pvl24 juli 2006 – 17:13

- De bluf van de VSA. WTO-onderhandelingen kan men het best vergelijken met een pokerspel: niet in de kaarten laten kijken, bluffen, de andere aan het twijfelen brengen, liegen, enz. De VSA heeft vijf jaar lang zitten bluffen, maar iedereen weet ondertussen dat ze niets te bieden heeft. De VSA vraagt zeer vergaande tariefverminderingen in de landbouw en de handel in industriële producten, maar heeft niets om daartegenover te stellen. De regering Bush heeft geen mandaat om de Amerikaanse binnenlandse landbouwsubsidies te verminderen onder het huidige niveau. Ze bluft dus en vraag een onmogelijke vermindering van landbouwtarieven met 66% en een vermindering van de industriële tarieven (NAMA) in de ontwikkelingslanden van om en bij de 50-70%.

- De gulzigheid van de EU. de Europese Unie is niet minder veeleisend: ze zit op de zelfde lijn als de VSA op vlak van Nama en wil bovendien nog vergaande liberaliseringen in de dienstensector (GATS). Maar de EU is op zijn minst bereid om zelf serieuze toegevingen te doen: ondanks het protest van Frankrijk, zou ze bereid zijn haar landbouwtarieven te verlagen met 51% (tegenover 38% in haar laatste bod van oktober 2005).

Het probleem voor de EU is dat ze deze landbouwtoegevingen wil ruilen voor vergaande toegevingen in NAMA én GATS. Maar in Hong Kong was beslist dat de WTO-leden pas tegen einde juli een nieuw GATS-aanbod moesten formuleren. Voor de EU valt er dus deze week niets te rapen. Daarom wil Mandelson liever einde juli in de week van de Algemene Raad de knopen proberen door te hakken.

- Géén eerlijke ruil. Voor de ontwikkelingslanden blijven de eisen van EU en US veel te vergaand. In de dienstensector is het onevenwicht tussen de capaciteit van de rijke landen en de rest van de wereld veel te groot om een eerlijke ruil toe te laten. Ontwikkelingslanden moeten dus voor hun toegevingen in de dienstensector compensatie vinden in de landbouw. Maar in de landbouw wil het Noorden niet ver gaan, bovendien wil het Noorden voor toegevingen in de landbouw ook nog eens toegevingen in NAMA en dat maakt een mogelijk akkoord véél te duur. Ontwikkelingslanden vinden overigens dat zij eigenlijk niets zouden moeten betalen voor het wegwerken van de handelsverstoringen in de landbouw die al zoveel decennia aanslepen en hen al zoveel gekost hebben.

- Doha is géén ontwikkelingsronde: ondertussen klagen de meeste ontwikkelingslanden over het feit dat ze uitgesloten worden van de informele en exclusieve gesprekken in Genève; en vooral over het feit dat alle aandacht uitgaat naar eisen van de grote landen terwijl hun specifieke bezorgdheden voortdurend aan de kant geschoven worden.
-De minst ontwikkelde landen klagen dat er sinds Hong Kong niets gebeurd is op vlak van “tariefvrije-quotavrije markttoegang”. De teller is op 97¨% markttoegang blijven hangen, en juist de overige 3% is voor hen cruciaal;
- De Afrikaanse katoenlanden blijven op hun honger zitten, de Amerikaanse katoensubsidies worden niet aangepakt;
- Het voorstel van de 47 landen van de G33 voor een betere bescherming van hun voedselzekerheid en plattelandsontwikkeling wordt voortdurend aangevallen;
- Er is dringend nood aan nieuwe grondstoffenakkoorden om de inkomens van miljoenen kleine producten te stabiliseren, maar daar is geen aandacht voor;
- en bovendien groeit de twijfel over de gevolgen van handelsliberalisering:

- Liberalisering leidt niet tot ontwikkeling. De jongste maanden zijn er nieuwe onderzoeksrapporten uitgekomen die te verwachten voordelen van verdere handelsliberalisering sterk hebben verminderd. Van de honderden miljarden van de Wereldbank studies van 2003 is nog slechts een luttele 40 miljard over, die bovendien nog eens slecht verdeeld is, zodat de Afrikaanse en minstontwikkelde landen zelfs netto verliezen zullen leiden[1]. Bovendien zijn de kosten van de economische hervormingen die het gevolg zijn van de liberalisering nog niet eens mee in rekening genomen.
Einde juni kwam het IVVV met een rapport over mogelijke desastreuze gevolgen die de eisen van het Noorden inzake industriële tarieven (NAMA) kunnen hebben voor de arbeidsintensieve sectoren in het Zuiden[2].

[1] Zie Sandra Polaski, WTO: winners and losers; http://www.carnegieendowment.org;
[2] Zie www.icftu.org