Beno Klee25 mei 2006 – 21:09

Het wordt tijd dat de strijd tegen het racisme op een andere manier aangepakt wordt.

Enerzijds heeft men de economische uitsluiting van grote delen van onze bevolking omwille van hun huidskleurn, naam, of omwille van de gebrekkige investering in hun opleidingsbegeleiding, hetgeen even drastische maatregelen vraagt, zoals door vele denkers al jaren gevraagd wordt.

Anderzijds heeft men het “kleine” racisme, de “kleine” pesterijen die alsmaar in omvang toenemen, en waartegen mensen nauwelijks verhaal hebben. Daarbij heeft men de café-praat die pré-shoa toestanden laat vrezen. Maar ook de “pesterijen” in overheidsdienst en bij bedrijven hebben een onaanvaardbaar niveau bereikt. Enkele voorbeelden die ik de laatste tijd heb meegemaakt :

Op het openbaar vervoer :

· jong Antwerps koppel van magrebijnse oorsprong vraagt op een beleefde manier aan de tramchauffeur of de tram aan het Astridplein stopt. De tramchauffeur vertikt het gewoon te antwoorden.

· jonge Antwerpenaar van magrebijnse oorsprong verliest zijn portefeuille bij het instappen in de bus. Terwijl hij nog met 1 been op de bus staat en zijn portefeuille wil oprapen, sluit de chauffeuse de deuren en vertrekt. Eventjes maar, maar waarom ? Toen de jonge man haar op een zeer beleefde manier en in accentvrij ABN vroeg waarom zij de deur sloot en vertrok, terwij hij zijn portefeuille opraapte, kon er zelfs geen verontschuldiging van af.

Bij de politie :

· jonge negroïde man komt bij de politie het verdwijnen van zijn vrachauto aangeven. Waarom hij pas na een week die aangifte komt doen ?, vraagt de politieman hem. Waarop een andere politieman van dienst tegen een andere klant zegt : “Pff, die hebben toch niets anders te doen”
· 2 politieagenten komen een inbraak op PV stellen bij een joods zakenman. Gedurende een uur aan een stuk krijgt die man te horen hoe erg die “bruin” mannen zijn, dat dat niet meer te doen is, enz...
· op een plaats waar het verboden is om te parkeren, maar toegestaan is om stil te staan ten einde te laden en te lossen, zet een man zijn vrachtauto ten einde iets te laden. Hij is misschien 2 minuten weg. Wanneer hij terugkomt staat er een civiele auto achter zijn vrachtauto met duidelijk erkenbaar 3 politieagenten. Wanneer de man zijn auto klaarmaakt om in te stappen, vertrekken de politieagenten. De man denkt : geen vuiltje aan de lucht : ik was misschien 2 minuten weg,kwam hier goederen halen, heb geen praatje geslagen, en vertrek. Maar hij vergeet 1 ding : onderaan in het huis is er een Afrikaans cafétje. Na 2 weken : proces-verbaal wegens “parkeren” waar het niet is toegestaan. Dit terwijl hij misschien 2 minuten gestaan heeft waar dat toegestaan is, dit terwijl de politieagenten alle mogelijkheden hadden de man om uitleg te vragen.

Bij de openbare huisvestingsmaatschappij :

· sociaal assistente komt bij een gemengd afro-belgisch koppel appartement controlleren. Eerste opmerking bij het van top tot teen gekuist appartement : wat is dit voor een zwijnestal. Tweede opmerking bij het zien van een matras in de woonkamer (de man slaapt in de woonkamer omdat hij heel vroeg moet opstaan om te gaan werken en het straatlawaai in de slaapkamers niet kan harden) : wat doet die matras daar ? Verbergen jullie hier soms illegalen ? (Wanneer de man dit voorval meldt aan de directeur van de Huisvestingsmaatschappij, wordt hij genoopt zich te verontschuldigen bij de betreffende assistente).

Bij de VDAB :

Vrouw met negroïed uiterlijk heeft sinds drie weken op een dinsdag een afspraak voor een interview ten einde aan een opleiding deel te nemen. Op een uur voor de afspraak, terwijl zij reeds op de tram zit naar het interview, krijgt zij een telefoontje dat het interview niet kan doorgaan, en verlegd wordt naar donderdag. Probleem is dat zij met haar partner voor de eerste keer in jaren een klein reisje heeft geboekt. Wanneer zij de dossierbewerkster erop wijst dat zij die donderdag onmogelijk aanwezig kan zijn, krijgt zij als opmerking : “Moet U soms voor een maand naar Afrika of zo ?”

Dit zijn allemaal kleine pesterijen, die echter onaanvaardbaar zijn. Het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding is niet het geschikte medium om hiertegen te reageren. De strijd tegen racisme moet laagdrempelig worden. Anti-racisme moet in ieder bedrijf topprioriteit worden, laagdrempelig, en het moet duidelijk gesteld worden dat veralgemenende, laatdunkende opmerkingen en/of pesterijen niet kunnen. Noch in de openbare dienst, noch bij semi-geprivatizeerde of bij privé-bedrijven.

De repressieve aanpak moet opgedreven worden. Laagdrempelig racisme vergiftigt het samenleven en heeft nood aan een laagdrempelige aanpak. Ook het medium-management of het hoger management (vergelijk met Openbare Huisvestingsmaatschappij) moet zich hierachter zetten. Mensen moeten in eerste instantie aangespoord worden om pesterijen en veralgemenende uitspraken aan te geven. Dit moet laagdrempelig gebeuren. In tweede instantie moeten de daders aangepakt worden, dat hun gedrag onacceptabel is, en bij volharding dienen die mensen sancties te ondergaan.

Beno Klee
25 mei ’06