Filip Loobuyck15 november 2009 – 23:39

De politiek zou in principe een zeer mooie stiel kunnen zijn. Vorm geven aan de samenleving, een betere wereld creëren en dit van op de eerste rij. Jammer genoeg is de realiteit anders.
Wat het politieke bedrijf ons bracht de voorbije jaren was dikwijls pijnlijk om zien. De maskerades en het toneelspel van ego’s weelden tierig. De politiek bracht al te vaak het slechtste in mensen naar boven. Van echt beleid was weinig sprake. Steeds meer burgers, ook maatschappelijk geëngageerden, geraken gedegouteerd van dit schouwspel en spuwen de politiek uit. Een erg trieste evolutie zonder meer.
Maar wat doe je dan als prille dertiger wiens grootste bekommernissen liggen op sociaal, menselijk én ecologisch vlak? Dan hoop je dat jouw generatiegenoten voor een fundamenteel andere politiek zullen kiezen. Een politiek die vertrekt vanuit een gedroomd gezamenlijk toekomstproject en gedurfde andere denkkaders. Een politiek die nog een echte maatschappijkritische bril durft op te zetten. Een politiek waar plaats is voor menselijkheid en die van het creëren van wat meer menselijke warmte in de samenleving een prioriteit maakt. Of is het nog niet duidelijk genoeg dat je met de creatie van steeds meer materiële welvaart geen hoger bruto nationaal geluk koopt? De zelfmoordcijfers, depressies, problematische gezinssituaties liegen er anders niet om. Bij steeds meer mensen leeft een grondgevoel van: ‘er klopt iets niet in de manier hoe we bezig zijn in samenleving en politiek’.
Toch geeft geen enkele van de nieuwe jonge (kandidaat-)voorzitters de indruk te gaan voor een verhaal dat aan bovenstaande beantwoordt. De ene nieuwe partijvoorzitter (Groen!) lijkt omwille van electorale redenen een meer zakelijke koers te varen, de andere voorzitster blinkt met haar partij (SP.A) de laatste tijd ook niet echt uit, en al zeker niet in respectvolle omgang tussen mensen (remember de ‘mailtjeskwestie’). En bij de Open-VLD staan de twee dertigers kandidaat-voorzitters voor ‘terug in het realisme brengen’ en ‘terug naar de liberale hardcore’. Mainstream denken op en top.
Ze lijken zich allen te begeven in het politieke moeras waar ook de vorige generatie politici zich in begeeft. Nochtans zou het een verademing zijn voor vele burgers dat er een politieke partij of beweging opstaat die zorgt voor een echte trendbreuk, zowel inhoudelijk als in de wijze van aan politiek doen.
In deze onzekere crisistijden verlangen steeds meer mensen naar een bezield politiek project dat uitgaat van een innerlijke gedrevenheid voor een meer warme, rechtvaardige en ecologische samenleving. Wat meer hart(elijkheid) in de politiek zou de samenleving toch zo’n deugd doen.