Het tweede weekend van oktober 2006 was een weekend waar we vol spanning naar uitkeken. Een maandag voelt dan nog meer dan anders als een nieuw begin.

Ook voor Oxfam Wereldwinkels had dit weekend een druk bezette agenda.
> De jonge vrijwilligers van OWW die mee waren op de conferentie van wereldwinkels in Bolzano (Italië), komen terug naar België met handenvol boeiende ervaringen, belangrijke inzichten en internationaal gesmede banden.

> De lokale wereldwinkels hebben zich extra ingespannen voor de klantendag. Waar ik ben gaan kijken, was er steeds een enthousiaste ploeg aan het werk met informatie, proeverijen, recepten en veel meer. De creativiteit van de lokale groepen leek onuitputtelijk.

> Een klantendag aan de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen, dat gebeurt dan ook maar eens in de zes jaar. Tot in Bolzano was de spanning te voelen, veronderstel ik. De resultaten geven een bevredigend gevoel: goed besturen wordt beloond. Je nek uitsteken voor de goede zaak ook, denk ik dan. Ik ben ook blij met de goede resultaten van diverse allochtone kandidaten. Ik hoop dat ze hun rol waar mogen maken, samen allerlei positieve projecten kunnen realiseren en de anderen helpen nuanceren.

Op de achtergrond strooit mijn radio muziekjes en gesprekjes. Het gaat over Le Grand Bazar en Het Nationaal Orkest van Meulenberg. Mijn aandacht is meteen scherp. "Positieve projecten, positieve uitstraling", denk ik. De miserie bestrijden met muziek en een zelfzekere glimlach. Joy is the secret of resistance. Kijk maar naar Afrika.

Met een beetje gemengde gevoelens heb ik meegeblogd. Het was me niet altijd even duidelijk waar het over ging. Sommige 'linksen' beseffen soms niet goed welke 'impact' hun houding vaak heeft 'in het andere kamp'. "Leggen ze dan nooit hun oor te luisteren?" vraag ik me. Als we écht in een warme samenleving geloven, dan gaan we bruggen moeten slaan tussen links en rechts. We gaan zeker het idee moeten laten varen dat alle 'rechtsen' schurken zijn.

Er zijn er geen eenvoudige oplossingen. Alles wat ik weet is dat de antwoorden moeten uitgaan van aarde, mensen en ontwikkeling.

Ik voel me niet geroepen als politieker en misschien ook niet als journalist. Wie hoort je roepen in die woenstijn van de media? Ik kies voor een engagement als vrijwilliger, bijvoorbeeld in Oxfam Wereldwinkels. Ik mij niet afzonderen, maar liever, met een glimlach, mijn nek blijven uitsteken. Maar als mensen positief en motiverend reageren, dan wil ik verder meewerken aan deze blog.