Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

[Opinie] Spelen van de wrok of Spelen van de vriendschap?

[Opinie] Spelen van de wrok of Spelen van de vriendschap?

Enkele dagen voor de start van de Olympische Spelen lijkt het alsof er een alternatieve competitie aan de gang is. Sommige journalisten en mensenrechtenorganisaties uit Europa en de VS wedijveren met elkaar om wie het meest negatief en selectief, provocerend en belerend over China kan berichten. Op de valreep heeft zich ook nog een Spaanse rechter gekwalificeerd. De gouden medaille is voor wie meent dat hij Beijing heeft kunnen dwingen tot verandering. Toch kan het anders...

Spelen van de wrok of van de vriendschap?

Enkele dagen voor de start van de Olympische Spelen lijkt het alsof er een alternatieve competitie aan de gang is. Sommige journalisten en mensenrechtenorganisaties uit Europa en de VS wedijveren met elkaar om wie het meest negatief en selectief, provocerend en belerend over China kan berichten. Op de valreep heeft zich ook nog een Spaanse rechter gekwalificeerd. De gouden medaille is voor wie meent dat hij Beijing heeft kunnen dwingen tot verandering.

In een zakelijke en waarheidsgetrouwe verslaggeving of beoordeling van de Volksrepubliek moet worden erkend dat de mensenrechten er voortdurend vooruitgaan. De definitie en het handvest van de Verenigde Naties spreken over politieke burgerrechten, maar ook over even belangrijke economische, sociale en culturele rechten. Als je China vergelijkt met landen met dezelfde economische ontwikkelingsgraad en met een vergelijkbare inkomensniveau, omvang of bevolkingsgrootte doet China het op bijna alle vlakken beter: 400 miljoen mensen uit de armoede getild, meer gelijke kansen voor vrouwen en mannen, langere levensverwachting, hoge alfabetiseringsgraad, langer onderwijs voor meer mensen, betere arbeidswetgeving. Het jaarlijkse rapport van de United Nations Development Programme, verschillende wetenschappelijke onderzoeken en studies, de ervaringen van Chinezen zelf en van buitenlanders die er voor langere tijd wonen, wijzen het uit. Burgerrechten en individuele politieke vrijheden zijn nog beperkt, maar ook hier ziet men een onmiskenbare vooruitgang: een groeiende diversiteit aan meningen (op internet en op straat), een vrijere pers die steeds meer via onderzoeksjournalistiek belangrijke maatschappelijke debatten stimuleert. Een weliswaar voorzichtige democratisering binnen en buiten de communistische partij die door de huidige leiding klaar en duidelijk op de agenda is gezet.

Het zou correct zijn om betreffende de aardbeving de aandacht niet alleen te concentreren op mensen die hun verdriet in machteloze woede uiten, maar om ook te erkennen dat in Sichuan de staat miljarden heeft ingezet voor een reddings- en hulpoperatie zonder weerga, dat er zeshonderdduizend tijdelijke woningen klaar zijn of op stapel staan, dat de regering de Chinezen heeft geïnspireerd tot geweldige solidariteit en heeft toegezegd de kwestie van de slechte schoolgebouwen tot op bodem te onderzoeken.
Bij de onteigeningen voor de Spelen zijn er, zoals overal bij onteigeningen, fouten gemaakt en burgers die ontevreden blijven. Maar de meesten wonen nu in betere huizen en hebben een compensatie gekregen die voor een derdewereldland behoorlijk is.

Uiteraard is China trots op het mogen organiseren van de Olympische Spelen en op de complimenten die het Internationaal Olympisch Comité geeft voor de algemene organisatie en voor de uitstekende infrastructuur. Hoe kwaadwillig moet je zijn om zelfs deze grootse prestatie af te breken of het feit dat de Chinezen “dit graag laten zien” als iets bedreigends of bedrieglijks voor te stellen?

