Jo Creten28 maart 2007 – 01:46

Dat slechts 8000 mensen uit 13 centrumsteden telefonisch zijn bevraagd, is een eerste gegeven om vraagtekens te plaatsen bij de stelling dat Vlamingen meer zouden geven om de Derde Wereld dan om de eigen kansarmen. Men kan gemakkelijk beweren solidair te zijn. Er worden nergens bedragen gegeven, er worden geen fiscale attesten nagetrokken. Het onderzoek is louter gebaseerd op beweringen van mensen aan de telefoon.

Ik heb het moeilijk met het uitdrukken van solidariteit in cijfers en procenten. Zeker als je weet dat onze eigen overheden nog lang niet aan hun beloofde percentage solidariteit komen. Solidariteit zou niet gemeten mogen worden aan wat men bereid is af te staan van zijn eigen luxe. Het zou veeleer gemeten moeten worden aan de reële behoeften van de kansarmen in het Noorden en in het Zuiden. Structurele oorzaken van problemen moeten worden aangepakt. Als men bijvoorbeeld al eens Fair Trade zou kopen en producten van duurzame landbouw van familiale boeren in eigen streek. Als men mensen kansen geven op goed onderwijs en een goede job, dan zouden we zoveel niet moeten geven aan al die goede doelen die in vele gevallen slechts druppels op een hete plaat zijn.

Ik wil niet negatief doen. Er zijn veel goede doelen die echt mensen gelukkig kunnen maken. Maar het leed van mensen in het Noorden afmeten tegen dat van mensen in het Zuiden, daar krimpt mijn maag van in elkaar. Geven aan goede doelen zou je spontaan moeten doen, en niet met het rekenmachine ernaast om te kijken hoevel er vanaf kan.