maritiem’ royaal zijnen boterham. Maar na een tijd wordt hij afgedankt wegens ‘te duur’. Zijn diploma blijkt onvoldoende om ander werk te vinden. Hij heeft ondervonden dat het sociaal vangnet niet zo luxueus is als sommigen beweren. Het heeft veel moeite gekost, maar hij is er bovenop gekomen.

Ervaring's deskundige Bruno was kok

Bruno is zonder werk geraakt. Eerst heeft hij het als interim geprobeeerd, daarna als zelfstandige. Hij is failliet gegaan en dan stelt het sociaal vangnet niet veel voor. Hij heeft toen 3 maand in het park van Hoboken geslapen. Ook hij is uiteindelijk uit de put geraakt.

Inboedel op de stoep

Aan de tramhalte staat een inboedel op straat. De eigenaars staan erbij. Hem ken ik reeds jaren als vrijwilliger op De Coninckplein, een rustige man die het goed voorheeft. Haar ken ik niet. Ik zal ze Lee en Catharina noemen. Sinds deze ochtend 8:30u staan ze met hun hebben en houden op straat. Lee doet zijn verhaal: “Ik had afgesproken dat ik op 1 december zou verhuizen. In mijn appartement was een lek zodat daar niet in kon. De communicatie met het immo kantoor is zeer moeilijk. Ik had het gevoel dat ze me aan het bedriegen waren en toen heb ik me kwaad gemaakt. Ik kan met hen niet praten. Ik sta enkele maanden huur achter, maar die zijn verrekend met de waarborg. Gisteren hadden we om 16:00u een afspraak met iemand van het kantoor. Niemand is komen opdagen, we hebben gewacht in het tramhokje. Catharina zou het woord voeren. Mijn GSM en portefeuille is toen gestolen. Ik ben deze ochtend nog aangifte gaan doen bij de politie.”

Het hebben en houden van Lee en Catharina

“Vanmorgen hebben ze alles op straat gezet.” Ondertussen probeert Lee een camionette te vinden om alles naar hun ‘nieuw’ appartement van het OCMW te verhuizen. Ik vraag hem: “Wie heeft alles op straat gezet, was er een deurwaarder bij?” Lee weet van geen deurwaarder. Ik heb het gevoel dat hij niet goed weet wie of wat dat is, een deurwaarder. Ik begrijp uit de conversatie dat het immobiliën kantoor het recht in eigen hand heeft genomen en geen deurwaarder heeft aangesteld. Het kwaad is geschied.

Het is koud. Die witte puntjes op de leuning van de zetel is wat stofhagel

Beneden is een supermarkt en daar mogen ze wat schuilen en zich opwarmen. Het lijkt bijna een Kerstverhaal. Ondertussen is het namiddag. Ze staan hier sinds deze ochtend hun goederen te bewaken. Zodra ze hun rug gedraaid hebben zit er iemand in hun spullen te snuffelen om te zien wat hij/zij kan gebruiken. De supermarkt houder heeft er verschillende op hun vingers getikt die aan het pikken waren. Katharina heeft amper de moed om te reageren.

Gelukkig is het droog vandaag

Deonthologie

Twee buurt-toezichters komen eraan. Ze vinden het niet leuk dat ik erbij ben. Ze mogen niet met de pers praten. Lee zegt dat ik zijn vriend ben en wil dat ik blijf. Daar staan we Lee, Catharina, twee buurt-toezichters en ik. Ik zwijg en luister. Deontologisch mag ik me als verslaggever niet bemoeien, menselijk kan ik dit niet zo laten.

Vermits ze niet met de pers mogen spreken, besluit ik mijn uitleg tegen Catharina te doen. Het werkt want ze luisteren naar wat ik vertel. Ik zeg haar dat ik geschokt ben. Eerst wordt hun inboedel op straat is gezet en dan krijgen ze van de overheid te horen dat alles tegen 15:00u weg moet zijn. Zoniet wordt hun huisraad naar het stort gevoerd. Het choqueert me ook, dat Lee volgens de buurt-toezichters maar een verhuiswagen had moeten huren. Iedereen weet dat voor De Coninckplein bewoners een verhuiswagen onbetaalbaar is. De buurt-toezichters antwoorden niet, maar een van hen gaat weg en voert een lang telefoon gesprek.

Dit zijn Catharina haar spullen

Verder

Uiteindelijk mag alles tot morgen blijven staan. Zolang wil Lee het ook niet rekken het is te koud om bij zijn spullen te blijven slapen. Hij slaagt er maar niet in vervoer te vinden. De vrienden van het plein hebben geen auto’s. Anderen durven daar niet rijden omdat dat stuk plein is afgesloten voor het verkeer met paaltjes die uit de grond komen. De schrik voor de politie zit er hier op het plein goed in. Ik haal mijn wagen, leg de bank plat en verhuis in drie maal het overgrote deel van hun spullen. Mijn rug wil niet dat ik nog een vierde en laatste maal rij. Lee zegt dat tegen 18:00u een vriend komt die de laatste maal kan rijden.