Kristof Van Brussel15 maart 2008 – 14:30

Uitblinkers in de finale waren de sterke comeback van de Paranoiacs maar bovenal de soulrevival gebracht door 3 van de 5 inzendingen. Brahim verraste vriend en vijand door zijn vocale kwaliteiten, benjamin Nelson deed als een volleerde balladeer de harten smelten en Sandrine ontpopte zich als de Beyoncé der lage landen.

De uitslag was spijtig genoeg heel voorspelbaar. Vlaanderen waarvan bijna één derde aanhanger is van een rechts-xenofobe partij koos consequent voor het enig schoon Vlaamsch meiske Soetkin genaamd. Dat Ishtar in het koeterwaals zingt deed niet terzake. Het deuntje blijft wel plakken dat klopt… maar tegelijk is het nummer een toonbeeld van de Vlaamsche kleingeestigheid. Het berust op de foute culturele inschatting dat de nieuwe Oost-Europese broeders - die nu te veel invloed bij Eurosong zouden hebben - wel van zigeunermuziek zullen houden. Dus werd een nummer ineengezet dat bol staat van plastieken folklore en Balkan stereotypen. Bovendien is het gezongen is in een faux Slavische taal. Het is natuurlijk de vraag of de nieuw Europese staten deze enggeestigheid zullen aanvoelen. Who knows? Ik wens Ishtar alvast veel succes.

Ergerlijker dan een mogelijk foute keuze ingegeven door een latent heersend volksgevoel was de illustratie daarvan een week voordien in de halve finale. Marcel Vanthilt probeerde grappig uit de hoek te komen door Sandrine volgend complimentje toe te werpen: "Ierland stuurt een kalkoen, wij sturen een Chokotoff…". Pats, boem, paukenslag! Rewind: "Ierland stuurt een kalkoen, wij sturen een Chokotoff…". Vlaanderen blinkt blijkbaar uit in tolerantie zeker wanneer het gaat om opmerkingen over mensen met een andere huidskleur.

De uitspraak deed me terugdenken aan een voorval toen ik nog op de middelbare school zat. Een nieuw jongetje van Indische origine werd benaderd door de grootste slungel van de school met de vraag "Zijde gij soms in de chocopot gevallen?". Het is de taak van het onderwijs om deze vorm van bully-ing terecht te wijzen. Chocopot of een Chokotoff, het blijft infantiel gedrag. Toch vind Marcel Vanthilt het blijkbaar opportuun om anno 2008 deze billenkletser voor tv kijkend Vlaanderen ten berde te brengen. En inderdaad de Chokotoff had zijn effect niet gemist en was de week daarop al gemeengoed geworden. Ook Bart Peeters vond het de gepaste beschrijving voor de talentvolle zangeres uit Sint Niklaas.

Moet toch kunnen, hé? Vrije meningsuiting weet je wel. We moeten toch niet "politiek correct" zijn in Vlaanderen zeker?
Toch wel! Wanneer Vlaanderen integratie eist van den allochtoon dan staat daar wel iets tegenover: "politic correctness". Het is de elementaire beleefdheidsvorm als teken van respect voor die integratie.
Eigenlijk is het zelfs godgeklaagd dat de doorsnee Vlaming mensen als Sandrine, Brahim en Nelson als allochtoon aanziet. "Integratie" is voor deze jongeren - hier geboren en getogen - eigenlijk een scheldwoord. Hun doen en laten strookt niet met het stereotype beeld dat gepropageerd wordt door uiterst rechts. Hun voorbeeldfunctie is vitaal om Vlaanderen te laten realiseren dat multi-culturaliteit realiteit is. Daarom is de opmerking van Vanthilt ook zo laag bij de grond. Alsof deze talentvolle jongeren toch nog even moeten herinnerd worden dat ze niet van bij ons zijn.

Het ontbreekt in Vlaanderen aan een belangenvereniging die telkens in het geval van de slip of tongue zoals in het geval Vanthilt even de puntjes op de i zet (en liefst niet gestuurd wordt door de overheid en het Centrum voor Gelijke Kansen). Indien Marcel zo een gratuite opmerking zou maken over iemand van Joodse komaf dan zou hij de volgende dag en plein publique zijn verontschuldigingen moeten aanbieden en handjes moeten schudden met vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap. Remember Bart De Wever…

Maar die Chokotoff dat was toch niet racistisch bedoeld, meer nog het is lekker en zoet! Zeker, het is allemaal wel goed bedoeld en de Vlaming is een brave mens maar dergelijke uitspraken werken drempelverlagend. Blijkbaar moet de Chokotoff kunnen, maar een mindervalide een mankepoot of een homoseksueel een janet op national television noemen moet dan ook kunnen. Of toch niet? En waarom mag dat dan wel bij de ene minderheidsgroep en blijkbaar niet bij een andere? Het is toch volks zo te spreken? “Context” is hier het woord. Op café en tussen vrienden mag ik iedereen zijn huid vol schelden en grove taal hanteren. In het ergste geval krijg ik een goei toek op mijn bakkes. Wanneer ik een sollicitatie moet doen en voor mij zit een manager van Afrikaanse komaf - oei kan dat al in Vlaanderen? - dan ga ik toch ook niet zeggen dat ik het kan appreciëren dat mijn manager een Chokotoff is? Nu, in de context van televisie verwacht je ook een elementaire vorm van beleefdheid en respect.

Vlaanderen heeft inzake de multi-culturaliteit nog een hele weg af te leggen. Sandrine wist wel een troostprijs in de wacht te slepen: ze mag presentatrice op één worden. Anno 2008 mag nog eens een gekleurde Vlaming omroepster worden. Het werd tijd. Eindelijk spijkert de VRT het beeld bij. Er bestaan ook Vlamingen met Afrikaanse roots die perfect de taal beheersen, geschoold en niet werkloos zijn! Het discours van het Vlaams Belang kan eindelijk eens geconfronteerd worden met de realiteit.

In de Verenigde Staten maakt een allochtoon furore en blijkt aanvaardbaar te zijn voor een groot deel van de bevolking. Laten we met onze tolerante Vlaamse samenleving eens een internationale rel veroorzaken: Chokotoff for president!
De VN kan daar zeker mee lachen…

Arm Vlaanderen.