De familie Idrizi - vader Kotie, moeder Fatime en de vier kinderen Elsan (12j), Sunita (10j), Eksan (5j) en Eksona (4j) - zitten met heel de familie gezellig in de zetel als ze me hun verhaal doen.

Kotie: " We ontvluchten in 1999 de oorlog in Kosovo en kwamen naar België met een groep van 15 personen. Samen hebben we iemand betaald die ons per boot naar Italië bracht en van daaruit reden we met iemand mee tot Brussel. We konden in het begin even terecht bij mijn broer die al in Antwerpen woonde."
"We hebben Leon in de zomer van 2000 ontmoet op een festival in Antwerpen. We zijn door onze kleinste zoon aan de praat geraakt met Leon. En zo is het allemaal begonnen."

Leon:(knikte) "Inderdaad de hele familie was op het festival. Ik ben met hen aan de praat geraakt. We zijn iets gaan drinken en sindsdien zijn we in contact gebleven. Enkele maanden nadien ben ik zwaar ziek gevallen. Ze hebben me toen bij hen thuis opgevangen en me drie à  vier maanden verzorgd tot ik terug beter was."

Kotie:" Leon is terug naar zijn huis gegaan maar hij kon niet meer alleen zijn. Toen heeft hij ons gevraagd of we niet bij hem wilden komen wonen omdat hij toch alleen was."

Leon: "Het is nu al van 2001 dat ze bij mij inwonen en het verloopt prima. We huren samen een huis. Ik heb mijn eigen slaapkamer en de rest gebruiken we gezamenlijk. Ik zie hen als mijn nieuwe familie. Zij zorgen voor mij als ik het nodig heb en ik zorg voor hen als zij het nodig hebben."

Kotie: "We hebben na aankomst in België een aanvraag ingediend om erkend te worden als vluchteling maar de procedure heeft lang geduurd omdat er problemen waren met onze papieren. We zijn zelfs in beroep moeten gaan. Iemand anders heeft onze papieren gebruikt om zelf een aanvraag in te dienen. Het is nu eindelijk in orde gekomen."

Leon:" Ze zijn pas sinds enkele maanden erkend als vluchteling. Het is nu veel gemakkelijker voor Kotie om werk te vinden."
"Ik heb nu een aanvraag gedaan om Kotie, de vader van het gezin te adopteren maar de wet in Yoegoslavie laat het niet toe omdat hij al meerderjarig is. Kotie heeft nu zelf een aanvraag ingediend om zich te laten naturaliseren dat is de enige manier waarop ik hem alsnog zou kunnen adopteren. Zodoende wordt hij mijn zoon en zijn kinderen mijn kleinkinderen. De motivatie is dat ik hen nu beschouw als mijn familie. Ik ben zelf alleen en als ik ooit kom te sterven dan gaat toch alles naar de staat. Ik kan beter hem en zijn gezin daarmee gelukkig maken."

Op de vraag wat hij vindt van de uitspraken van Dewael antwoordt hij: "Die uitspraken van Dewael die slaan toch op niets. Toen ik ze inderdaad in huis heb gehaald waren ze nog niet erkend. Ze zijn pas sinds enkele maanden geregulariseerd. Volgens Dewael zou ik dan strafbaar zijn? Wat een onzin. Ik ken geen enkele wet waarin staat dat je strafbaar bent wanneer je iemand in nood eten, drinken en onderdak geeft."