Peter Van de Ven21 november 2005 – 11:16

De regering vindt dat het tijd wordt om te handelen, ze heeft genoeg “geluisterd”. Van cynisme gesproken.

Dat de aanpassing van het generatiepact in de feiten een versterking is ten gunste van de werkgevers, blijkt uit de woorden van de VLD-voorzitter: "Neen, het generatiepact is niet afgezwakt, het is integendeel versterkt". Het bevat inderdaad veel nieuwe lastenverlagingen:
- lastenverlaging voor laaggeschoolden
- lastenverlaging voor de non-profit
- notionele interesten
- vrijstelling van bedrijfsvoorheffing voor onderzoekers
Bovendien kan men zich afvragen of de voorgestelde verhoogde mobiliteit voor kenniswerkers een opstapje kan zijn voor “GATS”, voor vrij verkeer van diensten. Met de zaak Struik in het achterhoofd. Op dit ogenblik werkt men in het Europees parlement volop aan een vernieuwde versie van de Bolckenstein – richtlijn.

De VLD-voorzitter beklemtoont dat met de aanpassingen aan het generatiepact de vakbonden geen duimbreed is toegegeven. Waar of niet waar? In elk geval bevestigt hij daarmee de duidelijke anti-vakbond-imago-politiek van de regering, ten einde België nog beter aan te prijzen bij buitenlandse investeerders.

Evenzeer wil de VLD, met een tweede generatiepact voor 25-55-jarigen, "alle hardwerkenden" belonen om hen op die manier te motiveren zich te pletter te werken voor onze economie. Ouders moeten zich daartoe niet langer bezig houden met hun kinderen, met de VLD-dienstencheques van het tweede generatiepact betalen zij binnenkort kinderopvang, de klok rond. De drie K’s van de VLD: Kinderopvang, Kapitaal en Konsumptie. Voor de VLD is welzijn duidelijk geen prioriteit.

De Sp.a-voorzitter blijft bij de redenering dat zwijgen instemmen is, en dat dus iedereen die protesteert, tegen de socialistische beweging handelt. (Zie ook mijn bijdrage : "Verfijning generatiepact: te nemen of te laten"; 3. Regerings-"logica"). Daarmee wijst de Sp.a-voorzitter zijn verantwoordelijkheid voor de sociale onrust naar aanleiding van het generatiepact af en schuift hij de vakbonden een vals schuldgevoel in de schoenen. Daarbij ook een beetje stoer doen naar de werkgevers (controles en meldpunten) toont altijd wel "sjiek".

Een bijkomend middel om dit protest tegen het generatiepact te breken, is blijkbaar de afspraak dat een akkoord met één vakbond volstaat. (Zie ook mijn bijdrage: Opgelet voor Bowling-tactiek) Binnen de ACV bestaat dan weer de mogelijkheid dat het akkoord van één ACV-fractie volstaat. Volstaat dan in die fractie het akkoord van één mandataris? Waar is dan de mening van alle anderen die gestaakt en betoogd hebben op 28 oktober?