Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

'We Feed The World' : “Honger is geen fataliteit maar moord”

'We Feed The World' : “Honger is geen fataliteit maar moord”

BRUSSEL -- “Elk jaar sterven honderd miljoen mensen door honger. Dat is géén fataliteit, want met onze huidige landbouwcapaciteit kunnen we twaalf miljard mensen voeden. Elk kind dat vandaag door honger sterft, wordt vermoord.” Dat zei VN-voedselrapporteur Jean Ziegler gisteren na de Belgische avant-première van 'We Feed The World', een opvallende documentaire over de geglobaliseerde voedselindustrie.

wftwIMGP3219.JPG

(foto maaika)

In 'We Feed The World' brengt de Oostenrijkse filmmaker Erwin Wagenhofer de doorgaans onzichtbare wereld van de geglobaliseerde voedselindustrie in beeld. Via een tomaat, een kip of een aubergine neemt hij ons mee in een soms huiveringwekkende productieketen.

Wagenhofer toont ons een technologisch landbouwsysteem gericht op winstmaximalisatie, dat wil zeggen: op goedkope, massale en gestroomlijnde productie. Goed voor de aandeelhouders van de grote voedingsbedrijven, maar slecht voor het milieu, de consumenten én voor honderden miljoenen kleine boeren in het Zuiden.

Rol van Europa en IMF
Na de film was er een debat onder leiding van Dirk Barrez. Vooral de Europese landbouwpolitiek en de rol van instellingen zoals de Wereldhandelsorganisatie (WHO) en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) werden op de korrel genomen.

Wereldwijd zijn achthondervijftig miljoen mensen chronisch ondervoed. De meesten van hen zijn boer. “Er wonen in West-Afrika tweehondervijftig miljoen mensen waarvan zeventig procent boer is. Honderdtwintig miljoen boeren zijn ondervoed. Hoe dat komt? Omdat gesubsidieerde Europese landbouwproducten onze markt overspoelen,” zei Saliou Sarr van ROPPA, een netwerk van West-Afrikaanse boerenorganisaties.

Jean Ziegler belichtte de rol van het IMF. “Onder het mom van structurele aanpassingsprogramma's (SAPs), verplicht het IMF de armste landen van de wereld tot het privatiseren van allerlei levensnoodzakelijke basisdiensten. Doel? Markten openbreken voor de Westerse multinationals.”

Het voorbeeld van Niger illustreert hoe desastreus dat uitpakt. “Niger is het tweede armste land ter wereld en er wonen veel veeboeren. De verplichte privatisering van het Nationaal Bureau voor Dierengeneeskunde heeft honderduizenden families, voor wie de vaccinaties van priveebedrijven te duur waren, naar de sloppenwijken gejaagd,” stelde Ziegler.

Ziegler en Saliou benadrukten dat het IMF voor Europa geen excuus mag zijn om zichzelf wit te wassen. “Ook hier is de Europese verantwoordelijkheid verpletterend, want in het IMF geldt het principe 'één dollar één stem',” legde Saliou uit.

Verandering afdwingen
In de tussenkomsten van Sabine Laruelle, Waals minister van Middenstand en Landbouw (MR), zat een opvallend stramien. Ze gaf iedereen gelijk maar verdedigde vervolgens toch weer telkens de huidige Europese aanpak.

Haar tegenstrijdige discours gaf een bijzondere pertinentie aan volgende opmerking van Jean-Pierre de Leener, woordvoerder van het Vlaams Agrarisch Centrum en net als Saliou Sarr lid van de mondiale boerenbeweging Via Campesina:

“Het is goed dat we hierover praten, maar het is niet genoeg. We moeten niet denken dat men naar ons zal luisteren gewoon omdat we een juiste analyse maken. We moeten ons organiseren, een internationale beweging worden, macht verwerven. Zonder macht die ons in staat stelt om politici en bedrijven tot een ander beleid te dwingen, komen duurzame landbouw en voedselsoevereiniteit er nooit,” merkte De Leener op.

'We Feed The World' is vanaf 14 maart te zien in de cinema.

Ter verduidelijking

Bedankt voor het schrijven van dit artikel. Ik wil wel even voor de volledigheid het één en ander kwijt.

De Structurele Aanpassings Programmas (SAPs) behoren tot het domein van de Wereldbank (WB) e niet dat van het IMF. De SAPs zijn de naam voor de infrastructurele gigaprojecten die de WB in de jaren 70 en 80 heeft gelanceerd in de ontwikkelingslanden om de economische groei te stimuleren en om inderdaad, zoals u zegt het pad te effenen voor westerse multinationale ondernemingen en dus recht- en onrechtstreeks onnoemelijk veel miserie met zich mee hebben gebracht. Nu tegenwoordig is de naam SAP ook reeds verleden tijd. Eind jaren negentig is men overgeschakeld op de Poverty Reduction Strategy Programs. Nu ja, what's in a name, de WB zegt dat de participatie van de ontwikkelingslanden binnen deze nieuwe structuur wordt vergroot. Daar kunnen echter een serieus aantal vraagtekens bij geplaats worden. Maar SAPs zal je dus heden ten dage niet meer tegenkomen.

Tenslotte IMF en WB mogen dan institutioneel gezien twee totaal veschillende organisaties zijn met verschillende functies, ze zijn wel nauw (ideologisch) met elkaar verbonden. In het verleden zal menig IMF vertegenwoordiger dan ook regelmatig een SAPje van de WB hebben aanbevolen.

In 1940 hadden Belgie en

In 1940 hadden Belgie en Belgisch Congo ongeveer evenveel inwoners, namelijk 9 miljoen. Vandaag wonen in Congo 63 miljoen inwoners, in Belgie nog geen 11 miljoen.

Honderden miljoenen hongerdoden in de derde wereld zei u?