Siefo28 mei 2007 – 15:30

Misschien is dat te danken aan het feit dat Hesse hier toch min of meer spanningsopbouwende technieken gebruikt. Vormelijk is het boek bijna feilloos, op de voorspelbaarheid van de komst van Demian na, een vanzelfsprekend iets ten gevolge van de titel. Toch komt het begin onvermijdelijk theoretisch en belerend over, dat duurt zo ongeveer tot Sinclair op internaat zit. Het verhaal komt dan in een stroomversnelling en geeft een veel vlottere indruk.

Dat het werk niet handelt over dageljkse banale zaken, is de oorzaak van de cynische en analystische sfeer die het boek tentoonspreid, en geeft het onderwerp een extra waarde. Het boek draait voornamelijk rond de persoonlijkheidsontwikkeling van Sinclair, hij heeft gedurende het verhaal constant leidinggevende figuren nodig. Eerst zijn dat zijn ouders maar wanneer hij merkt dat zijn ouders perfect trachten te zijn, haakt hij af. Soms heel duidelijk, andere keren minder uitgesproken is Demian zijn permanente leider. Daartussen zijn er nog Beatrice, Frau Eva en Pistorius, die allemaal bijdragen tot de vorming van Sinclair's gedachten.

Demian's personage is niet helemaal uitgewerkt wat zijn persoonlijkheid tot gedeeltelijk in het ongewisse laat. (Wat heeft hij gedaan met Kromer, hoe hij de Abraxasboodschap tot bij Sinclair bracht) Het is een goede techniek die Hesse gebruikt om de lezer te onderwerpen aan Demian's kunnen. Op het einde verlaat Demian Sinclair, om te sterven ten gevolge van de oorlog. Sinclair is dan helemaal alleen maar is intussen volwassen en kan zelf functioneren in de wereld van goed en kwaad.

Demian is vast een zeker een aanrader, geeft een klare kijk op de ontplooing van een jongeman en steekt de draak met de niet-denkende mens.