Het kan echt wel anders. Greenpeace geeft een voorbeeld. In het milieurapport China after the Olympics: Lessons from Beijing van 28 juli, vermelden ze veel tekortkomingen, maar ze geven tenminste evenveel goede cijfers: het openbaar vervoer dat sterk is uitgebreid en verbeterd (vijf nieuwe metrolijnen!), 32.000 gezinnen geholpen om over te schakelen van steenkool op elektriciteit voor de verwarming, 4000 bussen die rijden op samengeperst vloeibaar aardgas, de uiterst strenge Europese IV-norm voor de uitstoot van voertuigen, enz. Het is niet nodig geweest om op hoge toon te eisen dat de, toch zeer kritische, internetsite van Greenpeace vrij toegankelijk moest worden. De milieuorganisatie adviseert uit eerlijke bezorgdheid, geeft haar mening met normaal respect en zoekt niet eenzijdig naar het negatieve. Het resultaat is dat de Chinezen, ook leden van de regering, tegenover een dergelijke aanpak open staan en ook kunnen staan voor overleg en discussie.
Organisaties zoals Amnesty International zien alleen maar politie, geblokkeerde sites en gearresteerde dissidenten. China zou zijn beloften voor meer vrijheid rond de Spelen hebben gebroken. Op elke concessie van Beijing wordt met weer nieuwe eisen gereageerd.
Misschien is het goed ook eens rekening te houden met het gezichtspunt van de Chinezen.
Rellen in Tibet, bommengooiers in Xinjiang die gemerkt hebben hoe je via een bevooroordeelde pers de publieke opinie in het Westen kunt bespelen... Je zou voor minder huiverig zijn om het risico te nemen dat doorgedraaide actievoerders het sportfeest gaan bederven.

De Chinese leiders gaan realistisch te werk. De partij trekt de lessen uit de crisis van de linkse beweging en ze kan dat doen omdat ze als partij is blijven bestaan. De regering streeft vandaag meer naar gelijkheid en herstelt fouten uit het recente verleden, niet omdat de Wereldbank dat wil, niet om zich aan de macht vast te klampen, maar wel degelijk omdat ze de belangen van de bevolking voor ogen houdt en naar de eisen luistert. De leiders ontkennen de problemen beslist niet, maar ze willen en zullen zelf de rangorde en de volgorde van die problemen bepalen. De Chinezen zullen hun eigen oplossingen vinden, bijgestaan door de mensen die het echt goed met ze menen.

Laten we toch niet vergeten

Laten we toch niet vergeten dat schendingen van mensenrechten in China waar militairen, politie en dus ook de regering voor verantwoordelijk zijn, onaanvaardbaar zijn. Ik denk dan maar aan falungong-leden.
Wat niet uitsluit dat ik mij kan vinden in de redenering. Uiteindelijk worden burgerrechten ook dagelijks geschonden in onze westerse "democratieën". Eigenlijk gebeurt dit overal ter wereld en zien we mensenrechtenorganisaties meedingen op de internationale "politiek"e scene.
Maw welk is het land dat op dit moment trendy is om te bekritiseren?
China zit zeker in de top drie.

ik weet niet veel over China maar in de Filippijnen...

Ik weet niet veel over China, niet meer dan wat er in De Morgen verschijnt, maar ik kan het standpunt van de schrijver goed volgen.

Manila ligt even ver van Bejing als Madrid van Brussel en er zijn parlementaire verkiezingen, een vrije pers en de Filippijnen krijgen van de VS en EU het label democratische staat.

Maar als ik mijn ervaringen in de Filippijnen vergelijk met de punten die Dirk Nimmegeers opsomt over China
- bij aardbevingen, overstromingen (zoals de laatste typhoon Fengshen) is er amper tussenkomst van de regering. Het is meestal een onoverzichtelijk zooitje ngo's dat noodhulp geeft. Voor de boeren wordt er niks heropgebouwd, en veel geld verdwijnt in de zakken van lokale politici
- meer dan de helft van de bevolking leeft in bittere armoede, 1 op 3 kinderen zijn ondervoed.
- er is geen gratis onderwijs, geen gratis gezondheidszorg.
- er worden massaal veel huizen onteigend, bijvoorbeeld voor een spoorlijn (ironisch genoeg een investering van China). Van die investering is tijdens een hoorzitting gebleken dat 30% van het budget gecorrumpeerd is, de echtgenoot van de president is rechtstreeks betrokken. Ondertussen leven de mensen van de onteigeningen in tentenkampen die ze zelf hebben opgebouwd.

