han28 september 2006 – 12:14

Bij de Vredesweek denk ik spontaan aan oorlog, aan Irak, Libanon en Afghanistan maar jullie spreken daar niet of nauwelijks over.

“Wij moeten de straat op. Libanon en Irak zitten natuurlijk wel verwerkt in onze vredesweek maar dan vooral via de vredesgetuigen. Onze Palestijnse gast heeft bijvoorbeeld een zeer mooie getuigenis afgelegd over de Palestijnse kijk op de oorlog in Libanon. We wilden vermijden om de mensen te overvallen met de Verenigde Naties of andere grote buitenlandse politieke thema's. Het is al niet makkelijk om de mensen te overtuigen dat wij niet op de markt staan voor verkiezingspropaganda. We werken ook rond thema's die dicht aansluiten bij de leefwereld van de mensen. Maar het is natuurlijk wel prachtig als je op een markt de mensen kan voorstellen aan onze getuigen uit Palestina of Israël.”

“In onze eerste eis hebben we het over vredeseducatie op school waar ook mundiale vorming bij hoort. Onze tweede eis gaat over jongeren die in de gevangenis zijn terecht gekomen omdat ze een misstap hebben begaan. Wij vinden dat die moeten begeleid worden en liefst in hun omgeving. Die bandiet bijvoorbeeld die nu opgemerkt zou zijn in Antwerpen en waar de regering bijna over struikelde heeft een opmerkelijk levensverhaal. Toen die Hoxha 18 jaar was werd hij door de Kosovaarse en Servische politie opgepakt, hard aangepakt en mishandeld. Daar heeft die jongen zich een beeld gevormd over hoe 'dé overheid' en 'dé autoriteit' omgaan met jongeren en banditisme. Natuurlijk praat dat niet goed wat die man nadien allemaal heeft uitgestoken. Maar met een goede begeleiding had zijn toekomstbeeld er wellicht veel positiever uitgezien. Wij pleiten voor een 'herstel-gerichte' aanpak. Daarom hebben we ook getuigen uit Burundi, Tsjetsjenië, Palestina en Israël. Op die manier trekken we die discussie open. De getuigen uit de conflictgebieden maken vooral dat er enthousiasme ontstaat om ook hier lokaal de zaak aan te pakken. Jongeren snappen wel dat vrede iets is dat ze ook hier moeten waarmaken.”

Jullie komen wel met een zeer gevoelig thema op de proppen

“Het is inderdaad een zeer actueel thema. Dinsdag hadden we een zeer goed debat met twee kabinetsmedewerkers van de kabinetten van Anciaux en Vervotte. We hebben hen geconfronteerd met drie mensen uit het veld. Een zeer confronterend maar ook zeer interessant debat. Je botst meteen op de grenzen van het beleid en de overheid. Maar je stelt ook vast dat de samenleving eigenlijk blij mag zijn met het feit dat er heel veel veldwerkers zijn die die jongeren ondanks alles een toekomst proberen aan te bieden. Met de Vredesweek leveren we een bijdrage aan een aantal zeer actuele debatten. Misschien zijn we nog wat te vriendelijk, een te gezellige club, maar we hebben toch de indruk dat we een bijdrage kunnen leveren.”

Het lijkt me wel een moeilijk thema om aan de man te brengen. De retoriek van de laatste maanden is zeer zwart/wit en daar komen nu ook nog de Hoxha-affaire, de regeringscrisis en de rellen in Brussel bij. De nuance lijkt volledig afwezig. Hebben jullie het gevoel dat je enige greep hebt op de discussie of staan jullie te schreeuwen in woestijn?

“We hebben vooral het gevoel dat we nog ontzettend veel werk hebben. Maar dat is nog iets anders dan staan schreeuwen in de woestijn. Wat heel sterk opvalt is dat de mensen open staan voor ons verhaal. Als we de aandacht kunnen trekken en duidelijk maken dat het niet gaat om verkiezingspropaganda, is er echt wel interesse. Ik denk wel dat we richting doel aan het spelen zijn, alleen moeten we nu ook een goal weten te scoren. We zullen rustig moeten evalueren, maar ik denk nu al te kunnen zeggen dat we meer op de straat tussen de mensen moeten komen. Meestal blijven we hangen in hetzelfde circuit, nu hebben we bewust gekozen om naar de mensen, vooral jongeren, toe te gaan. We staan op fuiven, we zijn naar het voetbalstadium van Lierse getrokken, dat deden we vroeger niet. Veel van de mensen die we tegenkomen zien ons voor het eerst en dat geeft aan dat we nog zeer veel werk hebben. We krijgen ook zeer harde reacties hoor : “het help allemaal niets”, krijg je ook soms te horen.”

Jullie laten de Vredesweek eindigen op de concerten van 0110. Heeft 0110 enige impact en vind je dat jullie aan dezelfde kar trekken?

“0110 heeft een enorm multiplicatoreffect. De 0110-affiches hangen op onze stands en de mobilhome waarmee we rondtouren en we krijgen daar veel reactie op. Al in mei drukten we het 0110-logo op onze eigen affiches. Het is niet omdat de politici in alle talen zwijgen over die concerten en ze maar niet willen gezegd hebben dat dat zo'n fantastisch evenement is, dat wij als vredesbeweging daarvoor ook moeten zwijgen.”

“We vinden het echt wel belangrijk om ook onze mensen te mobiliseren voor die 0110-concerten als onderdeel van de Vredesweek. Daarnet kwam iemand me vertellen dat 0110 geschiedenis zou schrijven. “Ik wil daar naartoe omdat ik deel wil uitmaken van de toekomst.” Dat kwam van een 19-jarige automechanieker uit een technische school. Dat geeft toch aan dat de jongeren daar echt wel mee bezig zijn.”

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat jullie Vredesweek zeer nauw aansluit bij de witte en stille marsen van het voorjaar. Het viel me bijvoorbeeld op dat de ouders van Joe nagenoeg hetzelfde vroegen - namelijk meer en betere sociale begeleiding van jonge delinquenten - als waar jullie vandaag voor op straat komen. Toch wordt het in de media voorgesteld alsof we allen uit zijn op wraak en geweld. Hoe ervaren jullie dat?

“Je hoort maar één verhaal. Meer repressie, meer cellen, meer blauw op straat, meer dit en dat,. maar dat helpt allemaal niet. Er word bijzonder veel geld gestoken in de nultolerantie, meer middelen voor repressie, ... Maar wat daar in Antwerpen met Hans Van Themsche is gebeurd, toont toch aan dat dat allemaal niet helpt. Repressie helpt niet. Je moet preventief en curatief werken. En daar zouden veel meer middelen moeten voor vrijgemaakt worden. Ok, er is wat meer geld voor welzijn maar dat moet ook vertaald worden en zichtbaar zijn op straat. Je moet aan de mensen duidelijk maken dat je geweld niet stopt met meer wapens, maar wel door je mond open te doen.
Maar je voelt wel dat we daar nog heel veel werk hebben.”

De vredesweek loop nog tot 1 oktober.
Meer info: www.vredesweek.be