Kim en Ken verdwenen in de omgeving van het Antwerpse Schijnpoort, ze waren thuis vertrokken om te gaan voetballen met een vriendje. Hun vriendje bleek echter al vertrokken. Kim en Ken vertrokken daarop zelf naar het voetbalveld in Merksem. Ze werden het laatst gezien op het einde van de brug over het Albertkanaal, naast het Sportpaleis. Moeder Tinny Mast en haar man werden destijds door het Antwerpse Parket gemarginaliseerd en gecriminaliseerd.

Erg behulpzaam was het parket dan ook totaal niet. Ze werden overal buitengehouden en zelfs als verdachten ondervraagd en werden ook heel slecht geïnformeerd over het onderzoek. Toen Kim werd teruggevonden werd er pas een onderzoeksrechter gevorderd. Daarvoor was er zelfs geen onderzoeksrechter met de zaak bezig. Toendertijd was Stefaan De Clerck minister van Justitie. Tinny Mast had destijds een gesprek met hem. Anno 2010 is Stefaan de Clerck opnieuw minister van justitie en stelt Tinny Mast zich nog steeds dezelfde vragen:

"Wie heeft mijn kinderen ontvoerd? Waar is mijn zoon? Waarom doen ze niets? En waarom wordt de dader niet gestraft? In het glazen paleis van Antwerpen weet men duidelijk wie het gedaan heeft! Bij deze vind ik dat ik recht heb op antwoorden, dat ik een tweede kans verdien, dat ik het voorrecht heb om deze vragen te stellen en dat ik het recht heb op duidelijke antwoorden en oplossingen. Waar is mijn tweede kans? Ik ben hun mama. Ik sta zoals elk jaar op 4 januari om 18.30u aan het Asiadok van Antwerpen te rillen van de kou en samen met mij vele andere mensen. Enkel zo wordt er nog aan hen gedacht. Waar is de tweede kans voor Kim en Ken? Bij de herdenking elk jaar? Antwoorden zijn mij in al die jaren raadsels gebleven. Waarom komen er geen antwoorden op vragen waarop ik zelfs het antwoord weet en de heren in het glazen kasteel ook. Of mag het niet geweten zijn?"

Ook het jongste zoontje van Tinny Mast, Julian, worstelt met de vraag waar zijn broertje dan wel begraven is. En ook de oudste zoon, Axel, vraagt zich nog altijd af waarom ze zijn broertje niet vinden en waarom de dader, van wie ze weten wie het is, niet gestraft wordt? Tinny Mast vraagt zich dan ook terecht af of ze door onkunde van justitie hen het antwoord schuldig blijven?

Aan het herdenkingsmonument,een kunstwerk van Dirk Lenaerts, kwamen gisterenavond verscheidene vrienden en sympathisanten samen om hun steun te betuigen op de dag van de vermoorde en verdwenen kinderen.Het Asiadok op zich staat ook symbool voor de onaanvaardbare beproeving van de stilte en de onverschilligheid waarvan de overlevende families het slachtoffer zijn. Families aan wie men het recht weigert om te weten, de onomkoopbare hoop om op een dag een spoor terug te vinden, een woord te horen. Zodat er een einde komt aan het lijden van de omzwerving.

Het werd een serene bijeenkomst.Toen Tinny Mast aan haar toespraak voor Ken en Kim begon, begon het te zachtjes te sneeuwen,alsof Kim en ken wilden laten weten aan hun mama dat ze bij haar zijn.Julian, het jongste broertje van Kim en Ken speelde een zelf gemaakt gitaarnummertje voor zijn broertje en zusje.

mama Lieve Verwimp

Ook de mama van Robby Verwimp hield een zeer mooie toespraak.Mama Lieve Verwimp kreeg op 09 februari 2002 te horen dat men haar 17-jarige zoon in het Antwerpse Kempisch Dok had teruggevonden die toen al 5 weken vermist was.Ook dit dossier verdween in de kast, onopgelost.Men vond Robby wel in het dok, maar het autopsierapport wees anders uit:geen verdrinking.Mama Lieve stelt zich ook nog steeds de vraag: wat dan wel?Het zoeken en blijven zoeken naar antwoorden is ieder jaar weer een hel....

