Jeroen Marckelbach06 november 2006 – 13:39

En de Israeli? Hij onderdrukte voort...
Olijvenpluk in Palestina, dat is toch net een tikkeltje anders dan de gemiddelde kersenpluk in Limburg. We verplaatsen ons naar een dorpje waarvan de naam me nu even ontglipt en beginnen eraan. Zo moeilijk is dat allemaal niet hoor. Onder de boom worden plastic zeilen gelegd en dan plukken maar. Je hoeft ze dus niet in een korf of zo te mikken. Sterke boom, sterke vrucht, die kunnen wel tegen een stootje. Als het moet meer dan duizend jaar lang! Alleen een Israelische buldozer, daar kan zelfs de sterkste en meest diepgewortelde boom niet tegenop. Helaas trek er steeds vaker een legertje van die vernietigingstuigen de olijfgaarden binnen. Er valt immers een muur te bouwen weet je wel. Als we dan toch een muur aan t bouwen zijn, lijken de Israelis te denken, dan kunnen we meteen maar best zoveel mogelijk Palestijnse grond inpikken. En het moet gezegd, dat doen ze goed.

Een half uurtje nadat we aan onze oogst van de dag begonnen zijn lijk de boomgaard omgetoverd in een grote speeltuin. Zowat alle kinderen van het dorp zijn komen kijken naar die buslading vreemde snuiters die een helpende hand komen toesteken. De boer vind het maar zozo. Ergens heeft hij wel gelijk. Veel internationals zijn meer met de kinderen in de weer dan met de olijven. Opeens klinkt het van psssst, psssst Israeli, enkele kinderen gebaren me van te volgen. Wat ik, een sprintje eruit persend, dan ook doe, een stuk verder is er een Israelische patrouillewagen komen checken wat al die bedrijvigheid daar op dat veld nu te betekenen heeft. Dat is niet naar de zin van de kinderen en die beginnen en masse met stenen te gooien. Een akelig geluid, die afketsende stenen op het pantser van de jeep. Els die er ondertussen ook bij is gekomen en ik houden ons hart vast. Maar de kids weten blijkbaar waar ze mee bezig zijn, ze blijven gooien en er achteraan lopen tot de pantserwagen zowaar terugtrekt. Wat een kick moet dat zijn als je als 10-11 jarige een Israelische jeep tot terugtrekking kan bewegen! (boven de 12 zouden soldaten toelating hebben om te vuren). Joelend achtervolgt de bende de jeep tot deze de hoek is omgedraaid. Dan klinkt het vervaarlijk gegrom van een huilende motor. In een oogwenk zijn de bengels verdwenen tussen de aanpalende bomen. Alleen Els en ik staan nog moederziel alleen op de weg, gelukkig komt de jeep niet meer terug de hoek om gedraaid...

Enkele dagen later staan de bezette gebieden weer eens in vuur en vlam. Het leger is gaza binnengetrokken en een twintigtal strijders heeft zich teruggetrokken in de Moskee. Hamas heeft via de radio de vrouwen opgeropen om hun zonen te gaan bevrijden. Enkele honderden gaan daarop in. Moedig komen ze naar buiten met in hun midden de mannen verborgen. Het Israelisch leger opent het vuur op de vrouwen, resultaat.twee doden en een derigtal gewonden. In het daaropvolgende geweld zouden de dagen nadien meer dan 40 doden gevallen zijn.

Ook in Betlehem valt het leger binnen. Niet alleen om even te laten voelen wie hier de baas is zoals wel vaker gebeurd. Ze zijn al drie jaar op zoek naar een strijder die ze niet te pakken krijgen. Uit frustratie zijn ze het ouderlijk huis dan maar beginnen afbreken. Daarbij zou 1 oudere vrouw om het leven zijn gekomen, ze weigerde he huis te verlaten waar ze haar leven lang in gewoond heeft.
Jorn en ik, slapen bij dezelfde gastfamilie, we besluiten eens een kijkje te gaan nemen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, heel de buurt rond het huis is afgezet en de soldaten laten ons niet door, pottenkijkers kunnen ze bij hun misselijk makend werk niet gebruiken. `The devil lived in that house` sist er 1 ons nog na. Als we afdruipen wenken enkele kinderen ons. Volg, volg, ok dan! Langs smalle achtersteegjes, over muurtjes, hopen puin en heel wat puin komen we uitendelijk op het dak van een naburig huis terecht. Heel wat buren zijn daar verzameld om het schouwspel gade te slaan. Ze gebaren van take picure, take picture. De bulldozer is nog steeds bezig met zijn vernietigingswerk, als ik mijn foto`s genomen heb worden er koffie en stoelen bijgehaald. We zitten net achter een muurtje op het dak. Mijn meest surrealistiche koffie ooit, het geluid van de afbraak op de achtergrond, terwijl over onze hoofden de zoekspot van het leger heen en weer zoeft. Ondertussen proberen de kinderen, al lachend, voor de zoveelste keer hun 2 zinnetjes Engels uit die ze op school geleerd hebben. Hello, what is your name?

Als we afscheid nemen blijkt dat het zo goed als onmogelijk is om dezelde weg terug te nemen, het is pikkedonker. Dan maar via de gewone weg, we passeren de buldozer en ik wil nog een laatste foto nemen. Dan merk ik dat er een klein rood lichtpuntje op Jorn zijn hoofd staat, shit, snipers, daar vanboven in dat raam! We laten de foto voor wat hij is en maken ons uit de voeten.

Terug bij onze Palestijnse familie brengt Al Jazera het nieuws van de vrouwen in Gaza. Ondertussen maakt onze gastheer zich zorgen of we zonder hem wel de weg naar het cultureel centrum zullen vinden. Er staat een diner + muzikale avond op het programma, om de olijvenplukkers uit te wuiven. Palestina, wereld van contrasten...

`s anderendaags hoor ik dat ze dan toch de zoon des huizes te pakken hebben gekregen, hij kon het niet laten om te komen kijken, de snipers?