Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Arm? Vang een rat! Zalige Kerst….

Arm? Vang een rat! Zalige Kerst….

In België trachten minstens 17.000 daklozen te overleven. In Antwerpen gaat het om 1.000 à 1.500 mensen. In Brussel het dubbele. Exacte cijfers bestaan niet. Dakloosheid en thuisloosheid zijn slecht gedefinieerd en vele extreem armen leven half illegaal, zijn amper opspoorbaar en ontvluchten terecht allerlei “hulpdiensten” van de overheid, zoals het OCMW. Er leven veel dakloze “sans papiers”, het aantal vrouwen met kinderen en jongeren neemt toe. Deze diensten, zoals het Antwerpse OCMW, worden meer en meer ingeschakeld in een repressief beleid tegen de armen. Maatschappelijk assistenten, buurtregisseurs en straatwerkers zijn een verlengstuk van de politie. De krasse voorbeelden stapelen zich op, hulpverleners worden gedwongen hun deontologie inzake geheimhouding te schenden. Ze worden verklikkers.

Hou je zakken dicht!
Ondertussen gaat men er van uit dat ook de armen moeten eten. Tenminste, die indruk bestaat. Meer dan een indruk is de vaststelling dat ze dat best ver uit het zicht van de “modale burger” doen. Marx bestempelde in het midden van de 19° eeuw al een groot deel van de naar een betere leefsituatie evoluerende arbeidersklasse als “profitariaat”. Niet alleen vele revisionistische linkse politici en arbeidersleiders noemde hij aldus, maar ook deze arbeiders die eens bijna de welstand van een middenklasse bereikt, zich tot deze middenklasse rekenden en elke vorm van solidariteit met de armste en het proletariaat afwezen. Sterker, deze massale “arbeidersreserve” werd als een konkurerende vijand beschouwd. En aldus behandeld. (1)

Er veranderde weinig. De vakbonden hebben een geringe belangstelling voor de armen, 18 à 20% in België, met 7 à 8% extreem armen zoals daklozen. Er zijn uitzonderingen. Het ACV en het gehele ACW doet doen goede dingen. Een ABVV-centrale als de BBTK in Antwerpen ook. In Wallonië is de interesse groter dan in Vlaanderen. Maar de idee dat die 20% ook tot de arbeidersklasse behoort, ontgaat hen in de praktijk. Dat ontgaat al helemaal het “arbeiders profitariaat” , waarvan een groot deel gebiologeerd is door het eigen huisje en een mogelijke tweede auto. Kerstmis blijft een vreet festijn. Zij vrezen en ontlopen de armen als herkenbaar voorbeeld van een situatie waarin ze zelf kunnen terechtkomen. De arme, “de andere” is een gevaar. Hou je zakken dicht ! Dat alles opgepept in een consumptiemaatschappij en haar dagelijkse ideologische oorlogsvoering. Wat ondermeer door de Italiaans communist Gramsci in de jaren twintig ontrafeld werd tijdens zijn lange jaren van gevangenschap onder het fascistische bewind van Mussolini en zijn “Zwarthemden”.

De hond of de arme?
Wanneer er vandaag een boterham van de tafel valt, is men groothartig geneigd die aan de hond of “de armen” te schenken. Meestal is de hond de gelukkige. Wanneer vrijwilligers de grote “overschotten” van deze consumptiemaatschappij beleefd ophalen bij bvb. middenstanders uit de voedingsindustrie, om dat gratis te verdelen aan de armen, wordt dat meer en meer ondanks het laagje christelijke beschaving een groot probleem. En worden er “maatregelen” genomen. De zichtbare aanwezigheid van armen is hinderlijk, en dat “profitariaat” zal de laatste zijn om dit te bestrijden. Het politieke beleid begrijpt dat en grijpt de kans om “de straten te zuiveren” van dat uitschot. Wanneer je aan “propere straten” een “rein volk” verbindt en daarbij aan de nazi periode der dertiger jaren denkt, zit je goed. Na enkele jaren werden “de anderen” daar brandstof voor de uitroeiingkampen.

Overdreven ? We geven twee illustraties uit België en één uit Duitsland. In Charleroi bestaat een sterke beweging van armen en daklozen. Deze stad is sociaal een ruïne en dat ziet men er aan. De steenkoolnijverheid en de staalindustrie waren de kern van dat gebied. Ze verdwenen, met massale werkloosheid en armoede als gevolg. Deze armenorganisaties maken deel uit van het “Gemeenschappelijk Daklozen Front”, twaalf jaar geleden met het Antwerpse “DAK” (Daklozen Aktie Komitee) opgericht. “L’union fait la Force”, zeggen wij. Basisorganisaties, géén gerecupereerd middenveld. Voortdurend in strijd met dat middenveld, een goed betaalde buffer tussen de basis en het beleid met als taak de scherpe kantjes weg te vijlen.

