Fred Guldentops27 maart 2008 – 20:08

Dat ik mijn relaas nu pas neerschrijf, heeft te maken met het feit dat ik nog lange tijd heb moeten bekomen van de afgrijselijke gebeurtenissen van afgelopen weekend. Samen met mijn collega’s van de binnenlandse ordediensten hebben we kunnen kennismaken met de “vredesactivisten” en hun methodes van actievoeren. We kennen deze groeperingen natuurlijk al langer en waren dus op alles voorbereid. Tenminste, dat dachten we. Dit jaar hadden deze groeperingen de hoofdgebouwen van de NAVO op Amerikaans grondgebied in Evere als doelwit uitgekozen (om ze te verzegelen met plaklint). Samen met de NAVO-directie en Binnenlandse Zaken hadden we een strategie uitgedokterd om dat koste wat het kost te vermijden. Enkele honderden goed uitgeruste manschappen stonden paraat.

Onze eenheid had een hinderlaag opgesteld in de gemeente Zaventem, waar we dankzij een uitzonderlijk uitgevaardigd samenscholingsverbod veel meer arrestatiemogelijkheden kregen. Dat is natuurlijk nog ver van het NAVO-grondgebied, maar het is immers geweten dat deze activisten vaak al beginnen te opereren van op grote afstand van hun uitgekozen doelwit. Groot was dan ook onze vreugde toen we bij het begin van de actie dadelijk een patrouille activisten konden oppakken en in de boeien slaan. De aanhoudingen verliepen zelfs verwonderlijk vlot. Achteraf bezien te vlot, maar dat konden we toen nog niet vermoeden. Ook andere eenheden van onze dienst hadden zeer snel grote delen van de groepering kunnen onderscheppen en in de boeien slaan.

Onze volgende delicate stap in het onschadelijk maken van de groepering was de verschillende arrestanten in de kleine combi’s samenbrengen in grotere bussen. Ook dit gebeurde zonder problemen. De activisten lieten zich ogenschijnlijk als schapen naar de slachtbank leiden. Toen ze allen geboeid in de grote bussen waren gezet, bleek al snel dat niet zij, maar wij in een hinderlaag waren gelokt. We waren nog maar net vertrokken richting Justitiepaleis of ze begonnen liederen te zingen. In verschillende talen! Solidariteitsliederen en zo. Door deze intimidatie van ons stuk gebracht, roken ze bloed en als roofdieren hapten ze toe. Een jonge rekruut, die zich tot dan toe uitstekend van zijn taak gekweten had, werd hun prooi. “Allee kom, zing een beetje met ons mee, gij moet toch ook maar gewoon uw job doen, we nemen u dat niet kwalijk!” Shit. De smerigste tactieken beheersten deze activisten tot in de puntjes. Wij moesten toekijken hoe onze jonge rekruut knikte en ei zo na bezweek, het angstaanjagend beeld komt mij nog voor ogen. Door een bliksemsnelle tussenkomst van enkele koelbloedige collega’s hebben we nog op het nippertje zijn vel kunnen redden, anders was hij misschien nu niet meer onder ons. De rest van de tocht naar het justitiepaleis gingen de gruwelijke liederen van de activisten echter gewoon door. We hebben dan onze sirene opgezet, maar zelfs die kon hun oorverdovend lawaai niet tegenhouden.

Nadat we ze allemaal in de kerkers hadden opgesloten, hoopten we dat het ergste voorbij zou zijn. Maar dan bleek welk arsenaal aan guerrillatechnieken deze groeperingen in de vingers hebben. De gezangen in de cellen werden nog heviger dan ervoor, van “One Solution, Revolution”, tot “Standard Champion!” (dat moet de Luikse afdeling geweest zijn volgens onze bronnen) en vele, vele anderen. Een panfluitspeler speelde uren aan een stuk. Op een gegeven moment werd een gedicht voorgedragen: “Wij wilden de duivel bestrijden, maar blauwe varkentjes namen ons te grazen voor we ons doel konden bereiken...” Gruwelijk, te meer dat ze het er met hun poëzie nog eens staalhard inwreven dat zij eigenlijk ons te grazen hadden genomen...

