christophe18 januari 2008 – 19:32

Aan de ingang van de fabriek in Genk is weinig te merken van de staking. Geen piket en de meeste arbeiders gaan ook gewoon naar binnen. Maar gewerkt wordt er niet. Om 14 u komt de namiddagploeg toe. Het was die ploeg die een dag eerder het werk had neergelegd. “Plots stopte iedereen met werken. We gingen daarna naar de refter en daar werden de eisen geformuleerd”, beschrijft Zafer het begin van de staking. Hij werkt zelf als tijdelijke kracht en de roep om een vast contract staat dan ook helemaal bovenaan zijn verlanglijstje. “Ik werk hier al meer dan anderhalf jaar met een tijdelijk contract. Nu heb ik een contract tot 2011. In totaal zal ik dan vijf jaar zonder vast contract gewerkt hebben. Dat is een zeer onzekere situatie.”

Toch ligt ook Zafer wakker van de hoge werkdruk. Letterlijk zelfs. “Ik heb hier al mannen zien huilen omdat ze het ritme niet aankunnen. Zelf heb ik rugklachten, maar ik ben altijd blijven werken.” Bij zijn collega Wilfried staat koopkracht centraal. “We werken hier al zolang zonder serieuze loonsverhoging. Ja, de indexaanpassingen krijgen we. Maar een echte grote opslag is van '91 geleden. Als ik mijn loonbrief vergelijk met die van tien jaar geleden, zie ik weinig verschil. Maar ondertussen is alles wel veel duurder geworden.”

Patrick werkt in de vroege shift. “Gewerkt hebben we niet, nee. Maar ondertussen weten we ook niet goed wat er volgt.” Toch denkt hij wel dat er een loonsverhoging in zit. “De kranten staan vol over de winsten die ze maken. Blijkbaar hebben ze dan toch geld.” Algemeen directeur Guy Martens van Ford Genk waarschuwt ondertussen voor de gevolgen van de staking. Maar aan de poort zijn ze daar niet echt van onder de indruk. “Door grote inspanningen te doen hebben we de modellen binnengehaald. En die modellen doen het goed. Er is dus wel wat mogelijk”, aldus Patrick.