Joris15 januari 2010 – 13:25

De stad ligt werkelijk in puin. Ik weet niet welke beelden jullie intussen te zien kregen, maar geloof me vrij, in Port-au-Prince staat nauwelijks nog een gebouw recht dat geen zware scheuren vertoont, als het nog rechtstaat. De lijken liggen ingewikkeld in doeken op de straten, worden in vrachtwagens afgevoerd naar massagraven, de rottingsgeur begon zich woensdagavond al te verspreiden. Er is geen water, geen electriciteit. De hulp komt aan op de luchthaven, maar waar te beginnen ? Hoe moet je prioriteiten stellen in zo'n situatie ? De mensen hebben gelukkig de gewoonte waterreservoirs te hebben (emmers, culligans,...) dus overleven wel een paar dagen. Mensen, althans in mijn buurt zijn bijzonder solidair. Maar hoe zit dat morgen en overmorgen ? Wat als het eten op is ? Wat als er gewoon geen water meer is ?

Ik heb intussen al het eten, verband, water dat ik in voorraad had aan mijn buren geschonken bij wie ik de eerste nacht op straat verbleef, de hele nacht histerisch biddend bij elke naschok. woensdagnacht sliep ik op het terrein van de franse ambassade: de histerisch biddende mensen in mijn straat hadden me een hele nacht wakker gehouden en ik moest slapen om te kunnen denken de dag nadien. Ook daar weinig geslapen: een histerie op de Champs de MArs (hét grote plein van Port-au-Prince waar velen zich hadden verzameld) over een mogelijke vloedgolf, vervolgens een eerste evacuatie in het holst van de nacht: mensen met kinderen, zwaar gekwetsten.

Deze nacht slaap ik voor het eerst weer op een matras in een huis zonder scheuren in Petionville, iets boven Port-au-Prince, bij de verantwoordelijke van Broederlijk Delen, samen met nog twee andere belgen. Het B-fast team is aangekomen, ik ga morgen kijken hoe we hen kunnen helpen. Ik stel het wel, maar ben zoals iedereen hier geschokt door de gebeurtenis. Later meer.