BRussells Tribunal06 mei 2007 – 07:33

De plannen voor Al-Adhamiya tonen aan dat de Amerikaanse bezetter en zijn marionetten in feite openluchtgevangenissen bouwen. Die strategie is tot mislukken gedoemd.

Geen enkele militaire strategie kan het Iraakse volk een bezetting opleggen die het in grote meerderheid afwijst. Het verzet is nationaal en duurt voort.

Wat is dit voor een regering die haar eigen volk ommuurt? Een wanhopige en illegitieme regering, die haar lot verbonden heeft aan een verslagen bezetting.

De laatste Amerikaanse zet om Bagdad te onderwerpen – het ommuren van het district Al-Adhamiya – legt de grote leugen die de door de VS geleide bezetting is, in alle duidelijkheid bloot. Het is niets anders dan het opleggen van een sektarische opdeling, erop gericht de wil te breken van de Irakezen die weigeren hun land, hun natuurlijke bronnen en hun toekomst over te geven aan een buitenlandse macht en haar lokale lakeien. Deze tactiek zal het heldhaftige verzet van het Iraakse volk niet verlaan. Dat verzet wordt niet alleen door de concrete situatie gevoed, maar ook door de geschiedenis en de cultuur. Sektarisme en apartheid zullen de geopolitieke eenheid van Irak, die een historische, sociale, economische en culturele realiteit is, niet breken.

De aanwijzingen zijn onmiskenbaar: de door de VS geleide bezetting is moreel, politiek, economisch en militair bankroet; Maliki’s marionettenregering is ontmaskerd als een wanhopige, baatzuchtige, sektarische, opruiende, incompetente, corrupte en achterlijke kliek.

Apartheid, geen bescherming

Terwijl soldaten en huurlingen ’s nachts en onder militaire dekking haastig werken aan de ommuring van “geselecteerde” buurten in Bagdad, zegt Maliki zus en zeggen zijn adviseurs zo. Geconfronteerd met de schandelijke gelijkenis tussen de barricaden waarachter zijn regering de Irakezen wil opsluiten en de zionistische muur die door bezet Palestina loopt, krabbelde Maliki terug, zeggend dat er “andere manieren om Bagdad te beschermen” bestaan.

Maar intussen wordt aan deze ommuring – gigantische betonblokken, die de VS-bezetter a rato van 2000 per week fabriceert – verder gebouwd. Dit heeft niets te maken met bescherming en alles met een sektarische verdeling van Bagdad, kaderend in de plannen om heel Irak via sektarische lijnen op te delen.

Wanneer de bezetter barrières bouwt in Irak, creëert hij daarmee zelf sektarische verschillen. Dit sektarisme is door de Amerikanen binnengebracht en is de hoeksteen van hun bezettingsstrategie. Het feit dat Bagdad, en geheel Irak, in het hart van de bevolking verenigd blijven, is een overwinning op de bezetting. Muren worden opgetrokken om deze eenheid te breken, maar al wat ze doen is het bewijs leveren van de wanhoop en de mislukking van de bezetter en zijn marionetten.

Niet enkel immoreel, maar volgens het internationaal recht ook illegaal

De optie van collectieve gevangenschap is geen nieuwe strategie, noch beperkt ze zich tot Al-Adhamiya. Al-Dawra, Al-Ghazaliya, Al-Amiriya, Al-Amel en Al-Adl – allemaal in Bagdad gelegen – zijn slechts enkele van de tien tot dertig andere wijken van Bagdad die gedoemd zijn van de buitenwereld te worden afgesloten, waardoor ze Tal Afar, Fallujah, Al-Qaim, Samarra, Yatreb, Al-Ratba, Haditha, Hit en Al Khalidiyah als belegerde “gemeenschappen achter poorten” zullen vervoegen. Honderdduizenden worden in gehele steden, gemeenten en districten in feite onder huisarrest geplaatst, tot eenzame opsluiting veroordeeld.