Ondertussen bleven onze manschappen maar onderafdelingen oppakken uit de omliggende gemeenten en binnenbrengen in de cellen. Het toppunt van onze foltering kwam er toen ze de hoofdwacht van de groepering binnenbrachten: volledig geschminkte, als clown verklede en tot de tanden met confetti gewapende activisten. Uiterst handig gebruik makend van het feit dat er op dat moment even geen cellen meer vrij waren, begonnen deze topmannen zonder mededogen aan een lange vreugdedans op de benedenverdieping van de koker, van overal luid aangemoedigd door hun manschappen achter de tralies. Dit waren werkelijk doorgewinterde professionals.

Degenen die al langer dan 6 uur vastzaten, begonnen ondertussen op een laag bij de grondse manier op ons gevoel in te spelen, met snijdende humor. “He, mag ik de menukaart eens hebben!” of “Ik had een pizza margherita besteld!”. Tegen zulke gesofisticeerde oorlogsvoering stonden wij met onze ouderwetse technieken zo goed als machteloos. We hebben ons met de moed der wanhoop trachten te verdedigen met de middelen die we hadden. Bijvoorbeeld verbaal: “van mensen zoals gij krijg ik persoonlijk het schijt” (zonder reactie) of, intimiderender: “zal ik er u eens uithalen, jong?” waarna de mokerslag meestal in ons gezicht terugkwam: “Oké, doe maar.” Activisten die liever niet met naam en toenaam door ons werden gefotografeerd, probeerden we af te blaffen: “als ge niet vrijwillig meewerkt, dan zal het met de vuist in uw gezicht zijn!” Dit had wel enig effect op enkelingen, maar een leger van 500 activisten achter tralies kan je daar onmogelijk mee overwinnen. We verplichtten hen ook de versieringen die ze zelf overal in de koker hadden aangebracht - ballonnen, slingers, confetti, noem een smeerlapperij en ze zit erbij - zelf op te ruimen, gepaard gaande met enkele denigrerende opmerkingen van onze korpsleden. De meeste activisten voerden dit bevel echter met de glimlach uit, we hadden er geen enkele vat op.

Op den duur konden we het niet meer aan en hebben we het toezicht op de cellen moeten opgeven. Maar zelfs vanuit onze burelen konden we hen door merg en been horen schreeuwen. “We moeten naar het toilet! Alstublieft!” (één cel zelfs bijna 3 uur aan een stuk), of “Er is iemand onwel ziek aan het worden, medische hulp gevraagd!” In deze valstrikken zijn we gelukkig niet ingetrapt, maar het scheelde niet veel. Na 10 helse uren van strijd met deze groepering (arrestatie, opsluiting en vrijlating alles bij elkaar genomen) waren we volledig uitgeperst. De meeste collega’s proberen er terug bovenop te komen, maar ik schrijf nog deze wanhoopsbrief naar de buitenwereld, omdat ik weet dat het niet gedaan is. Als je weet dat deze groepering de onbeschoftheid heeft om het kernwapenbeleid van de NAVO aan te vallen, een organisatie die kosten noch moeite spaart om de wereld verder te bewapenen en te beschermen tegen mogelijke vijanden, soms zelfs gedurfd tegen parlementaire beslissingen in... Als je beseft dat de meeste van deze activisten gewoonweg landgenoten waren, die onbeschroomd hun wreedaardig kat en muisspelletje speelden met hun eigen ordediensten, waarvoor ze zelf belastingen betalen... dan is het duidelijk dat dezen voor niets terugdeinzen en er de volgende jaren terug zullen staan. Vandaar deze noodkreet om de bevolking te waarschuwen en ons voor te bereiden.