"Waar je ook bent kijk om jullie heen,want jullie zijn niet alleen.
De dood heeft jullie mee,maar in vele harten leven jullie verder mee.
De knuffel en het aanraken is er niet meer bij,jullie naam is voor eeuwig in ons hoofd verzeild".

Ook Anja was 1 van de lotgenoten die gisterenavond haar steun kwam betuigen en uit haar hart sprak.Zij verloor haar dochter.Verongelukt.Toen haar dochtertje 8 was en naar het nieuws keek over de verdwijning van Kim en Ken stelde zij zich de vraag: "Mama, hoe kan dit nu gebeuren?En hoe moet de mama van die 2 kindjes zich nu voelen?"Een vraag die Anja's dochtertje herhaaldelijk bleef stellen aan haar mama.Anja begon zich naar verloop va tijd ook meer en meer die vraag te stellen en kwam zo in contact met Tinny Mast.Sindsdien zijn ze hartsvriendinnen.

Raf Verbeke van CAP

Raf Verbeke, van de CAP (Comité voor een andere Politiek) deed een oproep om gratis copies te verkrijgen voor slachtoffers bij inzage in het strafrechtelijk dossier en daaromtrent werd ondertussen ook een petitie opgestart gericht aan de minister van Justitie Stefaan De Clerck.

Slachtoffers en beklaagden in een strafzaak hebben in principe gelijke rechten sinds de wet van 12 maart 1998(" kleine Franchimont"). Slachtoffers kunnen kopie van een verhoor vragen;Burgerlijke partijen hebben inzage in hun dossier. Ze kunnen onderzoeksdaden vragen, verhoren,ook van minderjarigen, zijn op punt gesteld.

Die zaken zijn er gekomen dankzij de Witte Mars. Voor de strijd voor Kim en Ken is Franchimont nuttig geweest. Ook in andere zaken van misbruik of verdwijningen.Maar een burgerlijke partijstrategen kost handen vol geld.Werkende mensen en armen hebben daar dikwijls het geld niet voor. Zeker nu met de crisis.

Inzage in het dossier is heel belangrijk in geval van seksueel misbruik. Een dossier van enige omvang kost een fortuin aan fotocopies. Daarom moeten de slachtoffers gratis copies kunnen maken van de stukken uit een strafdossier.

De petitie kan je hier downloaden en afprinten:

http://www.facebook.com/group.php?gid=232016674666&ref=mf&v=info

"Aan alle daders die blijven rondlopen en nog niet gestraft zijngeweest,we spreken tot jullie. Hoe kunnen jullie i godsnaam nog naar je eigen spiegelbeeld kijken?Hoe kan je nog zwijgen en met je leven doorgaan?Hoe kan jij je nog goed voelen met al die ouders die steeds zoveel verdriet meedragen en waarvan de zaken nog niet opgelost zijn?En als ja al kinderen hebt: Hoe kan jij je eigen kinderen aankijken?heb je geen geweten? Zitten er ergens spoken in je hoofd?Nu heb je nog de kans om er zelf eerlijk voor uit te komen,maar wat als je die kans niet neemt?

Jij blijft dit meedragen en hopelijk vindt je jezelf een nietig iemand die geen enkele waarde heeft in deze maatschappij. Wij hebben onze kinderen niet meer, maar jou eerlijkheid zou het ons een stukje draaglijker maken. Hopelijk is het jaar 2010 voor die daders die iets op hun geweten hebben en nog rondlopen,een jaar van bezinning en om eens eerlijk te zijn.Voor al de overleden kinderen op onze planeet, we missen jullie , maar blijven aan jullie denken".

Of om met de woorden van Tinny Mast te eindigen:

“Om het leven van hen die nooit meer zullen verjaren alsnog een betekenis te geven".