han12 september 2006 – 01:08

“Terroristen die de onze manier van leven haten, zullen niet stoppen tot ze de democratie ten val brengen”. Deze taal wordt te pas en te onpas door V.S. President Bush gebruikt om oorlogen tegen een vaak onzichtbare vijand – maar al te zichtbare burgerslachtoffers – te rechtvaardigen.

Ook in Chili, net zoals in New York op een dinsdag 11 september, brachten vliegtuigen de dood met zich mee. De luchtmacht, als onderdeel van de Strijdkrachten onder leiding van extreem-rechtse officieren, bombardeerde het Presidentieel Paleis in het hartje van de hoofdstad Santiago. Vliegtuigen die het Presidentieel Paleis bombarderen kan men zich voorstellen als het bombarderen van het centrum van Brussel op een drukke werkdag. Of zoals aanvallen op burgerdoelen in Libanon.

Nu de CIA documenten vrijgegeven zijn, blijkt wat al iedereen heel lang wist: de Verenigde Staten organiseerden en betaalden de bloedige staatsgreep van 1973 en de dictatuur die erop volgde.

De aanvallen in New York vernietigde 3000 toevallige mensenlevens in tientallen minuten. Duizenden families werden voor altijd gebroken. Arbeidster, kleurlinge, islamiet, jood, juppy ... het maakte niets uit. De aanvallen in Santiago hadden 17 jaar de tijd om zijn dodelijk werk te doen. Na de coup werden de toekomstige slachtoffers zorgvuldig gekozen: vakbondsmensen, linkse of progressief-christelijk militanten, kunstenaars, leraars, studenten.

De CIA, als alomtegenwoordige vertegenwoordiger van de Verenigde Staten in Latijns-America, koesterde een fundamentalistische haat tegen de Chileense democratie. De kandidaat van de Verenigde Staten moest het afleggen tegen een socialist.

Economische boycot en sabotage moesten het land wurgen en de mensen in de armen van de oppositie duwen. De gemeenteraadsverkiezingen werden door de coalitie rond de president Salvador Allende gewonnen met hogere percentages dan die waarmee hij als president was verkozen. Dit ondanks de lange rijen voor winkels als gevolg van patronale lockouts en de vele terroristische aanslagen die het land in chaos wilden storten.

Ondanks alles, zijn de meeste Chilenen in de 21ste eeuw geen rabiate Anti-VS aanhangers [anti-Amerikanen klinkt vreemd omdat Chilenen ook Amerikanen zijn]. Zoals de meesten in de wereld, waren de mensen geshockeerd over de schaal van de moorden van 11 september 2001. Maar noch de leed noch het terrorisme waren nieuw. Het vergeten van hun duizenden doden door toedoen van de extreem-rechtse oorlogshaviken in de V.S., de ideologische erfgenamen van het geleden staatsterrorisme, laat bij velen een wrange nasmaak achter.