Soep verboden
Wat doen ze in Charleroi ? Veel, ondermeer het bedelen van gratis eten. “Chaleur Humaine” wil tussen 21 en 30 december gratis soep bedelen in de hele regio. Zoals in Antwerpen, “onder protest”, niet caritatief. Ook om de aandacht te vestigen op de schrijnende sociale uitsluiting. Dat heeft de burgemeester van Charleroi, Jean-Jaques Viseur (CDH) goed begrepen. Hij verbiedt deze voedselbedeling omdat ze… nadelig zou zijn voor het imago van de stad. En dat nadat het Schepencollege wél de toestemming gaf. Soepbedeling als “staatsgevaarlijke” actie… De mensen van “Chaleur Humaine” zullen hoe dan ook hun actie doorzetten. Met steun uit het hele land, ook uit Antwerpen.

Imago van de stad… Charleroi is bekend om haar financiële schandalen. Het hele stadsbestuur is daarbij betrokken. Geld verdween in de zakken, letterlijk. De “Parti Socialiste” (PS) was en is hier in de koploper. Laten we stellen, de vertegenwoordiger, de stem van dat “profitariaat” waarover Karl Marx het al had. Heel de “visie” van die burgemeester past in een strategie die de armen criminaliseert. Die hen schuldig maakt. Die hen hun rechten wil ontnemen, zoals het voeren van actie. Die hen wil doen “verdwijnen”.

Krankzinnig en repressief
Dichter bij huis, Antwerpen. Daar werkt men ook aan menig “verdwijntruc”. Hier is de criminalisering van de armen en “de andere” het meest op punt gesteld. Burgemeester “De Patrick” Janssens (sp.a) voert simpel het programma van het Vlaams Belang uit, zodat dat van uit de oppositie slechts kan toejuichen en mompelen dat men “niet ver genoeg gaat”. Dat gebeurde zopas met een “Drugs Beleid Plan”, goedgekeurd in de Gemeenteraad, dat niet alleen vanuit medisch standpunt en dat van de hulpverlening krankzinnig is, maar vooral repressief. Zowat 90% van de Raad is intellectueel niet in staat iets te begrijpen van dat thema – overschat a.u.b. het IQ van politici niet – en liet zich inpakken door een beleid “bargoens” waar in een kat haar jong niet terugvindt. Dit zeer gevaarlijke koeterwaals maakt deel van een al jaren werkend “Stadsplan Veilig” met ondermeer “huis-aan-huis-controles” in arme wijken. Koeterwaals of niet, de flikken staan wel voor je deur.

Dit alles wordt in de Scheldestad door Janssens uitgedokterd, met aan zijn zijde de van “Groen!” afkomstige “Directeur Integrale Veiligheid” Tom Meeuws. Plus een pak ambtenaren die “hun job doen” en zoals Eichman vooral geïnteresseerd zijn of de treinen op tijd rijden. Ook in Antwerpen wordt op vele plaatsen voedsel bedeeld. Ondermeer aan het Centraal Station, vlak bij de “Zoo”. Dominiek en zijn vrienden zorgen er dagelijks voor brood, koeken, slaatjes die ze van twintig sympatiserende bakkers krijgen. Dagelijks verschijnen er in een hoek van het Astridplein 50 à 100 mensen voor wie dat een oplossing is. Ook meer en meer “working poor”. Dominiek doet prachtig werk. (2)

“Visuele overlast”
Dat is niet de mening van UNIZO (Unie van Zelfstandige Ondernemers) met ene Nico Volckerik als actieve ondervoorzitter, ook van “Groen!” afkomstig. Volgens UNIZO en andere is die dagelijkse groep armen een ondraaglijke “overlast” en moeten ze verdwijnen. Zij “verloederen” het immense plein met haar dure hotels en diamantmuseum, een plein dat nog maar eens heraangelegd wordt nadat de recente heropbouw reeds tot puin verviel. Daarenboven stromen er rond 20u, wanneer de bedeling in alle rust plaatsheeft, duizenden trein reizigers het plein op. De stedelijke overheid meent dat deze lieden best het zicht op enkele tientallen armen bespaard wordt. Imago van de stad…

Wat gebeurde ? Het “DAK” (Daklozen Aktie Komitee) kreeg enkele weken geleden in haar “kraakpand ’t Klooster” hoog bezoek. “Den Tom” Meeuws samen met OCMW verantwoordelijken. Altijd leuk, altijd prijs. Zij (repressie + hulpverlening) hadden een ideetje. Ze waren geroerd door de inzet van Dominiek, ze waren geroerd dat die mensen daar in regen en ontij stonden te kleumen. Ze meenden dat “ ’t Klooster” hier een missie had te vervullen. Die broodbedeling van twee km verder in “ ’t Klooster” binnenpakken. Humane oprisping vanwege de overheid ? Vergeet het. De werkelijke reden was “visuele overlast”. Een begrip dat in vele stedelijke documenten voorkomt en dat door de GAS reglementering wordt aangepakt met boetes. Die armen zijn “visuele overlast”, net als hondenstront en sluikstort. Stop ze in bvb “ ’t Klooster” en de burger kan vrij ademen, “de Patrick” blij, het VB gelukkig. Een jaar geleden werd het “DAK” met een “GAS” boete vereerd wegens een actie met druggebruikers op het De Coninckplein. “Samenscholing”, “visuele overlast”… Het “DAK” won het proces tegen de stedelijke overheid. (3) Maak de vergelijking met Charleroi. Uiteraard weigerde het “DAK” elke vorm van collaboratie.

