Indymedia.be is niet meer.

De ploeg van Indymedia.be is verhuisd naar DeWereldMorgen.be waar we samen met anderen aan een nieuwswebsite werken. De komende weken en maanden bouwen we Indymedia.be om tot een archief van 10 jaar werk van honderden vrijwilligers.

Bloso verschuilt zich achter onbestaande cijfers

Bloso verschuilt zich achter onbestaande cijfers

Vlaanderen vertrouwt op het buikgevoel bij de uitstippeling van het beleid rond allochtonen bij sportclubs. Over het aantal sportende jongeren van andere origine in Vlaanderen bestaan immers geen cijfers. Het departement Cultuur, Jeugd, Sport en Media verwijt de Vlaamse sportorganisatie Bloso dat ze het gebrek aan statistieken aangrijpt om weinig tot niets rond het thema te doen.

[update] Dhr. Pieter De Clercq werk niet voor het Kennisknooppunt Interculturaliseren, maar voor het departement Cultuur, Jeugd, Sport en Media.

“Op dit ogenblik zijn er geen cijfers”, zegt Pieter De Clercq van het departement Cultuur, Jeugd, Sport en Media. De organisatie verzamelt informatie over projecten die verschillende culturen met elkaar in contact brengen, en geeft die door aan jeugdverenigingen en sportclubs. “We meten niet, omdat dit te veel tijd in beslag neemt. Een zelfscan bij verschillende Vlaamse sportclubs gaf aan dat weinig mensen van diverse afkomst de weg vinden naar sportclubs. Er is dus wel degelijk een probleem.” De Clercq geeft toe dat het departement intuïtief te werk gaat. “Als ons gevoel zegt dat er een probleem is, pakken we dat liever nu meteen aan. Exacte gegevens willen we zeker, maar voorlopig werken we vanuit het buikgevoel.”

Bloso bij de pakken

Soms wordt er handig gebruik gemaakt van dit beleid zonder cijfers. “Bloso neemt weinig initiatieven omdat de nood niet cijfermatig bewezen zou zijn”, legt De Clercq uit. “Zonder exacte gegevens, is er voor Bloso geen probleem.

Bloso vindt de beschuldiging onterecht. “Wij proberen wel andere culturen te betrekken in onze activiteiten”, zegt Hervé Van der Aerschot van de Bloso-afdeling Promotie en Inspectie. “Wat het departement beweert, is niet juist”. Bloso organiseert elk jaar twee sportevenementen gericht op de integratie van mensen van andere afkomst: Sportmozaïek en Sportmix. Zo brengt Sportmozaïek dit jaar sporten uit verschillende culturen samen op 4 juli in Hofstade. Tijdens Sportmix op 22 en 23 oktober in Genk vertegenwoordigen jongeren hun eigen nationaliteit in sportwedstrijden. De twee initiatieven worden sinds 2007 jaarlijks georganiseerd. Andere initiatieven specifiek gericht op jonge sporters van andere origine zijn er niet.

Allochtoon is niet gelijk aan allochtoon

De Vlaamse sportadministratie, Bloso en de koepelorganisatie van de Vlaamse sportfederaties wijten het gebrek aan cijfers aan privacyproblemen. In Vlaamse statistieken wordt steeds naar de nationaliteit en nooit naar de herkomst van de respondent gevraagd. “Wij kunnen niet zomaar vragen aan de leden van de Vlaamse sportclubs of ze van andere origine zijn of niet”, licht De Clercq toe. Van der Aerschot bevestigt. Bloso peilt bij de deelnemers van de sportkampen naar hun afkomst, maar aangezien antwoorden vrijblijvend is, zijn de resultaten onbruikbaar.

Een andere hinderpaal is de definitie van ‘allochtoon’. Ook hier ligt het departement CJSM overhoop met Bloso. De sportorganisatie ziet een ‘allochtoon’ als iemand die geen Belg is. Voor het departement van minister Anciaux kan een ‘allochtoon’ ook een nieuwe Belg zijn, iemand met buitenlandse roots die intussen de Belgische nationaliteit heeft verworven of als Belg is geboren. Migranten en kansengroepen van de tweede of derde generatie worden daardoor ook geteld.

“Als we niet over hetzelfde spreken, kunnen we onmogelijk tot exacte cijfers komen”, legt Pieter De Clercq uit.

Over het aantal jonge sporters van andere herkomst is er dus geen duidelijkheid. Geen enkele betrokkene heeft een globaal beeld. Navraag bij het Kennisknooppunt Interculturaliseren, Bloso, het BOIC (Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité), de Vlaamse Sporfederatie, de sportdienst van de stad Antwerpen en Buurtsport leverde niets op. Bij organisaties die wel cijfers hadden, zoals Buurtsport, ging het steeds om beperkte gegevens over de eigen leden.