In zo een tentenkamp leeft Tata. Ze is geboren in een sloppenwijk in Manila en heeft altijd een klein bbq-standje gehad. Haar man is bouwvakker met tijdelijke contracten. Ze hebben 6 kinderen (want de katholieke kerk is tegen de pil) en nu door de gedwongen verhuis geen inkomen meer. 4 van de 6 kinderen zijn ondervoed, haar jongste zwaar, want ze geeft geen borstvoeding (dank u, generatielange media-campagnes van nestle). Is Tata vrij omdat ze mag gaan stemmen en er in haar land een gazet verspreid wordt die over american idol schrijft en over de mensenrechten in China (een gazet die Tata niet kan betalen?)

Naast de sociale rechten, die in de Filippijnen waarschijnlijk veel minder gewaarborgd zijn dan in China, zijn er ook nog eens meer dan 900 politieke moorden gedocumenteerd en zitten er 275 politieke gevangenen vast in de Filippijnen. De eerste openbare actie van Amnesty International die mij in 2 jaar ter ore is gekomen is een betoging in een park in Manila voor de mensenrechten....in China.

Ik weet niet veel over China maar de eenzijdige berichtgeving lijkt me overduidelijk. Goed dat er op Indymedia af en toe een ander perspectief te horen is.

Er zal allicht een politieke

Er zal allicht een politieke agenda schuil gaan achter vele aanvallen op China. dat neemt niet weg dat reportages over de kloof tussen rijk en arm in China zeer schrijnend zijn: de ellende van de miljoenen migranten (die van het platteland naar de stad trekken) staat in schril contrast tot de decadente luxe waarin de superrijken leven. In zo'n reportage deze week zie je een miljonair, in zijn huskamer hangt een schilderij van Deng want aan die man heb ik mijn rijkdom te danken. Tegen een andere kapitalist vertelt hij dat je het snelste rijk wordt via de handel in aandelen. Daartegenover wordt dan een gezin gevolgd waarvan het kind de ouders slechts eenmaal per jaar ziet, bij oudejaar: voor de rest van het jaar zitten de ouders in de stad, op zoek naar schamel betaalde jobs terwijl hun zoontje op een school zit waar ze maar twee keer per dag eten krijgen: rijst met een klein beetje groenten uit blik. En gisteren was er een reportage over de handel in kinderen: 70.000 kinderen worden elk jaar verhandeld. Op het nieuws gisteren ook een verslag van Unicef: China besteedt maar 1 % aan gezondheid en vooral moeders en kinderen trekken aan het kortste eind. Als Mao nog leefde begon hij volgens mij een nieuwe guerilla en bevrijdingsstrijd...

Wanneer genormaliseerde info over China?

Beste Heer Nimmegeers,

Vooreerst hartelijk dank voor de elementaire informatie over China die toelaat enigszins de journalistieke onzin waar VRT, Catherine Vuylsteke (De Morgen) en anderen ons dagelijks mee om de oren slaan, te compenseren. De achterhaalde en achterbakse kritiek op het een kindbeleid in China in de 20x aangekondigde VRT-reportage van 5 augustus was echt niet meer te harden. Wie de moeite deed op andere zenders en buitenlandse kranten diepgravende info en genuanceerde reportages te vinden de laatste weken werd heel wat wijzer, ondermeer, de sublieme reportage van de VPRO over Joris Ivens. De Vlaamse televisie in haar ‘achtergrond’-reportages blijft echter uitblinken in denigrerende, negatieve en stigmatiserende commentaren, met Van deWeghe dagelijks in het nieuws als kuifje in Tibet, een laatstejaars humaniorastudent die elke dag z’n kleine irrelevante gelijk mag bewijzen. Het is alsof Vandenbusche menigvuldig terug tot leven komt in journalisten die het communisme bezweren en zeker de ‘maoïsten’ die nog altijd hun lesje moeten krijgen door de omgekeerde linksen of vermeende progressieven die in de zeventiger jaren een of andere frustratie hebben opgelopen.

