Op drie dagen tijd behandelde het ACV-congres 600 amendementen. Soms kwam dat neer op een verbetering van de tekst, het schrappen of bijvoegen van een woord. Vaak ging het ook om scherpe discussies over fundamentele zaken die soms pas op de laatste dag werden beslecht in de plenaire sessie van het congres.

Hoe verzoen je de collectieve rechten met de individuele verzuchtingen van de werknemer. Het was één van de moeilijkst te ontwarren knopen. “Een vakbond moet durven antwoorden op concrete vragen,” meent Dirk Uyttenhove van de textielcentrale ACV-Textura. Volgens hem zijn de keuzemogelijkheden nu al een realiteit en moet de vakbond daar dus niet blind voor blijven.

Ferre Wyckmans van de bediendencentrale LBC vreest dat de keuzemogelijkheden helemaal niet zo vrij zijn als de werkgevers beweren. “De relatie tussen de werkgever en de werknemer is er één van ongelijkheid. De éne partij is sterker dan de andere. Collectieve arbeidsovereenkomsten dienen juist om te vermijden dat individuele werknemers gedwongen worden om die keuze te maken die de werkgever het best ligt.” Volgens Wyckmans moet de vakbond er ook over waken niet mee te gaan in de trend van individualisering. “Die trend heeft er toe geleid dat de regering kiest voor meer koopzondagen om de individuele klant tevreden te stellen tegen de wensen van de werknemers in,” aldus Wyckmans. De christelijke bediendencentrale werd daarin gevolgd door een nipte meerderheid van het congres.

Het ongelijke statuut tussen arbeiders en bedienden was een andere kwestie die de gemoederen beroerde. Er wordt al lang geijverd voor een gelijkschakeling en volgens de metaalcentrale mag het allemaal wat sneller gaan. Toekomstig voorzitter Marc De Wilde nam zelfs het sinds de discussie over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde legendarische woord 'onverwijld' in de mond. De bediendenbond is er dan weer voor beducht dat er geen nivellering naar beneden plaatsvindt. Het congres besliste om het onderscheid tussen arbeiders en bedienden weg te werken, maar dan wel op basis van een evenwichtig akkoord tussen de verschillende centrales van het ACV.

Andere discussies verliepen rustiger. Zo wil de vakbond opnieuw gaan campagne voeren voor een rechtvaardige vermogensbelasting en tegen fiscale en sociale fraude. Wie de komende jaren één van de publieke diensten wil privatiseren, zal in het ACV een te duchten tegenstander vinden. De vakbond werpt zich op als de verdediger van de openbare diensten en overheidsbedrijven. Als het van het ACV afhangt komt er ook niet snel een einde aan de traditie van de interprofessionele onderhandelingen, de tweejaarlijkse hoogmis van het sociaal overleg. Het ACV voert die onderhandelingen ook liefst zonder inmenging van de regering. Ook werkgevers die het niet nauw nemen met de syndicale rechten, krijgen het de komende jaren aan de stok met het ACV. De zaak van de ontslagen delegee Maria Vindevoghel wordt een testcase. Het congres besliste om alle rechtsmiddelen uit te putten in de strijd voor haar reïntegratie in het bedrijf.

De christelijke vakbond wordt de komende jaren ook en beetje jonger en moderner. Het ACV wil jongeren 'begeesteren' en volwaardig betrekken in de werking van de vakbond. Daarvoor wil het ACV ondermeer meer gaan samenwerken met de bestaande jongerenorganisaties. De vakbond wil ook experimenteren met andere actievormen dan de klassieke vakbondsacties als stakingen en betogingen. Er wordt daarbij gedacht aan blokkades, stiptheidsacties en acties via internet.