Armen, vang ratten!
Tenslotte Duitsland, Berlijn. “Arme Berlijners moeten maar ratten gaan vangen”, titelden de media. Grapje ? Neen, ernst. De liberale politicus Henner Schmidt (FDP) wil voor elke gedode rat 1 euro laten uitbetalen. De armen zouden moeten aangemoedigd worden om ratten te vangen en te doden, in plaats van lege flessen voor het statiegeld te verzamelen. Een woordvoerster van de armen zei: “Indien de FDP werkelijk doorzet met dit absurde en onmenselijke voorstel, zullen we de langdurig werklozen uit Berlijn oproepen om op FDP – politici te jagen, in plaats van op ratten…” Een voorstel om ratten in de soep van de armen te koken is nog niet gehoord.

Het idee om op de burgemeester van Charleroi, Viseur, en “de Patrick” uit Antwerpen te gaan “jagen” als “visuele overlast” lijkt me redelijk en humaan. Die intelligente en vreedzame ratten doden door er op te slaan of tegen te schoppen is strafbaar, is een inbreuk tegen de wet op dierenwelzijn. Van “de Patrick” en Viseur weet ik het nog zo niet…

Koen Calliauw - http://luisinpels.wordpress.com .

(1) http://www.marxists.org/nederlands/michielsen - “Van nul opnieuw beginnen” - hfst.5 “De arbeidersklasse?”
(2) http://www.indymedia.be/en/node/29939 - Voedselbedeling: “Er is nog brood, hoor”
(3) http://www.indymedia.be/en/node/28254 - “Antwerps ‘uitschot’ wint proces tegen Stad"

zijdelings kijken,voorwaarts hollen

Het schone volk dat zich geroepen voelt te kakken op de arme neemt overhand toe.
De belangrijkste prioriteiten blijven .
“Hoe onderscheid ik me van het gepeupel.”
De voorkeur gaat uit naar een liter benzine.
Onze inkopen doen we dit jaar in de kringwinkel; lekker goed koop; sociaal en duurzaam.
Zolang de aanvoer strekt natuurlijk.
Er is veel meer te verzilveren door verkoop op Kapaza.
De jacht op consumptiegoederen aan weggeefprijs is open.
In functie van froi gras en een nieuwe citroen aan spotprijs.(je kunt immers koopjes doe nu de stocks uitpuilen)
Dat het systeem sputtert en er veel word gedaan om het eigen vel te redden(lees schijn hoog houden) is duidelijk.
De buur kijkt immers toe of er geen tekenen zijn van naderend verval.
Het gevaar om naar een lagere klasse te worden verwezen neemt toe.
Twee goede lonen volstaan tot op heden om het nog een tijdje uit te zingen.
De concurrentie is echter hard.
De ellebogen scherp; opzij, opzij,…
De spuitende champagne bronnen en dito goudmijnen zijn echter niet uitgeput.
Integendeel.
Vader staat heeft het geld van de arme herverdeeld onder de kapitaalkrachtige bankiers.
Onder het mom en de dreiging van werkverlies voor de werknemers is alles oogluikend versast.
Onderaan de ladder, zeg aan het einde van de leiding druppelt het echter nog maar lichtjes.
Net genoeg om de dorst en honger te lessen.
Veel met hulp van een kleiner wordende groep die het naderende onheil van de volksexplosie ziet komen.Lege magen neigen naar opstand en revolutie.
Die is er inderdaad nodig om van deze wereld een leefbare plek te houden.
De planeet dreigt vertrappelt te worden onder veel te grote voeten.
Wie bescheiden en behoedzaam kleine stapjes zet ziet de reuzen voeten voorbijslingeren.
Trappel, trappel, alles kapot vooral niet omzien want, ik wil de eerste zijn.
Wie weet is iemand me voor en is de voorraad op.
Om den brode naar den bakker en het werk was een mooie gedachte.
Leuker was het met beleg.
Moet het noodzakelijk alle dagen volle bak zijn?
Wat als er een keer geen water uit de kraan komt, de stroom uitvalt en er weer een bank dreigt overkap te gaan;
Hollen om de eerste te zijn; allemaal samen het word een verpletterende bedoening die niet blijft duren.
Die andere wereld van herverdeling en de rust is nodig.
Om gezond en wel de toekomst van onze kinderen tegemoet te zien.
Het weze gezegd een vredevolle sociale kerst .
Ook voor 2009 een betrachting om uiteindelijk weer een lichtpuntje te ontwaren in de tijden van”koopkrachtvermindering, crisis, grondstoffenschaarste, energieprijzen, opwarming, fijn stof, files, dioxine,….”

Leo