Het zal wel duidelijk zijn dat het alles behalve gemakkelijk is om met 600 mensen met verschillende culturen en een verschillende moedertaal samen te leven. Toch verloopt alles al twee weken vrij vlot.

In de eerste dagen na de bezetting werd er een lijst opgesteld van alle mensen die in het gebouw verbleven. Met zo’n 450 stonden ze op de lijst. Ondertussen zijn de kamers verdeeld en heeft elke bewoner een “bewonerskaart” gekregen. Die verdeling verliep echter niet van een leien dakje. Het indelen van de kamer vormde niet echt een probleem, maar de bewonerskaarten wel. Tegen de tijd dat de kaarten gemaakt waren (een week later), sliep men al met 600 mensen in het gebouw. Andere mensen zonder papieren hadden van het gebouw gehoord en wilden zich bij de actievoerders aansluiten. In se geen probleem, zij het niet dat het onmogelijk is om met 600 mensen in het gebouw te blijven. Bovendien zagen de nieuwkomers zich genoodzaakt om kamers in te nemen van de 2de verdieping, die gereserveerd is voor vrouwen en kinderen. Het feit dat enkel de mensen die er van bij het begin bij waren een bewonerskaart kregen heeft wel even tot spanningen geleid.

Boven: Verveling en afwachten hoort er zeker bij.

Boven: Een spelletje kaarten is geen slechte remedie tegen die verveling.

Anderzijds blijven de positieve acties en goede ideeën zich opstapelen. Gisteren avond was er bijvoorbeeld een concert, met zowel plaats voor traditionele Peruviaanse muziek als rap en hip hop. Er werden Chileense hapjes uitgedeeld en de Marokkaanse vrouwen serveerden verse muntthee. Onder de aanwezigen ook veel gezichten van sympathisanten en toevallige voorbijgangers.

Boven: Traditioneel Zuid-Amerikaanse muziek tijdens de concertavond

Boven: Marokkaanse muntthee

Boven: rap

Boven: Sympathisanten

Boven: Latijns-Amerikaanse hapjes

Een kerel van Ghana verteld me dat hij pas werd vrijgelaten uit een gesloten asielcentrum waar hij 3,5 maand heeft vastgezeten. Hij is in totaal reeds 8 maanden in België. Omdat hij al te lang vastzat en men nog steeds niet wist wat men met hem ging doen hebben ze hem laten gaan. Zonder papieren, zonder iets. Hij is naar het kraakpand gekomen omdat hij nergens anders had om naar toe te gaan. “Ik heb heel de nacht ergens op een stoel gezeten omdat ik geen plaats had om te slapen,” verteld hij. Als ik vraag waarom hij naar België is gekomen dan antwoord hij vaag: “That’s a long story. Because I like it here, although people don’t make me like it.” Hij wil zo vlug mogelijk op zoek naar werk. Daarbij is hij bereid om alles te doen. “Ik heb een diploma Marketing, behaald aan de universiteit van Toronto. Ik heb daar lange tijd gewerkt in de leasing. Ik zou dus liefst iets vinden in mijn eigen branche. Om mijn collegegeld te kunnen betalen heb ik echter ook in de bouw gewerkt. Het harde werk van de bouw schrikt me dus niet af. Het is alleen heel moeilijk om werk te vinden zonder papieren. Als ze je pakken als zwartwerker, dan krijgt de werkgever 8000 euro boete. Dat schrikt hen af,” weet hij me te vertellen. (boeten voor zwartwerk kunnen oplopen tot 15.000 euro nvdr). “Het is belangrijk dat jullie Europeanen beseffen dat jullie beleid discriminerend, racistisch en dodelijk is,” voegt hij er lichtjes opgewonden aan toe. “Als ik nog een paar nachten buiten moet slapen en een infectie opdoe, dan sterf ik,” zet hij zijn woorden kracht bij.

Boven:
Ondertussen is een vrouw van Marokkaanse origine er bij komen staan. Ze heet Fatima Anaya. Ze had gezien dat ik wat dingen aan het opschrijven was, en vraagt of ze haar verhaal ook mag doen. “Want ik heb er genoeg van, het zit me tot hier,”gebaart ze. “Ik ben al 22 jaar in België. Voor mijn eerste dossier heb ik een advocaat 550 euro moeten betalen. Ik woonde toen in een huis met allemaal Pakistani. De politie van Molenbeek is er om 4 uur ’s ochtends hardhandig binnen gevallen en heeft iedereen meegenomen. Mij hebben ze geboeid met plastiek bandjes en naar Zaventem gebracht. Na vier maand in Marokko ben ik in een frigo met groeten terug naar België gekomen. Mijn nieuwe advocaat heb ik 1000 euro betaald voor het opstellen van mijn dossier. Alles ging goed tot ik op een zaterdagnamiddag om 5 uur een wijkagente over de vloer kreeg. Ze heeft mijn dossier verscheurd en in de vuilbak gegooid. Ik werd opnieuw geboeid en ditmaal naar een gesloten centra in Brugge gebracht. Een vrouw die ik ken heeft echter de commissaris van Jette gecontacteerd. Via via heeft dat er voor gezorgd dat ik snel werd vrijgelaten. Ik ben ziek en heb hoge cholesterol,” vertelt ze terwijl ze me haar gehavende been laat zien. “En nu zit ik hier. Ik heb ondertussen mijn 3de advocaat. Ik hoop dat ik snel papieren krijg, zodat ik werk kan vinden en uiteindelijk uit deze situatie geraak.”

Boven: Als je wil weten wat veel van deze mensen drijft, let dan op het opschrift van deze heer zijn trui.