“Openbare orde” en “veiligheidsbehoeften” kunnen niet als rechtvaardiging worden ingeroepen voor de gettoisering van gehele buurten, dorpen en steden. Aangezien de Amerikaanse invasie in Irak illegaal was, zijn de daaruit voortvloeiende bezetting en de opeenvolgende marionettenregeringen eveneens illegaal. Bijgevolg zijn ook de militaire tactieken, die erop gericht zijn het legale verzet tegen de schending van het Iraakse zelfbeschikkingsrecht te breken, onwettelijk.[1]

Internationale mensenrechten en de wetgeving hieromtrent verbieden collectieve straffen, massadetentie en ernstige schendingen van het recht op bewegingsvrijheid.[2] Onder de oorlogswetgeving is het bezettingsmachten tevens verboden om de demografische orde van de bezette landen te hervormen. Gedwongen verdeling van de Iraakse bevolking – of het nu nationaal of lokaal is – is een oorlogsmisdrijf.[3]

De geplande ommuring van Al-Adhamiya legt bovendien andere, nog snodere plannen bloot. Al-Adhamiya is een historisch bastion van cultuur, wetenschap, progressiviteit en verzet tegen kolonialisme en imperialisme. Het is een centrum van nationaal gevoel en een voedingsbodem voor het verzet tegen de bezetting. De ommuring van Al-Adhamiya kondigt een golf van aanslagen, schendingen van de mensenrechten en etnische zuivering aan.

Stop de ommuring! Stop de bezetting!

Na vier jaar brutale militaire agressie weigeren de Verenigde Staten nog steeds in te zien dat het Iraaks verzet de uitdrukking is van de weigering van de gehele Iraakse bevolking zich neer te leggen bij de bezetting. Deze wanhoopspoging om getto’s te creëren waaruit het legaal verzet is weggezuiverd, is zonder twijfel tot mislukking gedoemd, zolang niet het gehele nationale volksverzet is vernietigd.

Aangezien enquêtes aantonen dat meer dan 80 percent van de Irakezen de bezetting afwijst, zullen de VS en hun sektarische marionetten meer dan 18 miljoen Irakezen moeten pacificeren, opsluiten of doden willen ze in hun opzet slagen. De Amerikanen zouden de afwijzing van de bezetting als een gegevenheid moeten aanvaarden en de aftocht blazen.

Elke vroegere poging om een bevolking in getto’s op te sluiten – van Warschau tot Vietnam en van Algerije over Zuid-Afrika tot het bezette Palestina - is moreel en militair mislukt. De plannen van de VS voor Al-Adhamiya en voor geheel Irak zullen eveneens in de vuilnisbak van de geschiedenis eindigen.

Wij doen een oproep aan alle integere en gewetensvolle mensen hun afkeuring te uiten in woord en daad.

Stop de militaire financiering.

Stop de muren.

Stop de foltering.

Stop de verkrachtingen.

Stop de aanslagen.

Stop de plundering.

Stop de leugens.

Stop de straffeloosheid.

Stop de illegale handelingen.

Stop de bezetting.

Erken het verzet!

Het BRussells Tribunal Comité

http://www.brusselstribunal.org

Gelieve deze verklaring ruim te verspreiden.
Contacteer voor meer info: info@brusselstribunal.org