Pessimisme

Pieter De Clercq is pessimistisch over de toekomst. Zijn dienst wacht op de regionale verkiezingen van 7 juni en de vorming van een nieuwe regering. Een grondig kwantitatief onderzoek naar de situatie is nog steeds niet besteld, hoewel de nood hoog is. De hete aardappel wordt naar de volgende minister doorgeschoven. “Minister Anciaux hecht veel belang aan interculturaliseren, maar ik vrees dat de volgende minister hier geen prioriteit van zal maken.”

Dit kaderstuk maakt deel uit van het StampMedia Dossier ‘Werken aan de toekomst in de sportzaal‘.

© 2009 – StampMedia – Thomas De Ridder & Haik Guevorkian

In een smeerput kan men geen paarlen vinden.

Er is toch zeker een serieus begripsprobleem met 'allochtoon'.
Strikt genomen is een sporter van een ander land praktisch een comercieele uitbuiting en verkrachting van de sport.
Men kan wel een menselijke internationalisering hebben zoals bvb rond universiteiten bestaat. Maar het significate aandeel van allochtonen is zoals gekend rond voetbal en basketbal. Mensenhandel en torenhoge bedragen voor verkoop van mensen. Een praktijk die wel enkelen rijk maakt maar wel een heel duister sportgebeuren opleverd.

Statistieken hierrond zouden wel gemakkelijk cijfers van 25 a 50% kunnen opleveren en nog aplaus krijgen ook. Men moet toch wel een heel bedenkelijk iemand zijn om dat echt iets goed te vinden. (een CEO of bankier bvb)

Wat men daarentegen zal bedoelen zijn geen allochtonen maar kolonisten. Mensen met een herkomt in een ander land maar die in onze samenleving geworteld zijn en al dikwijls meerdere generaties leven. Als inboorlingen hebben we daar natuurlijk meer schrik van dan van een import uit Verwegistan als kampioen voetballer.

Statistieken daarvan zijn veel complexer zoniet onmogelijk. Dit alleen al omwille van het feit dat een Vlaamse Inboorling (wat een Kerel zou genoemd moeten worden) zo'n 500 jaar is uitgestorven.

Een nog belangrijker iets is dat er ook geen duidelijke grens tussen inboorlingen en kolonisten is. Je hebt wel groepen als Chasidische Joden die duidelijke eilanden vormen (met een kolonisatie-geschiedenis van een paar eeuwen) maar de grote hoop is een gevarieerd en divers iets dat een kluwen vormt met de even gevarieeerde inheemse bevolking.

Een ander mogelijk iets is dat mensen sporten in samenhang met een religie, seksueeele aard of zelfs raciale kenmerken. Al zeker een praktijk die niet zonder meer toegejuicht mag worden.
In principe is ze zelfs tegen de gelijkheid en diversiteit die we voorstaan. Voor de statistiek is een van de meest succesvolle sportbedrijvigheden in Vlaanderen juist een van deze groepen nl de Joodse sport, die al jaren geisoleerd en op basis van religieus onderscheid functioneert met serieuse prestaties.

Wat hierbij zeker een eerste voorwaarde is is dat de beperking een eigen keuze moet zijn. Een keuze dus voor een eigen religie/aard en niet als isolering van anderen. Een onderscheid dat niet altijd even duidelijk zal zijn. Het kan lijken dat het een eigen keuze is maar opgedrongen zijn door een discriminatie.
Het tweede probleem is de gekende scheiding der machten. Een seculiere/democratische staat kan in principe geen steun verlenen aan activiteiten die een voorkeur geven aan 1 mening.
Dit mag niet verwart worden met een dwang uitoefenen tegen meningen. Hier ook dus weer een evenwicht zien te vinden tussen wat open en wat eng is.

Er is dus zeker een bestaand meetprobleem zo meten al mogelijk is. En vooral zo met nog zou kunnen meten is het resultaat al bij voorbaat bediscuteerbaar en onjuist.

Men kan zeker de vraag stellen of het ook nodig is. Zo zijn er andere factoren die veel duidelijker kunnen zijn en veel eenduidiger.
- Inkomen, Welke inkomens kunnen aan welke prijs sporten.
- Geografie, Steden hebben wel sporttempels maar is er wel sport mogelijk?
- Leeftijd, voor een 30er zijn er centra genoeg maar wat zijn de mogelijkheden op bvb 12 jaar.
- fysieke bekwaamheid, kan men enkel sporten als wereldkampioen of ook als men niet zo gespierd is.

Zaken die eenvoudig gemeten zouden kunnen worden en voor het grootste deel ook de bedoelde problematiek zouden dekken.
Het zou zelfs al vanzelf een deel het racisme-probleem oplossen. Een rechtvaardige en gekend sportbeleid zou het dan ook duidelijk zichtbaar maken waar er racisme optre