Dus Meneer Nimmegeers, maak wat mij betreft veelvuldig gebruik van Indy- en andere media om het intellectuele debat over China verder te kruiden, te beginnen met de 1% die China zogezegd maar aan gezondheidszorg besteedt en de grote verdienste van het Chinese één kind programma, waarzonder China nu met 2,5 miljard inwoners zou zijn in een arm politiek gedestabiliseerd derde wereldland dat nooit de Olympische Spelen had kunnen organiseren. Wanneer in Vlaanderen genormaliseerde info over china. Maar goed dat er nog een groot internationalistisch communistisch land bestaat, de komende decennia zal de gehele wereld er nog wel mee varen. En dat inzicht komt met de olympische spelen verassend sterk aan de oppervlakte voor wie het wil zien tenminste.

Jan Hertogen, socioloog

Bidden voor China

(IPS) - Kort voor de Spelen staan de zenuwen in Peking strak gespannen. Niet alleen mensenrechtenactivisten, maar ook de christelijke leiders worden hard aangepakt. Christelijke groeperingen over de hele wereld roepen gelovigen daarom op tijdens de Spelen te bidden voor China.

ipsnews.be

De Olympische Spelen van Beijing als politiek instrument

Laten we vooral niet blind zijn voor de politieke betekenis die het organiseren van de moderne Olympische Spelen heeft voor een grootmacht.

In de Internationale Spectator van maart dit jaar, schrijft Ingrid d'Hooghe, verbonden aan Clingendael Asia Studies:
"Voor China's leiders zijn de Spelen het ultieme publieksdiplomatieke instrument. Het evenement biedt Beijing een uitgelezen kans zich te profileren, om de wereld te laten zien wat het in huis heeft. Beijing hoopt dat de Spelen in het oog van de wereld een nieuwe fase zullen inluiden: die van China als modern, geavanceerd en harmonieus land."

De moderne Olympische Spelen worden aangewend als het ultieme propagandamiddel. Het meest uitdrukkelijke voorbeeld hiervan waren de Spelen van Berlijn in 1936.

Het is te eenvoudig om de Spelen te omschrijven als een 'feest van vriendschap onder alle naties' en hiervoor allerlei symbolen te etaleren. Vrede, vriendschap, democratie zijn menselijke waarden die onderworpen dienen te worden aan een waarheidstoets. Organisaties als Amnesty International en Human Right Watch zijn daarom broodnodig.

Het kan geen feest zijn als miljoenen mensen worden uitgesloten. De situatie van de mensenrechten in China is op z'n minst gezegd zorgwekkend. Maar daar blijft het niet bij. Wat is de rol van China's geldschieters bij de volkenmoord in Darfur? De wereldopinie mag zich daar op zijn minst ernstige vragen bij stellen! Als de waarheid pijn doet, dan moeten we zorgen dat de waarheid verandert en niet het plaatje!

Er zijn soms harde woorden voor nodig om dat duidelijk te maken. Harde woorden zijn geen afwijzing van China of van het Chinese volk, maar drukken de hoop tot verandering uit.

Een van de meest radicale campagnes naar aanloop van deze Spelen had de naam 'Genocide Spelen'. Deze campagne heeft als doel het beleid van China ten aanzien van Darfur te veranderen. (Inge d'Hooghe schrijft hierover ook in haar artikel). Actrice Mia Farrow vergeleek Spielberg met Leni Riefenstahl, de Nazi-propagandafilmster die de beruchte Spelen van 1936 vastlegde. Spielberg schreef daarop een brief naar de Chinese president Hu Jintao. Kort na de brief van Spielberg stuurde China een speciaal gezant naar Darfur. Vervolgens trok Peking zijn verzet in tegen een VN-resolutie over vredestroepen. Het was niet veel, maar het was dat. Voor Spielberg was het niet voldoende en hij trok zich terug als artistiek adviseur.

Nogmaals, het heeft geen zin om zich af te keren van China of van het Chinese volk. Maar een evenwichtige houding aannemen betekent zich niet zomaar laten meeslepen in het gigantische feestgedruis.