1. Het principe van het zelfbeschikkingsrecht der volkeren is vastgelegd in het Handvest van de Verenigde Naties en wordt herbevestigd in resolutie 2625(XXV) van de Algemene Vergadering van 24 oktober 1970 volgens dewelke “elke staat de plicht heeft zich te onthouden van elke gewelddadige handeling die de mensen naar wie wordt verwezen [in die resolutie] … hun zelfbeschikkingsrecht ontneemt.” Artikel 1 van de Overeenkomst betreffende Economische, Sociale en Culturele Rechten en de Internationale Overeenkomst betreffende Burgerlijke en Politieke Rechten herbevestigen beide het zelfbeschikkingsrecht van alle volkeren en leggen de ondertekenende staten de verplichting op om de realisatie van dat recht te promoten en het te respecteren volgens de bepalingen in het VN-handvest.
   De Mensenrechtencommissie heeft steeds de legitimiteit van de strijd tegen de bezetting met alle mogelijke middelen, inclusief de gewapende strijd, herbevestigd. (Resolutie nr. 2 XXXV van de Mensenrechtencommissie, 21 februari 1979 en Resolutie nr. 1989/19 van de Mensenrechtencommissie, 6 maart 1989) Op 3 december 1982 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties Resolutie 37/43 aan, die expliciet “de legitimiteit van de volksstrijd voor onafhankelijkheid, territoriale integriteit, nationale eenheid en bevrijding van koloniale en buitenlandse overheersing en bezetting met alle beschikbare middelen, inclusief de gewapende strijd” herbevestigt. (Zie ook Resoluties 1514, 3070, 3103, 3246, 3328, 3382, 3421, 3481, 31/91, 32/42 en 32/154.)
   Art. 1, § 4 van het 1ste toegevoegde protocol van de Conventie van Genève (1977) beschouwt de strijd om zelfbeschikking als een situatie van internationaal gewapend conflict. De Verklaring van Genève betreffende Terrorisme stelt: “Zoals herhaaldelijk door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties werd bevestigd, hebben volkeren die in de uitputting van hun zelfbeschikkingsrecht strijden tegen koloniale overheersing en vreemde bezetting en tegen racistische regimes het recht geweld te gebruiken teneinde hun doelen in het kader van het Internationaal Recht te bereiken. Zulk gewettigd gebruik van geweld mag niet verward worden met internationale terroristische acties.”
   In de uitoefening van hun zelfbeschikkingsrecht hebben volkeren onder koloniale en vreemde overheersing het recht “te strijden … en om steun te verzoeken en deze te krijgen overeenkomstig de principes van het Handvest” en conform de Verklaring betreffende de Principes van het Internationaal Recht met betrekking tot Bevriende Relaties en Samenwerking tussen Staten. Dit is de bewoording waarmee Art. 7 van de Definitie van Agressie (Resolutie 3314 (XXIX), Algemene Vergadering van 14 december 1974) de legitimiteit van de volkerenstrijd tegen koloniale en vreemde overheersing erkent.
   Zie ook “Only Resistance is Legal” door Hana Al Bayaty, Abdul Ilah Albayaty en Ian Douglas (5 oktober 2006)
2. Voor het verbod op collectieve straffen, zie artikel 50 van de Richtlijnen van Den Haag IV van 1970: “Er zal geen algemene straf of boete opgelegd worden aan de bevolking voor individuele handelingen die niet kunnen worden aanzien als zijnde begaan onder gezamenlijke en hoofdelijke verantwoordelijkheid”; Artikel 33 van de vierde Conventie van Genève van 1949: “Collectieve straffen en gelijkaardige intimidatiemaatregelen of terroristische handelingen zijn verboden”; en artikel 51 van het 1ste toegevoegde Protocol van de Conventie van Genève van 1977.
   Voor wat de bewegingsvrijheid betreft voorziet artikel 12, § 1 van de Internationale Overeenkomst betreffende Burgerrechten en Politieke Rechten dat “iedereen op het grondgebied van een staat het recht heeft zich vrij te verplaatsen en een verblijfplaats te kiezen.”
   De plannen van de VS om “gemeenschappen achter poorten” te bouwen zou eveneens de Irakezen hun recht op werk, gezondheid, opleiding en adequate levensstandaard belemmeren, zoals verklaard in de Internationale Overeenkomst betreffende Economische, Sociale en Culturele rechten en in de Conventie van de Rechten van het Kind van de Verenigde Naties.
3. De constructie van ommuurde districten en de ermee verbonden regimes zijn door bij te dragen tot demografische wijzigingen in Irak en tot het vasthouden van beschermde personen op gevaarlijke plaatsen in strijd met artikel 49, § 1 en § 5 van de vierde Conventie van Genève met betrekking tot de Bescherming van Burgers in Oorlogstijd, 1949, en als schendingen van het oorlogsrecht zijn het dus oorlogsmisdrijven.