Er is overigens, los van de rol die China daarin heeft, heel wat aan te merken aan grote evenementen zoals WK voetbal, Olympische Spelen of Wereldtentoonstelling. Ze kosten enorm veel geld, gaan steevast gepaard met grote woorden en symboliek, worden aangewend (misbruikt) voor politieke doeleinden, ze dienen steeds meer economische belangen en gaan voorbij aan de noden van de gewone mensen.

Het is absoluut geoorloofd om bij een 'feestje' dat enkele miljarden euro's kost enkele dissidente en kritische vragen te stellen.

Feiten over economische en sociale mensenrechten

Ik wil wijzen op een paar gegevens die te vinden zijn in de publicaties van de United Nations Development Programme, van de Wereldbank en het IMF.
Het lijkt mij correct aan China eisen te stellen die je ook aan andere ontwikkelingslanden met een reusachtige bevolking en een ontwikkelingsachterstand stelt, India bijvoorbeeld. De volgende cijfers dateren van 2005 en 2004 en komen van UNDP, IMF, WB. Ze zijn intussen allicht nog gunstiger geworden.

Eerst iets over gezondheidszorg en onderwijs, omdat sommigen in het bijzonder daarover spreken.
-in China leven mensen gemiddeld 72,5 en in India 63,7 jaar (negen jaar minder)
- 91% kan lezen en schrijven en in India 61%,
- 69 % volgt onderwijs tot na de middelbare school, in India 64%.
Het klopt dat China meer kan investeren in onderwijs en gezondheidszorg, dan in het recente verleden. De huidige regering doet dat al, in het kader van de bijstelling van de gevolgde koers in de richting van een socialer en meer op gelijkheid gericht beleid . UNICEF vermeldt ook dat de situatie in India veel schrijnender is dan die in China, maar op een of andere manier slagen de media erin dat naar de achtergrond te laten verdwijnen.

In het algemeen:
China is 81e op 177 landen voor de Human Development Index, India met vergelijkbaar aantal inwoners en historische achterstand is 128e.
Maar in de lijst van de 108 ontwikkelingslanden waarop een Human Poverty Index (HPI) werd toegepast staat China op de 29e plaats en India op de 61e plaats.
China doet het op de HPI beter wat alle indicatoren betreft, behalve de factor beschikbaarheid drinkwater.

Gelijke kansen vrouwen en mannen in de Gender Development Index.
Er wordt gekeken naar de verschillen tussen meisjes en jongens in levensverwachting bij de geboorte, in alfabetiseringsgraad en in onderwijsdeelname. China komt daar op de zestiende plaats, voor Nederland, India op de 138e.
Er is voor deze index rekening gehouden met de HDI: China benut zijn geringere mogelijkheden beter dan Nederland. Omdat dit zo spectaculair en verrassend is wil ik hier per uitzondering wel vergelijken met een westers land.

Tussen 1981 en 2001 heeft China meer dan 400 miljoen mensen uit de armoede getild
-zonder deze prestatie zou de armoede in de wereld in dezelfde periode niet zijn afgenomen maar toegenomen
-De voornaamste Millenniumdoelstelling (de armoede van 1990 met de helft verminderen tegen 2015) heeft China 14 jaar eerder gehaald.
Hoe? Door de regeringspolitiek van
- landbouwhervormingen
- afschaffing of vermindering belastingen,
- economische stabiliteit nationaal en overheidsinvesteringen lokaal.

Het is absoluut geoorloofd

Het is absoluut geoorloofd om bij een 'feestje' dat enkele miljarden euro's kost enkele dissidente en kritische vragen te stellen.

Ik ben ermee akkoord dat je vragen mag stellen maar waarom worden die vragen dan niet gesteld als zo'n 'feestje' doorgaat in Europa of in de VS?

Martine

Inspiratie voor de volgende spelen

De volgende olympische spelen gaan door in Londen. Deze stad ligt ook niet bepaald in een natie met een propere reputatie op gebied van mensenrechten. Je hoeft de oude koeien heus niet uit de gracht te halen. De huidige oorlog in Irak, onder valse voorwensels, heeft al aan duizenden onschuldigen het leven gekost. Tony Blair naar het internationaal strafhof geëist voor het organiseren van deze 'massamoord'. Het nog steeds bezet houden van Noord-Ierland met het nog steeds opsluiten van 'politieke gevangenen' in dat kader. Het nog steeds bezet houden van de Malvinas, dat rotseiland op duizenden kilometer afstand, net als het bezetten van een tiental andere gebieden in de wereld.
Als alle journalisten dezelfde objectiviteit aan de dag zullen leggen zoals nu met China zullen de gazetten in 2012 weer goed gevuld kunnen worden met de schendingen van de mensenrechten.

ook kritiek aan IOC

Antwoord aan Martine:

'Er is overigens, los van de rol die China daarin heeft, heel wat aan te merken aan grote evenementen zoals WK voetbal, Olympische Spelen of Wereldtentoonstelling.'

Ja, de Spelen worden en werden gebruikt als propagandamiddel en dat zal voor Londen 2012 niet anders zijn.

Maar ik bedoelde ook kritiek aan de organisatie van de Spelen zelf (in welk land dan ook); kritiek aan het adres van het IOC dus. Het IOC is niet democratisch, dient eenzijdige economische belangen en LAAT de Spelen misbruiken als propagandamiddel. Ook het IOC heeft dus schuld daaraan.

Over Londen 2012 kunnen we nu al stellen dat de regering van Groot-Brittanië dit zal gebruiken om haar blazoen op te poetsen. Het imago van Groot-Brittanië heeft door de oorlog in Irak inderdaad ernstige schade opgelopen. De Spelen dienen NU AL als een middel om de aandacht daarvan af te leiden. Ik zeg niet dat het allemaal zo gepland is, maar het feit dat een grootmacht hiertoe in staat is, zegt genoeg.

India en China, Zuid-Afrika

Mijn antwoord aan Dirk:

India was tot 1947 een kolonie van het Britse Rijk. Ziedaar het verschil met China.

Ik wil hier wat betreft grote sportmanifestaties nog dit aan toevoegen. In 2010 wordt het WK voetbal georganiseerd in Zuid-Afrika. Nog geen twintig jaar geleden werd daar het schandelijke apartheidsregime afgeschaft. Is Zuid-Afrika daarmee helemaal in het reine? Ik betwijfel het. Is Zuid-Afrika ondertussen een economische grootmacht? Er is vooruitgang, maar ik zou niet durven spreken van een grootmacht. Is het verstandig om de organisatie van het WK voetbal toe te kennen aan Zuid-Afrika?

Hoewel ik veel kritiek heb op de organisatie van grote (sport-)evenementen, zie ik duizend maal liever dat een WK voetbal, een Wereldtentoonstelling of de Olympische Spelen aan een ex-kolonie wordt toegewezen dan aan een economische grootmacht.

En ja, ook in Zuid-Afrika zal in 2010 het evenement een sterke politieke lading dragen. Daar bestaat niet de minste twijfel over. Maar ik hoop met velen dat een boodschap van vrede, verdraagzaamheid, gelijkwaardigheid en voorspoed de boodschap zal zijn die nog lang na 2010 zal nazinderen.

China

Dat er veel onzin verkocht wordt over China kan je ondertussen nog moeilijk ontkennen. Er moeten pagina's en katernen gevuld worden en dan sluipt daar onvermijdelijk veel vluggemaakte onzin tussen.

Zoals in DS van vandaag, een artikeltje met een citaat van Amnesty:
"Amnesty International is niet verbaasd over de bemoeizucht van de Chinezen: 'Een zoveelste voorbeeld dat China de mensenrechten aan zijn laars lapt, hoewel er net op dat vlak beterschap was beloofd ter gelegenheid van de Spelen."

Gaat dit over mensen die honger hebben? Over mensen die gevangen zitten voor hun mening? Over vebroden kranten? Nee, het gaat over ... China weert Vlaamse Leeuw bij opening Spelen

Het zwaaien met de Vlaamse vlag in alle omstandigheden... is dat nu ook al een mensenrecht waarvoor we op de barricaden moeten staan? Blijkbaar wel want minister Bourgeois wil dat de Vlaamse regering stappen onderneemt om dat onrecht ongedaan te maken.

De recentste Mo*-paper bevat een interessante analyse van de verwrongen kijk op China:
http://mo.be/index.php?id=347

West View, East View

Je kan op z'n minst argumenteren dat Chinezen een beperkte kijk hebben op de situatie in België. Maar uiteindelijk vind ik heel dat gedoe met Vlaamse vlaggen op sportmanifestaties nogal belachelijk. Het is in de binnenlandse politiek dat er oplossingen gevonden moeten worden, niet in de Tour de France of in Peking!

De Mo*-paper over China vind ik anders ook maar beperkt. Ok, de auteur geeft zelf toe dat hij onvolledig is. Maar bijvoorbeeld het stuk over de rol van China in Afrika gaat nauwelijks over Afrika. Het gaat vooral over de ‘Beijing-consensus’. Nu, precies die ‘Beijing-consensus’ of het zogenaamde Oost-Aziatische model voor ontwikkeling, geeft aan dat in China de economische ontwikkeling sneller gaat dan de democratisering.

Ik weet het, democratie is een zeer beladen woord en in het Westen loopt de democratisering meer achteruit dan vooruit, maar je kan je afvragen of vanuit dat oogpunt de Westerse 'bezorgdheden' i.v.m. de ontwikkelingen in China dan zo onterecht zijn? Wij zijn immers ervaringsdeskundigen en kunnen beamen dat economische ontwikkeling niet alleen positieve gevolgen heeft en best onderworpen wordt aan democratische, sociale en ecologische correcties. Het streven naar harmonie tussen de drie p's (people, planet, profit).

Maar dus over China in Afrika staat er weinig tot niets in de Mo*-paper. Er wordt voorbijgegaan aan de wapenleveringen van China aan Soedan. Alsof wapenleveringen doodleuk een onderdeel van de economie zijn. Dát noem ik pas ranzig! Wat heeft dat nog te maken met 'nationale soevereiniteit en niet-inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een land'?

Ik hoop alleszins dat het geen terugname is op de kritiek aan de Russische machthebbers die wapens leveren aan al wie ze kan betalen, of aan de Amerikanen, die o.a. de Taliban steunden en het regime van Saddam Hoessein, om er dan later zelf achteraan te gaan.

Dus, mooie Spelen met mooie slogans en mooie woorden over vrede en vriendschap, zijn voor mij toch ergens een leugen. Het kan er allemaal heel mooi uitzien, maar daar doen we het niet voor. Vredesactivisten staan voor vrede en daar waar die geschonden wordt, brengen ze dat aan de grote klok. Het feit dat onze regimes zich schuldig maken aan oorlog (waartegen we ook protesteren), hoeft toch niet te betekenen dat we dus moeten zwijgen over andere grootmachten?

Integendeel. Het is mijn overtuiging dat zij die ertoe in staat zijn hun stem moeten gebruiken om op te komen voor oorlogsslachtoffers die hiertoe niet de mogelijkheid hebben. Als wij ooit slachtoffer worden, hopen wij ook dat er mensen zullen zijn die het voor ons opnemen.

De toekomst van China

De toekomst van China ligt in China. Dat is een stelling in de Mo*-paper waar ik het mee eens ben. De toekomst van een deel van de rest van de wereld ligt overigens ook in China (daar niet alleen). Ik elk geval is het interessant om te lezen wat jonge Chinezen er zelf over denken, bijvoorbeeld over 'hun groeiende rol in Afrika en het Zuiden'.

Het Transnationaal Instituut heeft op haar site de PDF van het boek "China's New Role in Africa and the South: A search for a new perspective" edited by Dorothy-Grace Guerrero and Firoze Manji
28 February 2008.

De commentaar van het TNI bij het boek: "China's global expansion is much talked about, but usually from the viewpoint of the West. This unique collection of essays, written by scholars and activists from China and the global South, provides diverse views on the challenges faced by Africa, Latin America and Asia as a result of China's rise as a significant global economic power. Chinese aid, trade and investments - driven by the needs of its own economy - present both threats and opportunities for the South, requiring a nuanced analysis that goes beyond simplistic caricatures of ‘good' and ‘evil'."